«Βγαίνω έξω απ’ τη Βουλή και χάνω τη φωνή μου», περιέγραψε για την περιπέτεια υγείας που πέρασε ο Μίμης Ανδρουλάκης.
Για τα ψυχοσωματικά που απέκτησε ενόψει της ενδεχόμενης χρεοκοπίας στην Ελλάδα αλλά και για την περίοδο που πίστεψε πως είχε καρκίνο, μίλησε μεταξύ άλλων, ο Μίμης Ανδρουλάκης το απόγευμα της Τρίτης (03.12.2024) στην εκπομπή Στούντιο 4.
O πρώην πολιτικός εξήγησε πως το 2000 έβλεπε να «έρχεται» η μεγάλη οικονομική κρίση σε ολόκληρο τον κόσμο και περιέγραψε την ένταση που επικρατούσε στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο.
«Από τις αρχές του 2000 είχα την αίσθηση ότι έρχεται κάποια μεγάλη καταστροφή, και παγκόσμια, και ελληνική. Γράφω κάθε χρόνο ένα βιβλίο ενόψει καταστροφής. Έκανα την ύστατη προειδοποίηση με το “Ε, πρόεδρε”, που βγήκε λίγο πριν τις εκλογές του 2009, προκειμένου να υπάρξει ένας συναγερμός», εξήγησε αρχικά ο συγγραφέας.
«Έπεσα ακριβώς μέσα και στην παγκόσμια κρίση, και στην ελληνική. Τώρα γιατί και πώς είχα αυτό το ένστικτο… Από πίσω κρύβεται μία τεράστια δουλειά που έκανα στα οικονομικά και στην ψυχολογία, στους μηχανισμούς των κρίσεων. Έπρεπε να την έχουν δει κι άλλοι, είναι μεγάλη αμαρτία που έπεσε έξω και η Ευρώπη, νομίζοντας ότι αυτή η ιστορία αφορά τους Αμερικάνους.
Εμείς τα βλέπαμε όλα αυτά, αλλά είχαμε την ολέθρια αίσθηση ότι εφόσον είμαστε στο ευρώ, θα μας κάνουν μία ψιλο-επιτήρηση και θα τελειώναμε. Δεν υπήρχε ο συναγερμός. Αφού έβγαλα την ύστατη προειδοποίηση και υπήρχε ανεμελιά, ρωτάω έναν υπουργό, τον Σαχινίδη: “Πόσο είναι σήμερα το ελληνικό ομόλογο” και μου κάνει με τα δάχτυλά του “7,5%”. Άρα σε λίγο δεν θα μας δανείζει κανείς, τελείωσε», εξήγησε.
«Βγαίνω έξω απ’ τη Βουλή και χάνω τη φωνή μου. Κάνω εξετάσεις, ήταν μαύρες οι φωνητικές χορδές, μου είπαν να κάνω βιοψία για καρκίνο, πίστεψα ότι έχω πράγματι. Θυμήθηκα που μου έλεγε ο μακαρίτης ο Νίκος Κακαουνάκης για έναν γιατρό να με δει. Με εξέτασε και γέλασε, μου είπε να πάρω φασκόμηλο με μέλι και να πάρω αναπνοές. Πραγματικά σε ένα βράδυ μέσα ενυδατώθηκαν οι χορδές μου, ήταν ένα ψυχοσωματικό ενόψει της χρεοκοπίας που ακολούθησε», περιέγραψε στο τέλος ο Μίμης Ανδρουλάκης.