Θα είμαστε όσο λιγότερο κυνικοί και επιθετικοί μπορούμε. Όμως αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί παρά τα λόγια μας να είναι κυνικά και σκληρά. Δεν χωράνε στις μέρες μας ευγένειες, λεπτότητες και σαβουάρ βιβρ, εάν θέλει κάποιος να πει τα πράγματα με το όνομά τους, να πει καθαρές αλήθειες.
Τούτων λεχθέντων είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι το πολιτικό σύστημα μπορεί να είναι τόσο στενόμυαλο, τόσο κοντόφθαλμο, τόσο εξουσιολάγνο ή τόσο ασυνείδητο. Την ώρα που η χώρα απειλείται με αφανισμό, οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν να έχουν την πολυτέλεια να κινούνται στον αστερισμό της αφασίας, να ανταλλάσσουν ανόητους διαξιφισμούς με βλακώδεις χαρακτηρισμούς.
Αντί να ασχοληθούν με τα ουσιώδη, αναλώνονται στα επουσιώδη. Αντί να αντιπαραταχθούν γόνιμα και δημιουργικά, εκτοξεύουν πομφόλυγες, φράσεις κενές περιεχομένου, βρισιές.
Αντί να συναινέσουν σε κοινές επιδιώξεις για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο, σκιαμαχούν πάνω στον κοκαλιάρικο κορμί της Ψωροκώσταινας.
Αν δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για ένα κοινό σχέδιο σωτηρίας της πατρίδας, ας συμφωνήσουν τουλάχιστον σε τρία ζητήματα: Στις επενδύσεις, την πάταξη της φοροδιαφυγής και την καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής. Είναι το μίνιμουμ που έχουν ιστορική υποχρέωση να κάνουν για να σωθεί η χώρα. Αλλιώς οι μέρες που θα έρθουν, θα είναι χειρότερες και μάλιστα πολύ χειρότερες, εφιαλτικές, σε σχέση με αυτές που ζήσαμε ως τώρα στα εφτά πέτρινα χρόνια των μνημονίων.
Η χώρα δεν μπορεί να σωθεί συνεχίζοντας την ίδια πορεία. Όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα οφείλει να αλλάξει συμπεριφορά. Να πάψει να ενδιαφέρεται για την εξουσία, για τις καρέκλες της εξουσίας και να βάλει ως πρώτο στόχο το συμφέρον της χώρας και των πολιτών.
Αφήνοντας στην άκρη τις μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν γίνει χθες, προχθές και πολύ παλαιότερα, ας επικεντρωθεί τουλάχιστον σε τρία ουσιώδη, βασικά και καθοριστικά ζητήματα.
Το πρώτο είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και η αύξηση των εσόδων του δημοσίου. Χωρίς αυτή νέα μέτρα θα έρχονται διαρκώς, γιατί τα δημόσια ταμεία θα παρουσιάζουν τρύπες. Οι πολίτες θα πληρώνουν, θα φορολογούνται και θα υπερφορολογούνται αλλά δεν θα υπάρχουν αποτελέσματα. Το μαρτύριο του Σισύφου είναι εδώ απειλητικό.
Το δεύτερο καθήκον είναι η αύξηση των εσόδων των ταμείων. Ας το συνειδητοποιήσουμε είναι η σκληρή πραγματικότητα. Χωρίς έσοδα, είτε μέσω ρυθμίσεων, είτε μέσω καλύτερου και αποδοτικότερου τρόπου εισπράξεων των χρεών, είτε μέσω άλλων μεθόδων οι συντάξεις διαρκώς θα μειώνονται.
Το τρίτο σημαντικότερο και καθοριστικό και για τα δύο προαναφερόμενα ζητήματα, είναι οι επενδύσεις. Χωρίς αυτές, πολύ απλά δεν υπάρχει μείωση της ανεργίας, δεν υπάρχουν έσοδα για τα ταμεία, δεν υπάρχουν χρήματα για φόρους.
Άς το συνειδητοποιήσει η κυβέρνηση και όλο το πολιτικό σύστημα, ότι ο υπέρ πάντων αγώνας αυτή τη στιγμή για τη σωτηρία της πατρίδας, είναι οι επενδύσεις που θα φέρουν ανάπτυξη.
Οι αγκυλώσεις, οι ιδεοληψίες, η αντιπολίτευση χωρίς ουσία, οι κουτοπονηριές για την καρέκλα της εξουσίας και όλες γενικώς οι πράξεις και συμπεριφορές, που καθυστερούν τις επενδύσεις στο Ελληνικό, στον ελληνικό χρυσό, στο ζεόλιθο στα ΣΔΙΤ απορριμμάτων και γενικότερα σε όλες τις επενδυτικές προσπάθειες, δεν αποτελούν παρά καρφιά στο σώμα της ταλαιπωρημένης χώρας, δεν αποτελούν παρά ανεύθυνες και ανιστόρητες πράξεις, που φορτώνουν βάρη στον ελληνικό λαό, βάρη που δεν μπορεί να τα σηκώσει.
Επιτέλους το πολιτικό σύστημα ας συναισθανθεί τις ιστορικές του ευθύνες. Ας συμφωνήσει σε ένα τρόπο να βγάλει τη χώρα από την κρίση, στο ξέφωτο. Ας το κάνει και ύστερα, αν επιθυμεί να επαναλάβει τα σημερινά κατορθώματα, ας κυλιστεί στο βούρκο του λαϊκισμού και της δίψας για την καρέκλα της εξουσίας.
Αν δεν το κάνουν, θα αποδειχθεί και ιστορικά ότι το πολιτικό σύστημα είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα.
