Επιτέλους εμφανίστηκε η Ραχήλ. Είχα μία έλλειψη, ένα κενό βρε παιδί μου τις τελευταίες ημέρες. Και έναν εκνευρισμό. Δεν ήξερα τι μου έφταιγε. Και τώρα οφείλω να ευχαριστήσω τη Ραχήλ. Η απουσία της μου είχε προκαλέσει ένα σύνδρομο στέρησης.
Σε ευχαριστώ Ραχήλ που με τη δήλωσή σου «δε μπορεί να κλείσει τη στρόφιγγα της ρευστότητας η ΕΚΤ προς τις ελληνικές τράπεζες. Δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο στα θεσμικά κείμενα της ευρωζώνης. Αλλά ακόμη κι αν φτάσουμε σε ύστατο σημείο ρευστότητας, τότε θα “κόψουμε” ή θα “εκδώσουμε” ευρώ μόνοι μας, ενεργοποιώντας το μηχανισμό ELA», όχι μόνο έβαλες τα πράγματα στη θέση τους, αλλά έβαλες και τα γυαλιά σε πρωθυπουργούς, υπουργούς, κεντρικούς τραπεζίτες, τραπεζίτες και κάθε αδαή (ή μήπως υπονομευτή και προδότη) που υποστηρίζει ότι δεν μπορούμε να τυπώσουμε ευρώ όποτε γουστάρουμε.
Τώρα αν η επανεμφάνιση της Ραχήλ συνοδευτεί και με εκείνη του Μάκη Βορίδη και δηλώσεις περί όπλων, γκράδων, αν θέλει ας προσθέσει και λίγα κονσερβοκούτια έτσι για ποικιλία στη χρήση όπλων εναντίον των εαμοκομμουνιστών και άλλων αριστερών σφετεριστών της εξουσίας, θα μπορώ να ανακράξω κοιτώντας προς τον Ολυμπο: Ω Δία είσαι ευλογημένος και μεγάλος. Τα πάντα και μεταξύ αυτών την ευχαρίστηση του ταπεινού σου δούλου Κάλχα, εν σοφία και αφθονία φροντίζεις.
Και προβλέπω ότι τώρα που τελειώνουν οι προεκλογικές μέρες θα ευφρανθεί η καρδία και θα γελάσει το χειλάκι του κάθε πικραμένου πανέλληνα, γιατί αναμένεται να δούμε όλα τα μωρά (όχι με την ηλικιακή έννοια, ούτε την εμφανισιακή) στην πίστα.
Να επιβεβαιωθώ Δία μου και αυτή τη φορά και ας χάσω κάθε μαντική ικανότητα…