Κρίμα, κρίμα. Είδα τη Ζωή, την πρώην Πρόεδρο Ζωή στη Βουλή και συγκινήθηκα. Και καθότι ο Κάλχας λόγω ηλικίας είναι ευσυγκίνητος, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο , αλλά έσπευσε γρήγορα να το σκουπίσει και ευτυχώς κανείς δεν το είδε.
Λυπήθηκε για την εικόνα της πρώην Προέδρου Ζωής.
-Που ήταν εκείνο το αγέρωχο, μέχρι προσβολής βλέμμα της.
-Που ήταν εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο που απέπνεε σιγουριά και καμιά φορά περιφρόνηση (του τύπου ποιος είσαι εσύ που…).
-Που ήταν εκείνο το υπερήφανο τίναγμα του τσουλουφιού όταν έπεφτε στα μάτια.
-Πού ήταν εκείνος ο αέρας ¨όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω¨.
-Πού ήταν εντέλει εκείνη η πρώην Πρόεδρος Ζωή που φόβιζε τα παιδάκια να φάνε το γάλα τους και ρωτούσε με εκείνο το ¨τι είπατε;¨ και κρύος ιδρώτας έτρεχε στη ραχοκοκαλιά του συνομιλητή.
Αχ βρε πρώην Πρόεδρε Ζωή θα μας λείψεις. Ηταν ανάγκη να πας με τους χαμένους; Δεν ήξερες εσύ μία μορφωμένη κοπέλα πως όποιος φύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος;
