«Στέφανε, κοίτα τι έλεγες» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του άρθρου του Αριστείδη Μπαλτά στην Αυγή με αφορμή την απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να είναι υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Από τα πυρά του μέλους της Κ.Ε. του κόμματος δεν… γλιτώνει ούτε ο Παύλος Πολάκης!
Ο Αριστείδης Μπαλτάς βάζει τίτλο στο άρθρο του «Απορίες». Και τις εκφράζει σε ό,τι αφορά στα όσα έχει γράψει (το 2015 και το 2023) ο Στέφανος Κασσελάκης σε άρθρα του, τόσο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και για τους λόγους που τον έκαναν να δεχτεί την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για να είναι υποψήφιος βουλευτής (σ.σ. στο Επικρατείας, για τους ομογενείς).
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο πρώην υπουργός σχολιάσει… δηκτικά και το γεγονός πως εκτός του ότι μιλούσε θερμότατα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έγραφε και στον Εθνικό Κηρύκα του Αντώνη Διαματάρη, ο οποίος είχε βρεθεί στο στόχαστρο του ΣΥΡΙΖΑ για το πτυχίο του.
Κατά τον Αριστείδη Μπαλτά, ο Στέφανος Κασσελάκης «διεκδικεί την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. προκειμένου να τον μετατρέψει “το ταχύτερο δυνατό” σε αντίγραφο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Ώστε να συνεργάζεται με τη Ν.Δ. σε όσα αφορούν τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Ακόμη και αν έτσι η διάκριση Αριστερά/Δεξιά εξαερώνεται, ενόσω η ίδια η Αριστερά, μαζί με ολόκληρη την ιστορία της, εξαφανίζεται από την πολιτική σκηνή. Παροντισμός χωρίς όρια.
Φίλης για Κασσελάκη: Δεν έχουμε ανάγκη Μεσσίες και πολιτικούς του instagram
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κατά τη γνωστή αποστροφή Μητσοτάκη (για τον οποίο ο κ. Κασσελάκης εξακολουθεί να τρέφει “μεγάλο σεβασμό”): “Ποιος ενδιαφέρεται για το τι και το πώς της δολοφονίας του Λαμπράκη;»” Αλλά είπαμε: Η δημοκρατική γενναιοδωρία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι απέραντη. Μπορεί να φτάσει μέχρι του σημείου όπου οι φίλοι-μέλη του (τους οποίους ο κ. Κασσελάκης είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει ως «not sophisticated enough») μπορούν να ψηφίσουν χαρωπά και χωρίς δεύτερη σκέψη την αυτοκατάργησή του».
Μια άλλη… απορία του Αριστείδη Μπαλτά είναι «πώς συμβιβάζεται η όλη πολιτική παρουσία του σ. Πολάκη με την πλατφόρμα Κασσελάκη; Δηλαδή τον υποτονισμό μέχρι εξαφανίσεως της διάκρισης Αριστεράς/Δεξιάς και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε αντίγραφο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ;».
Και διερωτάται επίσης γιατί ο Παύλος Πολάκης επιτέθηκε στην Έφη Αχτσιόγλου για τη συνέντευξή της στην εφημερίδα Πρώτο Θέμα και όχι στον Νίκο Παππά.
Όλο το άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι εξαιρετικά γενναιόδωρο κόμμα. Τόσο ώστε να μην διστάζει να προσφερθεί ολόκληρο σε οποιονδήποτε επιθυμήσει να το πάρει από το χέρι (να αναλάβει την αρχηγία του) σχεδόν υπό μηδαμινές προϋποθέσεις. Αρκούν λίγες υπογραφές μελών της Κεντρικής Επιτροπής του που θα υιοθετήσουν μια υποψηφιότητα η οποία μπορεί να κατατεθεί ακόμη και την τελευταία στιγμή.
Ανωριμότητα ορφανού; Όχι, βέβαια. Απλώς απέραντη δημοκρατική ευαισθησία. Το ψηφισμένο, από το πρόσφατο συνέδριο, καταστατικό του κόμματος ορίζει ότι ο ή η πρόεδρός του ψηφίζεται από ολόκληρο το πλήθος των μελών και φίλων του. Με τις δύο ιδιότητες να ταυτίζονται ακαριαία την ίδια τη στιγμή της ψηφοφορίας. Με μια απλή δήλωση και αντίτιμο δύο ευρώ.
