- Ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε δεχθεί τα παιδιά, στο Προεδρικό Μέγαρο το 2004 και τους είχε παραχωρήσει μια διαφορετική συνέντευξη - Τι είχε πει για τον φόβο του θανάτου, για την ομοφυλοφιλία - Πως είχε αισθανθεί μετά την ιστορική ομιλία του ενώπιον του Μπιλ Κλίντον - Πόσα χιλιόμετρα έκανε με το ποδήλατο
Μέσα από μια συνέντευξη που παραχώρησε στους Schooligans το μακρινό πλέον 2004, πηγάζει το μεγαλείο του ανθρώπου που θεωρήθηκε ο πιο δημοφιλής Πρόεδρος της Δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε δεχθεί τότε τα παιδιά, στο Προεδρικό Μέγαρο και τους είχε παραχωρήσει μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Μια συνέντευξη που ήταν έξω από τις ερωτήσεις κλισέ που κάνουμε εμείς, οι “επαγγελματίες”. Η συνέντευξη δόθηκε στα παιδιά στις 9 Δεκεμβρίου 2004. Η συνέντευξη ήταν να κρατήσει 15 λεπτά αλλά τελικά κράτησε παραπάνω κι ας έστησε ο Πρόεδρος τον ελληνοαμερικανό Κρις Σπύρου.
Για τα θέματα Παιδείας, συμφώνησε με τα παιδιά όταν του θύμισαν την φράση του που είχε πει το 1957 ο Γεώργιος Παπανδρέου «Το σχολείο συσσωρεύει μόνο γνώσεις και στραγγαλίζει τη δημιουργική πρωτοβουλία».
Στο ερώτημα αν φταίνε οι κυβερνήσεις είχε πει: «Α ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Κάνουμε τόσες επεμβάσεις στην παιδεία που καταλήγουν να είναι εις βάρος της. Θέλω όμως να σας βεβαιώσω ότι όποιος είναι Υπουργός δεν κοιμάται, προσπαθώντας κάθε φορά να βρει κάτι καλύτερο. Άγχονται οι Υπουργοί Παιδείας, άγχονται!»
Όταν τον ρώτησαν αν πρέπει να μπει η Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα σχολεία είχε πει: «Ας μπει στις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου».
Στο ερώτημα αν συμφωνεί με την άποψη του Αρχιεπισκόπου (σ.σ. Χριστόδουλος) ότι η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι είχε απαντήσει: «Αυτή είναι η κοινωνικώς κρατούσα άποψη, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια» και όταν τα παιδιά επέμειναν και τον ρώτησαν: «Αν ο εγγονός σας σάς έλεγε κάποια στιγμή ότι είναι ομοφυλόφιλος, πώς θ’ αντιδρούσατε;» απάντησε:
«Ε δεν θα μου άρεσε! Δεν ξέρω πώς θ’ αντιδρούσα. Θα προσπαθούσα να του πω μερικά πράγματα, τα οποία φυσικά δεν θα τα άκουγε, αν ήταν ισχυρή αυτή η παρόρμησή του. Οπότε κατ’ ανάγκην θα τ’ ανεχόμουνα. Τι άλλο να κάνω;»
Στην συνέντευξη εκείνη μίλησε και για το πως αισθάνθηκε για την περίφημη ομιλία του ενώπιον του τότε Προέδρου των ΗΠΑ που χαρακτηρίσθηκε ιστορική. Είχε πει: «Σ’ εκείνη την ομιλία απλώς προέβαλα τα δίκαια του τόπου μας. Δεν τον έβρισα τον άνθρωπο». Είπε ότι έβγαλε ένα παράπονο, το οποίο έβγαινε από μέσα μας και ότι δεν είχε καθόλου άγχος. «Θεώρησα ότι είχαμε τόσο δίκιο, που δεν είχα καμία αμφιβολία για την ορθότητα όσων έλεγα». Μάλιστα, για το παρασκήνιο που ακολούθησε και αν του παραπονέθηκαν οι αμερικανοί είπε: «Το μόνο που μας είπανε μετά είναι ότι δεν τους είχαμε ενημερώσει ότι πρόκειται να κάνουμε μια τέτοιου είδους ομιλία και βρέθηκε ο Κλίντον απροετοίμαστος».
