Μνημόνιο. Μια νέα Βάρκιζα;

Δηλαδή η αποδοχή από το ΚΚΕ της ήττας των Δεκεμβριανών και η προσπάθεια, με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, να μπει η Ελλάδα σε ομαλή δημοκρατική πορεία.
Η συμφωνία σαν σκέψη δεν ήταν καταρχήν κακή. Όλοι τον εμφύλιο ήθελαν να αποφύγουν.
Μόνο που την ώρα που υπέγραφαν , όλοι σχεδόν κι από τις δυο πλευρές ενεργούσαν ώστε να μην εφαρμοστεί. Ίσα ίσα χρόνο θέλανε να κερδίσουν.
Η διγλωσσία του ΚΚΕ, κι ας κυνήγησε τον Άρη, το ξαμόλλημα από την άλλη των παρακρατικών σκυλιών στην επαρχία , όπου ονομάσθηκαν εθνοφρουροί και έβαλαν , αυτοί οι γερμανοτσολιάδες, σε παρανομία τους πατριώτες και την εθνική αντίσταση έκανε τον εμφύλιο σχεδόν αναπόφευκτο.
Ο κόσμος τότε τέλειωνε τον Β παγκόσμιο πόλεμο και άρχιζε τον μεταπολεμικό του διχασμό.
Στην καμπή της μετάβασης, στην σύγχυση της περιόδου, κάναμε εμφύλιο.
Έτσι πριν καλά καλά τελειώσει ο πόλεμος η Ευρώπη έμαθε, κοιτώντας την Ελληνική δυστυχία, με ποιον τρόπο δεν πρέπει να χωρισθεί.

Το είχαμε καταφέρει ακόμη δυο φορές όταν ο κόσμος τραντάχθηκε.
Στο τέλος της πρώτης παγκοσμιοποίησης, όπου την πτώχευση ακολούθησε ο πόλεμος του 97, και με τη Μικρασιατική καταστροφή, στην αλλαγή του χάρτη της Ευρώπης μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο.

Σήμερα, ο κόσμος πάλι γυρίζει. Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος, όχι μόνο οικονομικού, προς Ανατολή με την ανάδυση της Κίνας, αλλά και η αυξανόμενη δύναμη της Ρωσίας ζητούν από Αμερική και Ευρώπη, νέες ρητές, καθαρές κατευθύνσεις.
Η συστημικότητα που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση κάνει τους αδύναμους κρίκους του κάθε δικτύου να προβάλλουν μεγεθυντικά, σαν στρατηγικά σημεία, από τα οποία εξαρτάται η παγκόσμια ισορροπία.
Έτσι η Ελλάδα, αδύναμος κρίκος μιας αργής Ευρώπης , όταν ο κόσμος των αγορών απαιτεί ηλεκτρονικές ταχύτητες, ανεβαίνει πάλι στο μάτι του κυκλώνα.
Ούτε η Ευρώπη το ήξερε. Οι ανύπαρκτες αντιδράσεις της το 2008 στην κρίση, μετά στις αρχές του 2009 με τον ανεκδιήγητο Αλμούνια, που σχεδόν εξυμνούσε τα «κατορθώματα μας» στην οικονομία, αργότερα με την φτηνή τιμωρητική αντίληψη Μέρκελ , περί τοπικού θέματος των τεμπέληδων Ελλήνων έδειξαν το πόσο ανέτοιμη ήταν η Ευρωπαική Ένωση για την κρίση.
Οι απαντήσεις που σήμερα δίνουν, αν και πλέον γνωρίζουν, εξακολουθούν να είναι μικρής ισχύος, γιατί αλληλοεξουδετερώνονται από αντίρροπες δυνάμεις. Η Γερμανία δεν έχει ξεκαθαρίσει αν θα πάει με την Αμερική ή τη Ρωσία, η Γαλλία μικραίνει και φοβάται, η Αγγλία κινείται μεταξύ Αμερικής κι Ευρώπης.

