Ντιμπέιτ: πότε γίναμε σοβιετία και δεν το καταλάβαμε;

Είναι χάσιμο χρόνου να αναρωτηθείς ποιος κέρδισε και ποιος έχασε, γιατί όλοι έχασαν:

– Οι πολιτικοί αρχηγοί έχασαν χρόνο και προπαντός αξιοπιστία αφού για ο. Θα ψηφάλλη μία φορά δεν είπαν τίποτα, παρά μόνο γενικόλογες και βαρετές κοινοτοπίες. Η υπεκφυγή ήταν ο κανόνας ο οποίος και μαρτυρά τη γύμνια επιχειρημάτων, προγραμμάτων και σχεδίων τα οποία περίμεναν οι πολίτες (τουλάχιστον οι αναποφάσιστοι ) για να τα αξιολογήσουν και να δουν τι θα ψηφίσουν.
– Οι δημοσιογράφοι έχασαν την αξιοπιστία τους συμμετέχοντας σε ένα βαρετό σοβιετικής εποχής σόου με πολιτικούς που δεν πρωτοτύπησαν σε τίποτα και οι οποίοι δεν ήταν διατεθειμένοι να φωτίσουν τους πολίτες.
– Οι τηλεθεατές έχασαν το χρόνο τους και τον ύπνο τους και σήμερα στη δουλειά μπορεί να τα ακούσουν από τον προϊστάμενο γιατί θα νυστάζουν.

Τί άλλο μπορείς να πεις όταν οι δημοσιογράφοι ανέχονται να καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού τα κομματικά επιτελεία; Το θέαμα, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο. Και το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι πως στο τέλος οι πολιτικοί αρχηγοί έφυγαν δυσαρεστημένοι από την εξέλιξη της άνοστης σούπας. Είναι τρελό.

Αλλά πως να γίνει διαφορετικά όταν η σκηνοθεσία, το στήσιμο, η δομή και η οργάνωση θυμίζουν σοβιετία της εποχής Μπρέζνιεφ μάλιστα.

Το κακό είναι πως οι πολίτες δεν έγιναν σοφότεροι για τα σχέδια και τα προγράμματα των κομμάτων. Με εξαίρεση το μνημόνιο δεν γνωρίζουν τι τους επιφυλάσσει η 21η Σεπτεμβρίου. Και αυτό δεν είναι απλώς κακό, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη δημοκρατία μας. Γιατί οι πολίτες για άλλη μία φορά έχουν ραντεβού με την κάλπη στα τυφλά.