Η Παιδεία είναι άλλο ένα θύμα, ίσως το μεγαλύτερο και πιο ευαίσθητο, της κρίσης, της πολιτικής της λιτότητας και της προσαρμογής που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, της παρούσας συμπεριλαμβανομένης. Με τα ψιχία που έχουν δοθεί και δίνονται από τον προϋπολογισμό είναι καταδικασμένη σε οικονομική ασφυξία και ανεπάρκεια στην παραγωγή γνώσης, οπότε δικαιολογημένα ο ΟΟΣΑ μας έχει κατατάξει στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών που είναι μέλη του.
Μία θέση-ντροπή, που αποκαλύπτει ταυτοχρόνως ότι οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν, αλλά και η σημερινή παρά τις διακηρύξεις δεν πήραν τα μηνύματα των καιρών, και οι λόγοι περί ανάπτυξης και της σημασίας της γνώσης στην αναπτυξιακή διαδικασία αποδείχτηκαν δεκάρικοι. Τις συνέπειες τις υφίστανται πρωτίστως οι μαθητές και οι φοιτητές.
Είναι η υποβάθμιση των σπουδών, των πτυχίων και της γνώσης, εξέλιξη που είναι η χειρότερη στον σύγχρονο κόσμο.
Με υποβαθμισμένο και ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα δεν κτίζεται η κοινωνία της γνώσης, η οποία είναι η σύγχρονη κοινωνία της ευημερίας, αφού δεν είναι εφικτή ούτε η παραγωγή πρωτοποριακής γνώσης, ούτε η έρευνα και η ανάπτυξη, ούτε η γόνιμη και αποδοτική σύνδεση των πανεπιστημίων με την οικονομία.
Χωρίς γνώση κινδυνεύουμε να μείνουμε ουραγοί στην κούρσα του σκληρού ενδοευρωπαϊκού ανταγωνισμού και να παρακμάσουμε ως κοινωνία και ως χώρα.
Σε έναν κόσμο εξόχως ανταγωνιστικό δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε χρόνο και να κινούμαστε με ανατολίτικους ρυθμούς.
Η Παιδεία χρειάζεται χρήματα τώρα και όχι αύριο. Οφείλει να είναι η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης στην πράξη και όχι στα λόγια. Γιατί πολίτες χωρίς γνώση σημαίνει πολίτες βήτα κατηγορίας, χώρα χωρίς παιδεία σημαίνει χώρα καταδικασμένη στην παρακμή.
Γι αυτό η κατάσταση πρέπει να αλλάξει και μάλιστα ριζικά. Δεν νοείται να επικαλούμαστε το μέλλον και να παραμελούμε την Παιδεία και την έρευνα.
Αν μάλιστα προσθέσουμε την επαναφορά της συνέντευξης στη διαδικασία της αξιολόγησης δεν μπορούμε να τρέφουμε σοβαρές ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει, γιατί ουσιαστικά η κίνηση αυτή θυμίζει εκείνη επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, όταν ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως υπουργός Εσωτερικών τότε επιχείρησε μέσω της συνέντευξης να προωθήσεις τους αρεστούς και όχι τους άριστους στις θέσεις ευθύνης του Δημοσίου.
Με τέτοια μυαλά κύριε Φίλη δεν πάμε πουθενά. Η μάλλον πάμε, αλλά όχι στο μέλλον. Στο κακό παρελθόν επιστρέφουμε και μάλιστα ταχύτατα.