Ευχαριστώ κύριε Κουράκη μου. Με έσωσες. Εκείνοι οι καταραμένοι οι προηγούμενοι δεν εκτίμησαν ότι 3.000 χρόνια τώρα παλεύω να πάρω το πτυχίο μου και με πέταξαν έξω από το πανεπιστήμιο.
Ντροπή τους. Ήμουν, είπαν, φοιτητής από τα χρόνια του Αγαμέμνονα. Γιατί, ντροπή είναι να μορφώνεσαι;
Αλλά, τώρα θα βάλω τα δυνατά μου και ελπίζω την επόμενη χιλιετία να το πάρω αυτό το ρημάδι το χαρτί και να είμαι πλέον διπλωματούχος μάντης.
Άσε που θα μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω και κανένα διδακτορικό.
Κύριε Κουράκη μου ελπίζω να μην υποχωρήσετε και μας ξαναδιώξουν από το πανεπιστήμιο, εμάς που χρόνια και χρόνια τώρα είμαστε τα στηρίγματά του.
Γιατί εμείς το αγαπάμε το πανεπιστήμιο κύριε Κουράκη μου και μένουμε πιστοί. Ενώ οι άλλοι βιάζονται να φύγουν σε τέσσερα χρόνια, δείγμα πως δεν το αγαπάνε κύριε υπουργέ μου. Αν το αγαπούσαν η αγάπη τους θα ήταν αιώνια σαν τη δική μας…