Ο κ. Στέφανος Κασσελάκης, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως εκπρόσωπος της ομογένειας, κατέθεσε πολύ πρόσφατα υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος υπό αυτούς τους όρους. Κατά τα παραπάνω, ουδείς ψόγος. Το να εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. νέοι, δραστήριοι άνθρωποι είναι, προφανώς, πολύ καλό πράγμα. Ωστόσο ομολογώ ότι μου έχουν δημιουργηθεί κάποιες απορίες.
Ιδού η πρώτη. Ο κ. Κασσελάκης παρουσιάζει τον εαυτό του ως εξής («Will the real Greek Dems please stand up?», ekathimerini.com, 14/7/2023. Μεταφράζω πρόχειρα):
«Τον Απρίλιο εκτέθηκα ως υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας σε τιμητική θέση ως εκπρόσωπος της ομογένειας. Αυτή δεν υπήρξε μια αστόχαστη (no-brainer) απόφαση. Ήδη από το 2012 (from 2012 on) είχα αναπτύξει μια άριστη σχέση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο ήταν μέλος του Κοινοβουλίου, μετά υπουργός και τέλος επικεφαλής του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Πράγματι είχα εκφράσει τη στήριξή μου σε εκείνον (penned an endorsement of him) στον Εθνικό Κήρυκα (National Herald) όταν διεκδικούσε την ηγεσία του κόμματος. Είχα τότε και εξακολουθώ να έχω μεγάλο σεβασμό για εκείνον προσωπικά».
Η πρώτη μου απορία είναι, νομίζω, προφανής. Ποιος πολιτικός ειρμός συνδέει την πρώτη φράση (τη «μη αστόχαστη απόφαση») με όσα ακολουθούν;
Αλλά ο ίδιος ο κ. Κασσελάκης σπεύδει να απαντήσει στο ίδιο άρθρο:
«Τα τελευταία δύο χρόνια γνώρισα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Μου αφιέρωσε χρόνο για να κατανοήσει την ιστορία και τις αξίες μου και με προσκάλεσε να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
«Χρειαζόμαστε ανθρώπους σαν εσένα εδώ».
Καμία έκπληξη. Ακολουθώντας τη γραμμή της «διεύρυνσης», ο πρόεδρος ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς καλεί κάποιον με το πολιτικό (και κοινωνικό) προφίλ του κ. Κασσελάκη να συμμετάσχει στη συλλογική προσπάθεια. Αυτό ακριβώς υποδηλώνει το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο της απεύθυνσης Τσίπρα: εμείς καλούμε εσένα.
Ποιο είναι αυτό το πολιτικό προφίλ; Ο κ. Κασσελάκης το είχε ήδη αποτυπώσει γλαφυρά σε ένα φιλόδοξο άρθρο στον Εθνικό Κήρυκα του κ. Διαματάρη (με τις γνωστές περιπέτειες της υπουργοποίησής του) ήδη από το 2015 (The National Herald, 5 September 2015) «Οι παράλληλοι Τραμπ και Τσίπρα αναδεικνύουν κοινωνική δυσαρέσκεια σε δύο ηπείρους» (The Trump and Tsipras Parallels Point out Societal Dissatisfaction on Two Continents). Εκεί, μεταξύ άλλων, διαβάζουμε τα εξής:
«Και οι δύο έχουν υπερβάλει κατά πολύ το πόσο κακά πήγαιναν οι χώρες τους τη στιγμή που ξεκίνησαν την προεκλογική εκστρατεία τους. Τελικά οι άνθρωποι ψηφίζουν με το πάθος τους (with their gut). Στην περίπτωση της Ελλάδας, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μάλλον δεν σκέφτεται επαρκώς (is not sophisticated enough) ώστε να γνωρίζει ποιες πολιτικές απόψεις έχει (χωρίς να φταίει για αυτό.) Στην πραγματικότητα ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να προβάλει πραγματικό λόγο για να εκλεγεί (does not have a case to be elected)… Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κ. Τραμπ έχει επιτύχει πολλά (is a man of great accomplishment – εννοείται στο οικονομικό πεδίο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπου έχε αναδειχθεί και ο κ. Κασσελάκης)… Ο κ. Τσίπρας, από την άλλη μεριά, μπορεί να μαθαίνει γρήγορα (may be a fast learner), αλλά η έλλειψη πείρας αποδείχθηκε με το να εναποθέσει τις τύχες της χώρας του σε έναν εγωμανή καθηγητή-διασημότητα».
