Αχ, αχ τι μνήμες μου ξύπνησε η χτεσινή αψιμαχία στη Βουλή. Θυμήθηκα τον Τρωικό Πόλεμο που κι΄ αυτός έγινε για τα μάτια μιας γυναίκας, της ωραίας Ελένης. Τι χρόνια ηρωικά κι΄ αυτά, τί δόξα ελληνική!
Και τώρα για τα μάτια της …Ζωής διασταύρωσαν τα ξίφη τους, άνδρες άξιοι και ικανοί. Πολιτικοί αρχηγοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί ακόμα και απλοί βουλευτές. Εγιναν μαλλιά κουβάρια, της Βουλής τα παλικάρια, όπως λέει και ένα άσμα.
Αλλά δυστυχώς μόνο λεκτικά. Κι΄ αυτό με ξενέρωσε. Οσο κι΄ αν φώναξαν, όσο κι΄ αν ούρλιαξαν, όσο κι΄ αν γκάριξαν δεν έκαναν τίποτα το γενναίο όπως οι προγονοί μας που εξεστράτευσαν στην Τροία.
Κρίμα, κρίμα. Δεν έπεσε ούτε καν καμιά μουλωχτή αγκωνιά, βρε αδερφέ. Τίποτα. Πολύ ξενέρωτος καυγάς για τα μάτια μιας γυναίκας. Κι΄ αυτό δεν είναι τόσο τιμητικό για τη Ζωή, που καμάρωνε από το θρονί της…