Η Ελλάδα πληρώνει την Ευρωπαική ανετοιμότητα και η Ευρώπη πληρώνει την Ελληνική ανευθυνότητα.
Η αναθεματισμένη τρόικα και οι ψεύτες Έλληνες, είναι απλά τα μιντιακά κατασκευάσματα θυμού της κάθε πλευράς.

Έτσι κάπως, τη μέρα της Βάρκιζας φθάνουμε στην ψήφιση του μνημονίου.
Πρώτη , καταθλιπτική διαπίστωση, είναι πως καταφέραμε, όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, να παράγουμε ένα δίλημμα όχι θετικά συγκρουσιακό αλλά βαθιά διχαστικό.
Θυσία ή χρεοκοπία, Ευρώπη ή χάος λένε οι μεν.
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη «δραχμή», παρά 20 χρόνια χωρίς ανταμοιβή τραγουδάνε οι δε στις διαδηλώσεις .

Σήμερα το βράδυ, στην επέτειο της Βάρκιζας το μνημόνιο θα ψηφισθεί, αλλά αν η σκληρή επιλογή του δεν γίνει απόφαση πορείας και πολιτικής, δεν θα εφαρμοσθεί.
Εφαρμογή σημαίνει απόφαση και συμμόρφωση.
Αν η υπογραφή είναι μόνο και μόνο για να κερδίσουμε χρόνο, απλά θα χρεοκοπήσουμε λίγους μήνες αργότερα. Και χειρότερα.
Όπως έγινε με τη Βάρκιζα και τον εμφύλιο. Όπως έγινε με το Σώμα το 22. Που τα παράλια υπογράψαμε ότι επόπτευε και στο Σαγγάριο βρέθηκε.
Η χρεοκοπία που η σημερινή ψήφιση θέλει να αποφύγει δεν θα αποτραπεί.
Για να το εφαρμόσουμε χρειάζεται σχέδιο.
Όπου περιλαμβάνονται μεταβολές και διορθώσεις.
Γιατί εφαρμογή χωρίς τροποποίηση δεν νοείται.
Εξάλλου εκεί κρίνεται η πολιτική. Όχι τόσο στη χάραξη της γραμμής αλλά κυρίως στην εφαρμογή της.
Και εδώ, στην απόφαση εφαρμογής , που σημαίνει σχεδιασμό, διαπραγμάτευση, δράση, διόρθωση, ο ρόλος του κομματικού συστήματος, αν δεν θέλουμε και πάλι να επαναλάβουμε τραγικά την ιστορία μας, μένει να επιβεβαιωθεί.

Η Ν.Δ. το 2004-2009 πέρασε από την αναθεώρηση του χρέους στην «θωρακισμένη απέναντι στην παγκόσμια κρίση» Ελλάδα και μετά «πήγε Ραφήνα».
Ο Α. Σαμαράς, συνέχισε άφρονα την παράδοση μιας «ρηχής» Δεξιάς, με τον αλυτρωτισμό της επαναδιαπραγμάτευσης και τα αστεία του μηδενικού ελλείμματος .
Η στροφή του όμως από τον Νοέμβριο και μετά ολοκληρώθηκε χθες, όπου έδειξε να λειτουργεί σαν πατριωτική δύναμη που παίρνει την ευθύνη της ιστορίας και του ιδρυτή της.
Το «ανήκουμε στη Δύση» του Καραμανλή έγινε «μένουμε Ευρώπη» του Σαμαρά.
Μένει να αποδείξει και με όρους διακυβέρνησης πως αυτό που λέει το εννοεί.
Και κυρίως ότι ξέρει , έχει σχέδιο για το πώς θα το κάνει.
Δικό του σχέδιο, όχι απλές αντιδράσεις στην «κακή» τρόικα ούτε παράδοξα κατασκευάσματα των συμβούλων του.

