Πρώτη φορά, στην ιστορία της μεταπολίτευσης τουλάχιστον, φάνηκε τόσο καθαρά ότι ένας ηγέτης διάλεξε τον δρόμο της προσωπικής του σωτηρίας με τίμημα τη διάλυση της χώρας.
Αυτό ήταν το δίλημμα του δημοψηφίσματος και ήταν βαθειά, κυνικά ανήθικο.
Ή όλοι θα κερδίσουμε ή όλοι θα πεθάνετε.
Ασύλληπτο για παλιότερες εποχές, αδιανόητο ακόμη και σήμερα.
Άτιμο επίσης έναντι των εταίρων με τους οποίους πέντε μέρες πριν είχε συμφωνήσει και ευχαριστήσει.
Αστοιχείωτο, ανόητο γιατί μια Ευρωπαική σύμβαση που αφορούσε στην σωτηρία του Ευρώ, τέθηκε σε εθνικό, τοπικό δημοψήφισμα.
Όμως την δημόσια ξετσιπωσιά την σιχαίνονται όλοι.
Στις Κάννες την επομένη, τον υποδέχθηκε ο υπεύθυνος εθιμοτυπίας. Δεν του επετράπη να μιλήσει καν. Δόθηκε συνέντευξη Τύπου χωρίς την παρουσία του. Ο συμβολισμός σαφής. Δεν είναι εταίρος, δεν είναι αξιόπιστος, δεν είναι συνομιλητής.
Ντρέπομαι που τα γράφω, εκείνος τα υπέστη. Και αδιάφορα εσφύριξε. ανυποληψία
Η κατρακύλα συνεχίζεται.
Στο Υπουργικό Συμβούλιο της Πέμπτης υποσχέθηκε παραίτηση και κυβέρνηση εθνικής ευθύνης, σωτηρίας, μεταβατική, υπερβατική και ότι άλλο θέλει ο καθένας να πει.
Όμως αμέσως μετά, στην σύνοδο της Κοινοβουλευτικής ομάδας …ξέχασε να το αναφέρει.
Εξήγησε επίσης πως έτσι για μπλόφα το πέταξε το περί δημοψηφίσματος , ώστε να αναγκάσει τον Σαμαρά να λογικευθεί.
Και συνέχισε να βασανίζει τους υπηκόους-βουλευτές επί σαράντα λεπτά με έναν ασύνταχτο, παιδικό παραινετικό λόγο, όπου επίσης επιμελώς απέφυγε να δηλώσει πως εγκαταλείπεται η ιδέα του δημοψηφίσματος.
Θλίψη, οργή, απόγνωση.
Εικόνες παρακμής. Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματ’ ει!
Δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει δεν ακούει. Όπως του είπε, απολύτως ξεκάθαρα και η συνεπώνυμη Βάσω.
Ο Βενιζέλος παρέχοντας πολιτική στήριξη δεν καταλαβαίνεις αν στηρίζει ένα ερείπιο ή αν το κρατά ημιθανές ώστε όλοι να το αντιληφθούν.
Δύο θετικά από την τραγωδία. Η Ν.Δ. διευκολύνεται να επανέλθει σε ορθολογική πολιτική συμπεριφορά και να εγκαταλείψει την ορμή του λαϊκού αγώνα των ταξιτζήδων.
Βουλευτές, σχεδόν άγνωστοι , από το ΠΑΣΟΚ κυρίως, μιλούν και ακούς την ψυχή όχι τα κλισέ τους. Η πολιτική επανέρχεται και το πολιτικό προσωπικό δείχνει ανακλαστικά.
Και βλέπουμε έναν τόσο ξεκάρφωτο άνθρωπο, σαστισμένο, γαντζωμένο στην καρέκλα, που ξέρει πως τέλειωσε αλλά ψελλίζει ανόητα, ώστε να διαπραγματευθεί τον τρόπο αποχώρησής του. Είναι ο πρωθυπουργός μας.
Δράμα και χρεοκοπία. Δεν μπορεί να καταλήξει καλά αυτό το έργο.
Τάσος Γιαλίδης 3 Νοεμβρίου 2011
