Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο ”Οι προσβολές βλάπτουν την οικονομία”

Η ακεραιότητα του χαρακτήρα αξίζει περισσότερη εμπιστοσύνη από τον όρκο, έλεγε ο Σόλων.Στην αρχή υπήρχε εμπιστοσύνη ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Η Ελλάδα, αντιμέτωπη κατά πρόσωπο με την χρεοκοπία, υποσχέθηκε τις πλέον βαθιές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την κοινωνία και την οικονομία από το 1981 που εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι σύμμαχοι της Ελλάδας άφησαν στην άκρη της επιφυλάξεις τους και δέχτηκαν τις υποσχέσεις. Βέβαια, με την απειλή που έθετε η κρίση χρεών στην επιβίωση της ευρωζώνης, δεν είχαν και πολλές επιλογές. Ετσι, συμφώνησαν πακέτο βοήθειας 110 δισ. ευρώ προς την Αθήνα τον Μάιο 2010.

Σήμερα, μετά από δύο χρόνια ατελείωτης πολιτικής αταξίας, γραφειοκρατικής παρακώλυσης και κοινωνικής αντίδρασης, που φτάνει στα όρια της παρανομίας, οι μεταρρυθμίσεις δεν επαρκούν στις απαιτήσεις των διεθνών πιστωτών της Ελλάδας.

Ο κίνδυνος εθνικής οικονομικής κατάρρευσης αυξάνεται, με την οικονομία να συρρικνώνεται 7% στο δ΄ τρίμηνο. Όμως πλέον οι δυναμικές της κρίσης έχουν αλλάξει πολύ. Όπως έγινε φανερό μέσα στην εβδομάδα, η πίστη της Ευρώπης ότι η Ελλάδα θα κάνει αυτό που λέει, έχει σχεδόν εξανεμιστεί. Ο Σόλων δεν θα εκπλησσόταν. Ολοι οι όρκοι του κόσμου, έλεγε, δεν αξίζουν όταν βγαίνουν από το στόμα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί ή δεν θέλει να τιμήσει τα λόγια του.

Ορισμένοι Ευρωπαίοι ρυθμιστές πλέον δεν «χάφτουν» τον ισχυρισμό ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα δημιουργήσει υπαρξιακό κίνδυνο στην νομισματική ενοποίηση.

Οπότε τα χέρια της Ελλάδας είναι διπλά δεμένα: Πιέζεται να επιβάλλει ακόμη πιο αυστηρά μέτρα λιτότητας και δεν απολαμβάνει την εμπιστοσύνη ότι θα κάνει αυτό που λέει.

Οι Έλληνες κατά συντριπτική πλειοψηφία θέλουν να μείνουν στην ευρωζώνη. Όμως βιώνουν πλεον τον 5ο συνεχόμενο χρόνο ύφεσης. Ενας στους πέντε Έλληνες είναι άνεργος. Όπως είναι κατανοητό, εκατομμύρια φοβούνται ότι δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ. Αυτό από μόνο του αποστραγγίζει την εμπιστοσύνη και υπονομεύει την οικονομική ανάκαμψη.

Το χειρότερο όμως είναι ότι υπάρχει μια αργή ζύμωση κακοηθών μορφών δυσπιστίας στην ελληνική κοινωνία, που στραγγαλίζει έναν ειλικρινή εθνικό αγώνα αυτό-αναγέννησης. Και αυτή η κακοήθεια είναι πιο σοβαρό εμπόδιο στο να ξεπεραστεί η κρίση, από την δυσπιστία ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους πιστωτές.

Το πρώτο σημείο είναι η σχέση ανάμεσα στις ελληνικές πολιτικές τάξεις και τους ψηφοφόρους. Οι Έλληνες επιρρίπτουν στους ηγέτες ότι άφησαν την χώρα να διολισθήσει στο χείλος της καταστροφής. Αν γίνουν εκλογές τον Απρίλιο η αποστροφή θα εκδηλωθεί με μια μεγάλη ψήφο διαμαρτυρίας, που θα επιφέρει ένα διαμελισμένο κοινοβούλιο με κανένα κόμμα με πλειοψηφία. Δεν θα είναι καλή βάση για μια γενναία κυβέρνηση που έχει στόχο τις μεταρρυθμίσεις.

Η αντίθεση με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, είναι ενδεικτική. Εκεί τους τελευταίους 12 μήνες οι ψηφοφόροι έχουν διώξει τους παλαιούς ηγέτες με εκλογές κι έχουν νέες κυβερνήσεις. Κάθε κυβέρνηση έχει στρωθεί στην δουλειά και προωθεί τις απαραίτητες κινήσεις για μεταρρυθμίσεις. Στην Ελλάδα δεν θα υπάρχει η αίσθηση ότι γίνεται μια νέα αρχή.

Εν συνεχεία, η κρίση έχει πλήξει την εμπιστοσύνη στους δημόσιους θεσμούς κι έχει προκαλέσει ποικίλες εντάσεις ανάμεσα στις κοινωνικές κι επαγγελματικές τάξεις Ελλήνων. Η μεσαία και χαμηλή τάξη υποπτεύεται ότι οι πλούσιοι φοροδιαφεύγουν και βγάζουν τα χρήματα στο εξωτερικό. Αλλά η σταθερή εκροή καταθέσεων από της ελληνικές τράπεζες δείχνει ότι υπάρχει μια γενικότερη απουσια εμπιστοσύνης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι μικροί επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, αντιπαρατίθενται με τους δημοσίους υπαλλήλους, καθώς οι πρώτοι έχουν επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος των φορολογικών αυξήσεων και περικοπών σε θέσεις, μισθούς και συντάξεις, ενώ οι δεύτεροι, που συχνά ευνοήθηκαν από πολιτικό πατρονάρισμα, παραμένουν στις θέσεις τους.

Με την ανεργία μεταξύ των νέων να πλησιάζει το 50%, οι νεαροί Έλληνες δεν έχουν εμπιστοσύνη ότι το οικονομικό σύστημα που κατασκεύασαν οι γηραιότεροι θα αποδώσει τις θέσεις εργασίας που τους είχαν υποσχεθεί όταν σπούδαζαν. Κάποιοι από αυτούς βρίσκονται ανάμεσα στους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές που συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες της περασμένης Κυριακής στην Αθήνα. Ωστόσο οι εμπρησμοί και οι λεηλασίες και οι επιθέσεις κατά της αστυνομίας ήταν το έργο εξτρεμιστών που βιάζονται να γράψουν μια άλλη σελίδα στην σύγχρονη ελληνική ιστορία της πολιτικής βίας.

Η Ελλάδα δεν είναι η Ρωσία του 1917, μια κοινωνία ανεβασμένη στο χείλος της επανάστασης. Δεν είναι ούτε η Ελλάδα του 1946, ενός έθνος που διολισθαίνει σε εμφύλιο πόλεμο. Όμως είναι μια κοινωνία όπου φθίνει η πίστη στο κράτος, το πολιτικό σύστημα και την οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι τόσο αφόρητη, όσο και το δανειακό βάρος της Ελλάδας.

Διαβάστε επίσης :