Το ΠΑΣΟΚ της διετίας, διέγραψε τον Σημίτη και την οκταετία του που είχε καταλήξει με γενικευμένη κατακραυγή.
Κινήθηκε από τα «λεφτά υπάρχουν» μέχρι το «μαζί τα φάγαμε». Κι έχασε όχι μόνο χρόνο αλλά και την ικανότητα να σχεδιάσει ώστε να διαπραγματευθεί και να δράσει.
Μεγάλη ταλάντωση και ταλάντευση αυτής της δίπτυχης προσωπικότητας του Γ. Παπανδρέου, που προσπαθούσε να είναι και ιδιοκτήτης νεοκλασικού Παπανδρέου και ένοικος μίνιμαλ Γιώργος .
Τόλμησε άκαιρα, έδρασε αντιφατικά, κυβέρνησε αποκαρδιωτικά.
Έκφραζε ταυτόχρονα το βαθύ ΠΑΣΟΚ και την μεταμοντέρνα κοινωνικότητα την ώρα που ή κρίση επέβαλλε το ανάποδο: να διαλύσει το πρώτο και να συγκροτήσει αξιακά την συντήρηση, αφήνοντας γι αργότερα τα χασίσια.
Ιδανικός αυτόχειρ, με λάθος προτεραιότητες, ακύρωνε συστηματικά τις δικές του προσπάθειες και ξόδεψε, στέγνωσε όσο προσωπικό του αλλά και εθνικό κεφάλαιο αξιοπιστίας υπήρχε.
Κατέρρευσε διχασμένα, όπως κυβέρνησε: με την ρετσινιά του ανεύθυνου αφού συνδύασε τον σουρεαλισμό της πρότασης του δημοψηφίσματος με την υποψηφιότητα του «κηπουρού» Πετσάλνικου.

Σήμερα όλοι οικτίρουν τον καπνεργάτη- ηγέτη του ΚΚΕ τρομάρα του- Σιάντο, που το 1944 περήφανος δήλωνε βγαίνοντας από τη Μ. Βρετανία στο Σύνταγμα, πως έτριψε πριν τα Δεκεμβριανά στη μούρη του Τσόρτσιλ τη συμφωνία ειρήνευσης.
Βεβαίως και ήταν δικαιολογημένος ο καημένος ο Σιάντος. Από τις φυλακές της Ακροναυπλίας στον πυρήνα της παγκόσμιας μεταπολεμικής σύγκρουσης ο δρόμος είναι τεράστιος, τα κόμπλεξ απίθανα και δεν καλύπτονται.
Πόσους Σιάντους έχει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα του; Και εξαιρείται για ανθρωπιστικούς λόγους, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης που κηρύττει την επανάσταση δυο φορές τη βδομάδα τα τελευταία 40 χρόνια!
Ο πρόεδρος του Α. Τσίπρας θα είχε διώξει τους «χαμηλόβαθμους υπαλληλίσκους» της τρόικα πολλές φορές όπως αυτάρεσκα δηλώνει.
Ανατριχιαστικές ομοιότητες!!
Ιδίως για τον κόσμο της αριστεράς που δημοκόπους σαν τον Τσίπρα τους πλήρωσε με ζωές, φυλακές και βαθιά, ανείπωτη δυστυχία.

Ένα πανό του ΚΚΕ έντυσε άθλια και πάλι τον ιερό βράχο με συνθήματα κατά του μνημονίου.
Τι είναι η Ακρόπολη; Το μπαλκόνι του ΚΚΕ να απλώνει τη μπουγάδα του;
Από πότε το σύμβολο της Ελλάδας ντύνεται στο σφυροδρέπανο και κάνει το γύρο του κόσμου;
Τρώμε σουβλάκια στην εκκλησία;
Να γεμίσουμε γκράφιτι το σπίτι του λαού στον Περισσό;

Κάποτε ένας αλήστου μνήμης ανόητος και μέλος του πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ στη Ρουμανία, ο Π. Μαυρομάτης, στην κηδεία του Λαμπράκη το 1961 όπου ένα εκατομμύριο κόσμος διαδήλωνε, επέπληξε την ΕΔΑ και τον Ηλιού γιατί η εξουσία ήταν τάχα στον δρόμο και δεν την πήραν!!
Μήπως η ίδια ζέση των διαδηλώσεων με ολίγη δημοσκοπική μέθη βάζει τα στελέχη του ΚΚΕ να καλούν τον κόσμο να ανατρέψει την κυβέρνηση, να φύγουμε από την Ευρώπη και να τελειώνουμε με το αστικό καθεστώς;
Τις βλακείες του Μαυρομάτη τις πλήρωσε ο κόσμος της αριστεράς με ξερονήσια στη δικτατορία.
Άξιοι συνεχιστές του φιλοδοξούν να είναι ο Σοφιανός και η Παπαρήγα;

