Καιρό τώρα φουντώνει στην κοινωνία η απαίτηση να τιμωρηθούν όσοι έκλεψαν, όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα.
Τη συζήτηση αναπαράγουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Η απαίτηση έρχεται σαν μια ηθική δικαίωση όσων θα στερηθούν σημαντικό μέρος του εισοδήματος ως αποτέλεσμα των παλιότερων και πρόσφατων οικονομικών μέτρων. Η διογκούμενη δυσφορία και αγανάκτηση των κοινωνικά ασθενέστερων οδηγεί μεγάλες μερίδες των πληττομένων, να “βράζουν” εναντίον του πολιτικού συστήματος και συγκεκριμένων εκφραστών του. Θυμίζω στους επισκέπτες αυτού του ιστολογίου την αντιμετώπιση που είχαν πρόσφατα οι κύριοι Κακλαμάνης, Αλογοσκούφης, Παπαθανασίου, Καραμανλής σε διάφορες δημόσιες εμφανίσεις τους.
Το φαινόμενο παίρνει καθολικό χαρακτήρα. Πολίτες χωρίς να κάνουν περίπλοκες πολιτικές αναλύσεις συγκρίνουν τη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρίσκονται ή κινδυνεύουν να βρεθούν με την άνετη ζωή και την περιουσία που έχουν ή νομίζουν ότι έχουν, διάφοροι πολιτικοί και εξαγριώνονται. Την όλη κατάσταση ασφαλώς οξύνει η άποψη που διαδίδεται ότι οι βουλευτές αρνούνται να δεχτούν περικοπές στα εισοδήματα τους ανάλογες με αυτές που ήδη έχουν υποστεί οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Στο πλαίσιο αυτό το πολιτικό σύστημα αναδιπλώνεται. Ηδη γίνεται συζήτηση για την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών την αναδρομική ισχύ του πόθεν έσχες κ.λ.π.
Παράλληλα μέσω διαρροών η κυβέρνηση αφήνει να εννοηθεί ότι για τα υπό εξέταση σκάνδαλα, οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής θα μιλήσουν για ποινικές ευθύνες υπουργών και λοιπού πολιτικού προσωπικού. Αν υποθέσουμε όμως ότι οι βουλευτές γίνουν διακόσιοι από τριακόσιοι που είναι σήμερα και δύο – τρεις υπουργοί μπουν στην φυλακή, ποιο ακριβώς πρόβλημα θα λυθεί; Η ας την πούμε, ηθική δικαίωση όσων στενάζουν από τα εξοντωτικά μέτρα, θα αλλάξει κάτι από την καθημερινότητα τους; θα τους δόσει πίσω τις χαμένες δουλειές, το χαμένο εισόδημα; Θα οδηγήσει τη χώρα μακριά από την οικονομία. Μήπως η «επιχείρηση καθαρά χέρια» του δικαστή Ντι Πιέτρο στην Ιταλία που οδήγησε εκτός πολιτικής σκηνής το σύνολο του παλαιού πολιτικού προσωπικού στη χώρα, δεν έφερε στην εξουσία τον αμφιλεγόμενο επιχειρηματία Μπερλουσκόνι και τους ξενοφοβικούς και μεταφασίστες συμμάχους τους. Εκτός αν κάποιοι προωθούν και στη χώρα μας αντίστοιχα σχέδια.
Σε κάθε περίπτωση το ζήτημα δεν μπορεί να είναι να αλλάξουν τα πολιτικά πρόσωπα αλλά να παραμείνει η ίδια πολιτική. Το ζήτημα είναι να αλλάξουν οι ασκούμενες πολιτικές. Τότε αναπόφευκτα θα αλλάξουν και τα πρόσωπα. Η εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής με κάποιους φυλακισμένους πολιτικούς κρύβει τον κίνδυνο να κυκλοφορούν και για τα επόμενα χρόνια ελεύθερες οι πολιτικές που οδήγησαν στα σημερινά τραγικά αδιέξοδα.