Χθες το απόγευμα συνέβη κάτι το αξιoπρόσεχτο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Κάτι σαν τις συνόδους πλανητών ή τις συναστρίες...!
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσαν σχεδόν ταυτόχρονα, ο μεν πρώτος σε νέους επιχειρηματίες, ο δεύτερος σε “πράσινα” κυβερνητικά στελέχη και ο τρίτος παρουσίαζε το βιβλίο του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Συμεών Κεδίκογλου, ενώ νωρίτερα το μεσημέρι μίλησε και ο Αλέξης Τσίπρας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ
Όσοι δεν το παρατήρησαν καθώς ο νεκρός της Αμφίπολης και η προσεδάφιση σκάφους σε κομήτη κυριάρχησαν στα ΜΜΕ με ολίγον ΕΝΦΙΑ, συνιστώ να αναζητήσουν και να διαβάσουν τις ομιλίες τους γιατί μέσα από αυτές στη κρίσιμη φάση την οποία διανύουμε αναδεικνύονται οι διαφορετικές προσεγγίσεις αν όχι στρατηγικές για το μέλλον της χώρας.
Ο Πρωθυπουργός πέραν της αισιοδοξίας για το μέλλον και την ανάγκη ενίσχυσης της ελληνικής παραγωγής και επιχειρηματικότητας στάθηκε και στο γεγονός της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ τον “αιώνιο” μεταπολιτευτικά αντίπαλο.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αφού τα βάλε με τον Τσίπρα, την Γιάννα, με όσους ζητούν “ήπιο” Σύνταγμα, στάθηκε στα luxleaks ως δικαίωση των όσων έλεγε για μερίδα του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, πρότεινε αλλαγή εκλογικού νόμου και ανάγκη αναστύλωσης της Παράταξης.
Ο πρώην πρωθυπουργός αφού διαπίστωσε ‘ότι δεν υπάρχει σχέδιο για το μέλλον της χώρας, σημείωσε ότι το ζήτημα είναι το πέρασμα στην “μεταπελατειακή” Ελλάδα και όχι στην “μεταμνημονιακή, ενώ έστειλε μήνυμα κυρίως προς το εσωτερικό του κόμματος λέγοντας πως “έχει ο καιρός γυρίσματα”.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε για πολλοστή φορά ίσως με πιο με εμφατικό τρόπο ότι δεν πρόκειτα να δεχθεί προαπαιτούμενα, αιτούμενα και τετελεσμένα καθώς δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυβέρνησης να διαπραγματεύεται από τη στιγμή που έχει απωλέσει την λαϊκή αποδοχή.
Ο “αισιόδοξος”, ο “ρεαλιστής”, ο “ανήσυχος” και ο “αντάρτης”. Τέσσερις εκδοχές της πραγματικότητας από 4 πολιτικούς άνδρες που η πολιτική μοίρα του τόπου τους έφερε αντιμέτωπους μεταξύ τους αλλά και με την ίδια την ύπαρξη της χώρας.
Οι 3 αναζητούν εναγωνίως τελικά την δικαίωση της στάσης και των επιλογών τους έναντι της ιστορίας και ο 4ος το δικαίωμα της Αριστεράς να κυβερνήσει κόντρα στην κρίση!
Ένα είναι σίγουρο. Οι Έλληνες ιστορικοί και όχι μόνο,του μέλλοντος, θα έχουν πολλή δουλειά!