Πως περιέγραψε τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας; «…Ναι, είναι διακοσμητικός ο ρόλος σε πάρα πολλά. Αλλά έστω και διακοσμητικός, δεν παύει να είναι ρόλος. Εξαρτάται πώς θα τον παίξει κανείς. Είναι σαν τον οργανοπαίχτη του ακορντεόν που τεντώνει ή κλείνει το ακορντεόν κατά βούληση, αρκεί να αποδώσει σωστά τους ήχους».
Για την στιγμή που τον έκανε να κλάψει τα 10 χρόνια που ήταν στην Προεδρία είπε:
«Φοβούμαι ότι έχω πάρα πολλά χρόνια να κλάψω, αν και είναι χρήσιμο να κλαίει κανείς καμιά φορά. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ τότε που με κατηγόρησαν ότι έχω ένα μαγαζί στην Πάτρα, το οποίο έχει αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια… (σ.σ. ο Πρόεδρος αναφερόταν στην εκπομπή του Σπύρου Καρατζαφέρη στο κανάλι «Extra», 31/1/2002) Ήταν μια ανόητη και ψευδής συκοφαντική εκπομπή, η οποία με στενοχώρησε πάρα πολύ».
Τα παιδιά τον είχαν ρωτήσει και αν φοβάται τον θάνατο και η απάντησή του ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα:
«Έχω συμβιβαστεί μαζί του. Άλλοτε τον σκεφτόμουνα πολύ περισσότερο. Τώρα τον σκέφτομαι τόσο όσο να τον συνηθίζω. Όσο προχωρούν οι μέρες μου, τόσο πλησιέστερα είμαι στον θάνατο. Εσείς δεν τον βλέπετε τον θάνατο, γιατί είναι πολύ μακριά από σας. Όταν ήμουνα μικρός, δεν πίστευα ότι θα πεθάνω. Έλεγα «Ο θάνατος δεν είναι δυνατόν να με αγγίξει εμένα, είμαι αθάνατος!». Σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια -σε μένα συνέβη γύρω στα 50- αρχίζει να σε απασχολεί η ιδέα του θανάτου και αν είσαι σωστός με τον εαυτό σου, το παραδέχεσαι, συμβιβάζεσαι μαζί του και δε σ’ ενοχλεί πια. Ειλικρινώς δεν μ’ ενοχλεί πια».
Στο ερώτημα αν φοβάται την φθορά και τα γηρατειά είχε πει: «Ασφαλώς τα φοβάμαι, γιατί δεν ξέρει κανείς πώς θα καταλήξει. Το να πεθάνει είναι το λιγότερο. Προτού πεθάνει όμως, να μη χάσει το μυαλό του, τα μάτια του και τα πόδια του. Μ’ αυτή τη σειρά που σας τα είπα».
Ο Κωστής Στεφανόπουλος μίλησε και για το αγαπημένο του σπορ το ποδήλατο και είχε αποκαλύψει τότε ότι έκανε 33 χιλιόμετρα την ημέρα όταν βρισκόταν στην Πάτρα. Όταν μάλιστα τα παιδιά τον ρώτησαν πως αντιδρούσε ο κόσμος είχε πει: «Με χαιρετάει. «Γεια Πρόεδρε» μου φωνάζουν».
Είχε πει επίσης ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό του όμορφο αλλά τον αδερφό του «Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός παίζαμε ένα παιχνίδι με τη γιαγιά μου και τον αδερφό μου. Κοιτάγαμε ένα περιοδικό και λέγαμε ποια είναι η ομορφότερη κυρία απ’ αυτές που εμφανίζοντο. Λοιπόν, εγώ ποτέ δε διάλεγα το πρόσωπο που διάλεγε η γιαγιά μου κι ο αδερφός μου. Ήταν εντελώς αλλιώτικη η δική μου αντίληψη περί εμορφιάς».
πηγη: theschooligans.gr