Αυτήν κατ’ ουσίαν την «ανάλυση» μεταφέρει ο κ. Κασσελάκης στο άρθρο του 2023, αφού «γνώρισε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα». Γράφει:
«Εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή πίστευα ότι με τον Τσίπρα θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε το αντίστοιχο Δημοκρατικό Κόμμα της Ελλάδας, κόμμα που θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικών αλλαγών… μέσω νομοσχεδίων με διακομματική στήριξη (bipartisan bills). Αν πρόθεσή του είναι να κυβερνήσει ξανά, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει απλώς να αντιγράψει (should just copy) τη συνταγή των ΗΠΑ το συντομότερο δυνατό. Να αγκαλιάσει χωρίς περιστροφές και το πολιτικό Κέντρο…».
Και ακολουθούν οι προτάσεις Κασσελάκη, κάποιες από τις οποίες παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά το θέμα δεν είναι της παρούσης.
Ωραία. Η πρώτη απορία μου λύθηκε. Ο κ. Κασσελάκης διεκδικεί την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. προκειμένου να τον μετατρέψει «το ταχύτερο δυνατό» σε αντίγραφο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Ώστε να συνεργάζεται με τη Ν.Δ. σε όσα αφορούν τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Ακόμη και αν έτσι η διάκριση Αριστερά/Δεξιά εξαερώνεται, ενόσω η ίδια η Αριστερά, μαζί με ολόκληρη την ιστορία της, εξαφανίζεται από την πολιτική σκηνή. Παροντισμός χωρίς όρια. Κατά τη γνωστή αποστροφή Μητσοτάκη (για τον οποίο ο κ. Κασσελάκης εξακολουθεί να τρέφει «μεγάλο σεβασμό»): «Ποιος ενδιαφέρεται για το τι και το πώς της δολοφονίας του Λαμπράκη;». Αλλά είπαμε: Η δημοκρατική γενναιοδωρία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. είναι απέραντη. Μπορεί να φτάσει μέχρι του σημείου όπου οι φίλοι-μέλη του (τους οποίους ο κ. Κασσελάκης είχε σπεύσει να χαρακτηρίσει ως «not sophisticated enough») μπορούν να ψηφίσουν χαρωπά και χωρίς δεύτερη σκέψη την αυτοκατάργησή του.
Ωστόσο εξακολουθώ να έχω κάποιες απορίες που διατυπώνονται συντομότερα:
Η πρώτη: Κατά ρεπορτάζ που δεν έχουν διαψευστεί, την υποψηφιότητα Κασσελάκη στηρίζει, πιθανόν μεταξύ άλλων συντρόφων, ο σ. Παύλος Πολάκης. Δικαιούμαι λοιπόν να ρωτήσω: Πώς συμβιβάζεται η όλη πολιτική παρουσία του σ. Πολάκη με την πλατφόρμα Κασσελάκη; Δηλαδή τον υποτονισμό μέχρι εξαφανίσεως της διάκρισης Αριστεράς/Δεξιάς και τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε αντίγραφο του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ; Απλώς ερωτώ.
Και η δεύτερη: Σε πρόσφατη ανάρτησή του ο ίδιος σ. Πολάκης απηύθυνε μομφή στη σ. Αχτσιόγλου γιατί δέχτηκε να δώσει συνέντευξη σε συγκριμένο δημοσιογράφο του Πρώτου Θέματος. Αλλά στον ίδιο δημοσιογράφο είχε δώσει προηγουμένως συνέντευξη ο σ. Νίκος Παππάς, ενώ φαίνεται πως η εφημερίδα θα ζητούσε συνέντευξη από όλους τους υποψηφίους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Μήπως εδώ υπάρχει συντροφικό φάουλ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Απλώς ερωτώ.
Απορίες, ερωτήσεις… Τι να κάνουμε, οι διαδικασίες εκλογής προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ζεσταίνονται. Τούτο ίσως δεν είναι καταρχήν κακό…
