Ακούγεται κυνικό, αλλά θα το πούμε. Εξάλλου, ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο κυνισμός αποτελεί ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής και της συμπεριφοράς των πολιτικών. Το προσφυγικό λοιπόν αποτελεί σωσίβιο ή σανίδα σωτηρίας για την κυβέρνηση.
Αν λάβουμε υπόψη (αποτελεί τη δεύτερη κυνική διαπίστωση) πως παρά τις συγκινητικές και σχεδόν μοναδικές στην Ευρώπη εκδηλώσεις συμπαράστασης των Ελλήνων προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οι περικοπές στις συντάξεις και η αύξηση των φόρων είναι ζητήματα που απασχολούν περισσότερο τους πολύ περισσότερους πολίτες, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε πως παρά τον κυνισμό, το προσφυγικό βοήθησε και βοηθάει σημαντικά την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση.
Όταν οι φωνές πυκνώνουν στην Ευρώπη (κατά την εκτίμησή μας λανθασμένα) πως το προσφυγικό απειλεί την Ευρωπαϊκή Ενωση (όπως υποστηρίξαμε σε προηγούμενο σημείωμα, οι ρατσιστές, οι ξενοφοβικοί, οι ακροδεξιοί και οι φασίστες πολιτικοί και πολίτες την απειλούν), γίνεται αντιληπτό –και έχει δηλωθεί- πως κανείς δεν επιθυμεί μία ακόμα κρίση, γιατί απειλούνται οι αντοχές της Ευρώπης.
Και ένα ελληνικό ατύχημα θα προκαλούσε μία ακόμα κρίση που ενδεχομένως να ήταν μοιραία για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οπότε σωφρόνως ποιώντας οι Ευρωπαίοι έβαλαν νερό στο κρασί της αξιολόγησης και αποφάσισαν να διευκολύνουν την ελληνική κυβέρνηση κατεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεων, στο ασφαλιστικό, το φορολογικό και τα άλλα δημοσιονομικά μέτρα και μάλιστα σε κόντρα με το ΔΝΤ με το οποίο ως τώρα είχαν αγαστή συνεργασία.
Ετσι, δίνουν μία βαθιά ανάσα στην κυβέρνηση Τσίπρα. Στο σημείο αυτό να προσθέσουμε πως αν προέκυπτε ένα δυσβάστακτο για πολιτική διαχείριση πακέτο μέτρων μετά την αξιολόγηση, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως οι ΑΝΕΛ και ο Πάνος Καμμένος θα έκαναν πίσω μετά την τελευταία κρίση και δεν θα τραβούσαν στα άκρα την υπόθεση Μουζάλα, ώστε να απαλλαγούν από την ψήφιση των σκληρών μέτρων και μία ακόμα μνημονιακή ρετσινιά.
Αν, μάλιστα είναι ευτυχής η κατάληξη και στη διαπραγμάτευση για το χρέος (οι ειδικοί υποστηρίζουν πως υπάρχουν τεχνικές που μπορούν να δώσουν αποτέλεσμα το οποίο η κάθε πλευρά να το ερμηνεύσει με ικανοποιητικό γι΄ αυτή τρόπο), τότε η κυβέρνηση θα έχει περάσει έναν πολύ δύσκολο κάβο.
Τότε, όμως, θα τελειώσουν τα ψέματα, που λέει ο λαός. Θα πρέπει πλέον η ίδια να αναμετρηθεί με τον εαυτό της. Να δείξει την ικανότητά της στην παραγωγή πολιτικών και μέτρων, που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση, να προωθήσει πραγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα διευκολύνουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις, να αλλάξει το κράτος και να πατάξει τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, να δημιουργήσει ευνοϊκό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις.
Τουτέστιν μερικές φορές θα πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό της και τα κρατικίστικα ιδεολογήματα, που αποτελούν σήμερα ταμπού και εμπόδιο της αριστεράς για την αναπτυξιακή και παραγωγική προσέγγιση της οικονομίας.
Γιατί πολλοί στην αριστερά δεν κατάλαβαν και δεν καταλαβαίνουν ακόμα πως η αριστερή πολιτική στις σημερινές συνθήκες ασκείται κυρίως στο χώρο της διανομής του παραγόμενου πλούτου και όχι της παραγωγής, γιατί στον τελευταίο έχει αποδειχθεί ιστορικά και πρακτικά ότι το κράτος όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά ακόμα χειρότερα σπαταλά ανθρώπινους και υλικούς πόρους, τόσο απαραίτητους για την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία της κοινωνίας και των πολιτών.