Συγκλίνουν λοιπόν οι πολιτικοί αρχηγοί της συγκυβέρνησης στο αυτονόητο για τους περισσότερους, ότι δηλαδή οι κινούμενοι πέρα από την ηθική και την επαγγελματική δεοντολογία δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί πρέπει, τουλαχιστον, να διαγράφονται από τις καταστάσεις του εθνικού λογιστηρίου.
Πρέπει δηλαδή να απολυθούν κατά προτεραιότητα, έστω τώρα την κρίσιμη ώρα που η τρόικα ζητεί επιτακτικά απολύσεις, αυτοί που εμφατικά χαρακτηρίζονται με τον βαρύ επιθετικό προσδιορισμό, επίορκοι, αν και αποδίδονται ρεαλιστικά με χαρακτηρισμούς όπως απατεώνες, ασυνείδητοι ή λαμόγια .
Έπρεπε δηλαδή να σφίξει για τα καλά ο κλοιός της χρεοκοπίας και της δημοσιονομικής ασφυξίας για να αναγκαστούν πολιτικοί αρχηγοί, όπως ο κ. Βενιζέλος ,να παραινέσουν να μη δοθεί καμία μάχη για τους επίορκους , τους απόντες , τους αργόμισθους και τους ανεπαρκείς .
Διαισθάνεται και μάλλον πιθανολογεί , λοιπόν ,ότι μπορεί να δοθούν μάχες υπέρ των επιόρκων σαν αυτές που δίνονταν χρόνια στο πλαίσιο ενός άθλιου κομματικού και συνδικαλιστικού παρασκηνίου για την διάσωση των παραστρατημένων , ειδικώς των ημετέρων κάθε περιόδου.
Βεβαίως δεν είναι το ίδιο οι διεφθαρμένοι με τις λοιπές κατηγορίες που βόλεψε πελατειακά το πολιτικό σύστημα. Η διαφθορά είναι στάση που βαρύνει κυρίως το υποκείμενο , η ανεπάρκεια χαρακτηριστικό για το οποίο ευθύνεται ο διορίσας όχι αυτός που γύρεψε και εξαργύρωσε μια ψήφο με μια ισόβια αργομισθία.
Μέσα από τις διαδικασίες αδιαφανών μηχανισμών και λειτουργιών , όπως αυτές των κάθε λογής πειθαρχικών και υπηρεσιακών συμβουλίων αποδίδονταν αγνοί και άμωμοι υπάλληλοι . Ακόμη και αν είχαν καταδικαστεί από ποινικά δικαστήρια , τουλάχιστον σε πρώτο βαθμό και η υπηρεσιακή αθώωση πήγαινε ως η καλύτερη μαρτυρία στο δευτεροβάθμιο .
Αυτή η συγκαλυπτική τακτική χρόνων ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο για να κυλούν όλο και περισσότεροι στα γρανάζια της διαφθοράς και όχι βεβαίως οι ανάγκες που γεννούσαν οι γλίσχρες αμοιβές και οι στερήσεις ενός δημοσίου υπαλλήλου.
Άλλωστε τα πιο χοντρά και πυκνά κρούσματα παρατηρήθηκαν σε περιόδους ευτραφών αγελάδων στη ροή του χρήματος , τόσο από τις μισθοδοσίες όσο και από την αγορά του χρήματος .Δηλαδή την εποχή των εικονικών και όχι των πραγματικών αναγκών , όπως την τωρινή .
Ούτε 20 χρόνια δεν είναι που άρχισαν κάποιες τυπικές προσπάθειες για τον έλεγχο της διαφθοράς , κυρίως από την πλευρά των εσωτερικών υποθέσεων της Αστυνομίας που αργά επεκτάθηκε στο ευρύτερο δημόσιο . Παρόλα αυτά ακόμη και κανονικοί γκάνγκστερ αστυνομικοί επανήλθαν τροπαιούχοι από διαδικασίες απόταξης ενώ το όνειδος του παραδικαστικού σημάδεψε την προηγούμενη δεκαετία .
Σήμερα ούτε το αρμόδιο υπουργείο ξέρει πόσοι είναι οι λεγόμενοι επίορκοι και κυρίως πόσοι διαχρονικά ξεγλίστρησαν πέρα από κάθε έλεγχο σε σημείο να μιλούν για τρεις –τέσσερις χιλιάδες που απασχόλησαν πειθαρχικά σε έναν ..ωκεανό άνω του εκατομμυρίου .Πρέπει μάλλον να αισθανόμαστε ευτυχείς αν οι επίορκοι είναι τρία τοις χιλίοις .Και εμπρός λοιπόν καμία μάχη για τους επίορκους , αφού χρειάζεται σύνθημα για κάτι τέτοιο αλλά και επιτέλους μια πολιτεία για πολίτες και όχι για πελάτες .