Ξεκίνησε η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Το σύνθημα ουσιαστικά το έδωσε ο Γιάννης Δραγασάκης ο οποίος στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής εξέφρασε τη διαπίστωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με βαρονίες, ένα κόμμα ομόσπονδο.
Και έχει απόλυτο δίκιο ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Αν παρατηρήσει κανείς τη βαβέλ και τις εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις που έχουν εκφραστεί (αλήθεια τι κοινό έχουν εκείνοι που λένε ναι στο ευρώ με εκείνους που θέλουν δραχμή;) διαπιστώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα του, κινδυνεύει να μετατραπεί ως η μεγαλύτερη τροχοπέδη στο κυβερνητικό έργο, ο μεγαλύτερος αντίπαλος της κυβέρνησης.
Η απάντηση θα μπορούσε να ήταν αλά Ανδρέα Παπανδρέου στην αρχή του ΠΑΣΟΚ, αντίδραση με διαγραφές ολόκληρων τάσεων.
Στο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγουν διαφορετική τακτική η οποία εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα. Εξάλλου δεν επιτρέπουν τέτοια τακτική ούτε οι ισορροπίες εντός του κόμματος και της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Το πρώτο επίπεδο είναι η μείωση των μελών της πολιτικής γραμματείας. Ο περιορισμός των μελών από 21 σε 11 σημαίνει πολύ απλά ότι πολλές τάσεις δεν θα εκπροσωπούνται πλέον στο νέο καθοδηγητικό όργανο του κόμματος.
Που σημαίνει ότι οι αντιρρήσεις δεν θα προέρχονται από μέλη του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου, όπου θα υπάρχει μία συμπαγής και ισχυρή πλειοψηφία, αλλά από μέλη του κόμματος ή στη χειρότερη περίπτωση για την κυβέρνηση της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Μεγάλη η διαφορά σε συμβολικό επίπεδο και σε επίπεδο εξουσίας εντός του κόμματος.
Η δεύτερη φάση είναι η υποβάθμιση του ρόλου του κόμματος με την απουσία της συγκέντρωσης αξιωμάτων στην κυβέρνηση και στο κόμμα.
Με την τακτική αυτή εκτιμάται ότι θα περιοριστεί ο ρόλος που έχουν οι βαρονίες και η πλειοψηφία θα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στο κόμμα, ενώ θα περιοριστούν οι διαφωνίες στα υψηλά κομματικά κλιμάκια. Δεν είναι και λίγο.
Οι συνιστώσες, όμως θα είναι παρούσες και ακριβώς αυτό δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε εκλογές.
Κάποιες συζητήσεις έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση παρά τις διαψεύσεις. Και είναι σίγουρο πως θα επανέλθουν στην επόμενη μεγάλη κρίση. Δεν είναι όμως σίγουρο πως εκείνη την περίοδο το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα και των άλλων Προεδρικών θα είναι στο ύψος που είναι σήμερα.
Δεν είναι σίγουρο η αποδοχή από το λαό θα είναι τόσο μεγάλη που θα επιτρέψει να αποκοπούν συνιστώσες (μερικές δεν εκφράζουν παρά κάποιες εκατοντάδες ψήφους, αλλά άλλες έχουν αξιόλογη επιρροή στο εκλογικό σώμα) χωρίς να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την κοινοβουλευτική του δύναμη.
Αυτό θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις μεταρρυθμίσεις που θα προωθηθούν και πολύ περισσότερο από την αιτία που θα χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για το σχίσμα.
Οι διαπραγματεύσεις του Ιουνίου με τους εταίρους στην Ευρώπη είναι μία καλή αφορμή. Να επιδείξει η κυβέρνηση σθεναρή αντίσταση, τουλάχιστον επικοινωνιακά, έναντι των εταίρων, να υπογράψει μία καλή συμβιβαστική συμφωνία, την οποία όμως θα απορρίπτουν διάφορες συνιστώσες και πολύ περισσότερο οι οπαδοί της δραχμής.
Εκείνη την περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να προχωρήσει σε εκλογές και να απαλλαχτεί από τα κομματικά βαρίδια.
Αρκεί βεβαίως, όλα να εξελιχτούν σύμφωνα με το σχεδιασμό για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Γιατί δεν αποκλείεται μία κρίση που θα εκδηλωθεί νωρίτερα να τρώσει το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πολύ που να περιορίζει τους ελιγμούς καθοριστικά.