Η μεγάλη απειλή για τη χώρα

Ποιο είναι το θαύμα; Η συνεννόηση ή αν θέλετε η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων. Κράτησε τόσο όσο τα κόμματα και οι πολιτικοί διαπίστωσαν οι μεν ότι εξυπηρετεί το σκοπό τους, οι δε πως τους ζημιώνει εκλογικά. Και το αποτέλεσμα ήταν η τόσο ελπιδοφόρα συναίνεση για τη συμφωνία να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, έγινε κομμάτια και θρύψαλα λίγο πριν από τις εκλογές και μετά τις εκλογές έδωσε τη θέση της σε μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές στρατηγικές, στη στείρα άρνηση, στην κατακερματισμένη και ασθενή αντιμετώπιση ακόμα και εθνικού χαρακτήρα θεμάτων.

Το ποιος έκανε την αρχή έχει σημασία μεν, αλλά πολύ ισχνή μπροστά στο αίτημα της κοινωνίας για κοινή δράση των πολιτικών δυνάμεων με στόχο την καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων, την προώθηση πραγματικών μεταρρυθμίσεων, την έξοδο από την κρίση και προπαντός την αντιπαράθεση με τους Θεσμούς, οι οποίοι ακόμα και τώρα αδυνατούν να αντιληφθούν (εκτός κι΄ αν έχουν δίκιο οι οπαδοί της συνωμοσιολογίας που βλέπουν σκοτεινά παιχνίδια) πως το σχέδιό τους και οι επιλογές τους για την ελληνική κρίση απέτυχε παταγωδώς και ότι η λύση για την αντιμετώπιση του χρέους και την επιστροφή σε διαρκείας και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη βρίσκεται στη γενναία ρύθμιση του χρέους.
Πως οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις (πάταξη γραφειοκρατίας, σταθερό φορολογικό σύστημα, μικρότερο και λειτουργικό δημόσιο, ταχύτατη απόδοση της δικαιοσύνης για παράδειγμα) και όχι οι αντιμεταρρυθμίσεις που βαπτίζονται μεταρρυθμίσεις όπως η μείωση συντάξεων, μισθών, η υπερφορολόγηση και η διάλυση του κοινωνικού κράτους θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο της κρίσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν λάθος όταν αμέσως μετά τις εκλογές δεν επιδίωξαν ευρύτερες συσπειρώσεις, συναινέσεις και έκφραση αυτών ακόμα και στο κυβερνητικό σχήμα. Οι απλές πλειοψηφίες μπροστά στα τεράστια προβλήματα και στη στείρα ως ανόητη στάση των Θεσμών, αδυνατούν να δώσουν λύσεις ριζοσπαστικές, ενώ και ο προεκλογικός λαϊκισμός, η γαλούχηση μελών και στελεχών με μαξιμαλιστικά αιτήματα δυσκολεύουν τις κινήσεις και προπαντός τις αποφάσεις της κυβέρνησης, όπως έδειξε η τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή.

Το ανόητο σύνθημα κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη (λες και δεν υπάρχουν λαμόγια και μπαταξήδες με λεφτά που αξιοποιούν τους ευεργετικούς νόμους) αποκάλυψε την τεράστια απόσταση ανάμεσα στο λαϊκισμό και τον κυβερνητικό ρεαλισμό, απόσταση που δυσκολεύονται (κακώς βέβαια) να διανύσουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία δεν έχουν υπομονή να περιμένουν ούτε έξι μήνες, παρότι δέχθηκαν να εκλεγούν βουλευτές ενώ γνώριζαν το ¨γολγοθά¨ που έχουν μπροστά τους. Η στάση τους αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και ανέντιμη απέναντι στο κόμμα και προπαντός στους ψηφοφόρους.

Από την άλλη πλευρά οι αρνητές της πρόσκλησης Τσίπρα σε διάλογο και συνεννόηση, το κάνουν για προσχηματικούς και μικροπολιτικούς λόγους. Αντί να καθίσουν στο τραπέζι, να εισφέρουν τις προτάσεις και τα σχέδια και στη συνέχεια να καταγγείλουν τον Τσίπρα και την κυβέρνηση αν διαπιστώσουν ότι για λόγους εντυπωσιασμού και παγίδευσης τους κάλεσε σε διάλογο, σπεύδουν να αρνηθούν την πρόσκληση, είτε γιατί στις εκλογές είδαν ότι απέτυχε η προηγούμενη στρατηγική του ¨φέρτε οποιαδήποτε συμφωνία¨, είτε γιατί πιστεύουν ότι οι εξελίξεις θα τους επιτρέψουν στο επόμενο στάδιο να διεκδικήσουν περισσότερα σε μία σύμπραξη με την κυβέρνηση.

Όμως, τέτοιες συμπεριφορές δεν συνιστούν γενναία και εθνική πολιτική, αλλά μικροπολιτική, δεν ανταποκρίνονται στο κοινό αίσθημα των πολιτών για λύσεις, αλλά υπηρετούν μικροκομματικές σκοπιμότητες. Δυστυχώς το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως το πολιτικό σύστημα παραμένει προσκολλημένο στις παθογένειες του παρελθόντος, στερείται δραματικά κουλτούρας συνεργασιών και αδυνατεί να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών. Τουτέστιν υπάρχει μία τεράστια αναντιστοιχία πολιτών με πολιτικούς. Και όλα τα προαναφερόμενα συνιστούν τη μεγάλη απειλή για τη χώρα.