Ο εμφύλιος ξεκίνησε το 1947 γιατί τον κόσμο της αριστεράς τον παραμύθιαζαν με τη Ρώσικη βοήθεια.
Και η βάρβαρη δεκαετία του 50 στάθηκε, με εκτελέσεις και φυλακές και ξερονήσια, γιατί τον κόσμο της μη αριστεράς τον παραμύθιαζαν με τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Τώρα , σύμπασα η Αριστερά αλλά και κομμάτι του αστικού κόσμου παραμυθιάζεται με τη δραχμή. Από την οργή, το θυμό και την απόγνωση βρίσκουν βάλσαμο στο «νερό του Καματερού».
Μερικές φορές, έγραφε ο Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ, η πραγματικότητα είναι τόσο αφόρητη ώστε δεν γίνεται αποδεκτή.
Έτσι οι βρικόλακες της δυστυχίας, γιατί αυτό είναι η δραχμή, βρίσκουν ευκαιρία να κατασκευάσουν βάλσαμο στην απόγνωση των ανθρώπων, των κοροϊδεμένων, ανέργων, ανήμπορων συνταξιούχων.
Φυγή συμβολική προς τα πίσω, δραχμή, στα καλά τα παλιά τα χρόνια.
Η τρέλα της απόγνωσης σε κοινοβουλευτική και μάλιστα αριστερή εκπροσώπηση.

Η ΔΗΜΑΡ στις δημοσκοπήσεις ανθίζει μιας και το ΠΑΣΟΚ φυλλοροεί. Η επιβράβευσή της έχει σίγουρα να κάνει με την προσωπικότητα του «Στεφανόπουλου της Αριστεράς» του κ. Φώτη Κουβέλη.
Ας ευχηθούμε να μπορέσει να διαχειρισθεί αυτό το πλεόνασμα μαζί με το χρέος παρακαταθηκών που του άφησαν ο Η. Ηλιού και ο μέντορας του Λεωνίδας Κύρκος.

Ο κόσμος της αριστεράς αλλά και η Ελλάδα ολόκληρη είμαστε έμπειροι στη δυστυχία.
Στην Ελλάδα ελάχιστοι γεννήθηκαν πλούσιοι. Φτωχά έζησαν κι οι πατεράδες κι οι παππούδες μας.
Ήταν παιδιά όχι μόνο του ταραγμένου 20ου αιώνα αλλά και της Μεσογειακής άκρης, που ήταν πάντα συνώνυμη της ανάγκης.
Φτωχοί αλλά περήφανοι. Για την εγκράτεια, για το φιλότιμο, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια.
Και με ένα βαθύ εθνικό, περιούσιο αίσθημα πληρότητας. Για τη γλώσσα και τον τόπο, τον ήλιο και τη θάλασσα. Το χορό, τον καημό και τη ζωή.

Εμείς κόσμο σε φούρνους δεν ψήσαμε.
Δεν έχουμε να ντρεπόμαστε για το ποιοι είμαστε.
Ούτε από τιμωρίες χαμπαριάζουμε.
Χανόμαστε στα δύσκολα του κόσμου, είμαστε συχνά χώρος ακραίων καιρικών φαινομένων στις παγκόσμιες κακοκαιρίες.
Έχουμε όμως πολλή ιστορία πίσω μας για να ξανακάνουμε τελικά τα ίδια λάθη.
Τουλάχιστον ας το ευχηθούμε.
Κι ας μας διαψεύσουν ευχάριστα, για πρώτη φορά, οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι αφομοιώνοντας σε ευθύνη την ιστορική γνώση.
Όλο τον επόμενο καιρό έχουν την ευκαιρία να μην επαναλάβουν την Ιστορία!