Με μια μακροσεκλή της ανάρτηση στο Facebook και μια φωτογραφία που «αποτυπώνει» τη σκιά και την απομόνωση που ρίχνει στη ζωή μας ο κορονοϊός, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου ζητά απ’ όλους και πρώτα από την Πολιτεία, να αγκαλιάσει τους αδύναμους.
«Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους», γράφει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου στην τελευταία παράγραφο του κειμένου της.
Περιγράφει τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργεί ο αποκλεισμός που είναι μεν αναγκαίος, όπως λέει, αλλά δεν είναι εύκολος. Μιλά για τις μονογονεϊκές οικογένειες, για τους αδύναμους, τους μόνους, τους ηλικιωμένους, τους εργαζόμενους «που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους». Κάνει λόγο επίσης για «σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news”, που “υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση».
«Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης», γράφει η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και φέρνει ως παράδειγμα: «μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη». Και επικαλείται ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα, Michel de Montaigne: «Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου».
Χθες, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη και ανακοίνωσε την απόφασή της να καταθέσει το 50% του μισθού της για τον Μάρτιο και το 50% του μισθού της για τον Απρίλιο στο ειδικό ταμείο κατά του κορονοϊού.
Δεν είναι η πρώτη φορά στις λίγες εβδομάδες της θητείας της, που η Πρόεδρος της Δημοκρατίας επιλέγει να στείλει ένα μήνυμα στους πολίτες της χώρας μέσω των social media, μια κίνηση που έχει εντυπωσιάσει και αγκαλιαστεί από τους πολίτες.
Διαβάστε όλη την ανάρτηση της Προέδρου της Δημοκρατίας
Ζούμε μια πρωτόγνωρη συνθήκη. Η πανδημία του κορωνοϊού ερημώνει τον δημόσιο χώρο και αφυδατώνει τον δημόσιο βίο. Η απομόνωση αυτή είναι αναγκαία, δεν είναι όμως εύκολη. Προκαλεί μια ρήξη με τον κοινωνικό δεσμό και ατομική αναδίπλωση. Μας κλείνει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, φίλους, κοινωνικές συναναστροφές, και μας φέρνει αντιμέτωπους με την μοναξιά, την συναισθηματική ένταση, ακόμη και την βία. Άνθρωποι χωρίς οικογένεια, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, οικονομικά αδύναμοι, μητέρες – ή και πατέρες – που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, εργαζόμενοι που χάνουν ξαφνικά τη δουλειά τους, νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Παράλληλα, η σκόπιμη παραπληροφόρηση των fake news υποσκάπτει την εμπιστοσύνη μας στην επιστημονική γνώση, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την αγωνία με την οποία βιώνουμε αυτή τη δύσκολη πραγματικότητα.
Click4more Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει το μισό μισθό της για 2 μήνες για τον κορονοϊό
Μέσα, όμως, από την πρωτοφανή αυτή περιπέτεια που ζει ταυτόχρονα όλος ο κόσμος, αναδύεται ο ανθρωπισμός της αλληλεγγύης και της ευθύνης. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία του δίνει μια νέα υπόσταση: διασυνδεδεμένοι με όλο τον κόσμο νιώθουμε ακόμη πιο βαθιά πως μετέχουμε στο πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια άλλη του μορφή συναντάμε στην καθημερινή εθελοντική προσφορά: μοδίστρες φτιάχνουν μάσκες, δάσκαλοι συνεχίζουν τις παραδόσεις μαθημάτων διαδικτυακά, επιχειρήσεις παρέχουν οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη. Τέτοιες πράξεις μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τις ανθρώπινες αξίες και τον τρόπο που οργανώνουμε τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας σχέσεις. Μας υπενθυμίζουν επίσης ότι, πάνω από όλα, μας δένει μια κοινή μοίρα που δεν είναι άλλη από την πανανθρώπινη υποχρέωση απέναντι στον Άλλον. Σκεφτόμενη αυτό, μου έρχεται στο νου μια φράση του Michel de Montaigne, ενός από τους πιο σημαντικούς ουμανιστές του 16ου αιώνα: «Σε κάθε άνθρωπο αναγνωρίζω τον συμπατριώτη μου».
Είναι απόλυτη ανάγκη τώρα, μέσα στον ζόφο της πανδημίας, η Πολιτεία και όλοι μας να περιβάλουμε με φροντίδα τους πιο αδύναμους, να ακούσουμε εκείνους που μας ζητούν βοήθεια, να μην αδιαφορήσουμε για τον πόνο τους. Σε λίγο καιρό, όταν πια θα έχουμε αφήσει πίσω μας αυτή τη δύσκολη εμπειρία, θα έχουμε ξαναχτίσει την κοινωνία στη βάση της ενσυναίσθησης, της φιλαλληλίας και της συνευθύνης.