«Ναι» από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνική Λύση, Σπαρτιάτες και πλειοψηφία ανεξάρτητων. «Παρών» από 50 βουλευτές. «Η εκλογή του είναι επάξια και αντάξια» το μήνυμα Τασούλα
Πρόεδρος της Βουλής με 247 ψήφους εξελέγη ο Νικήτας Κακλαμάνης, μετά την παραίτηση του Κώστα Τασούλα, ο οποίος προτάθηκε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης κατά τη διάρκειας της ονομαστικής ψηφοφορίας στην Ολομέλεια το μεσημέρι της Τετάρτης (22.01.25) εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής με 247 «ναι», συγκεντρώνοντας την ευρεία πλειοψηφία. «Παρών» ψήφισαν 50 βουλευτές στο σύνολο των 297.
Υπέρ της υποψηφιότητας του Νικήτα Κακλαμάνη για το ανώτατο κοινοβουλευτικό αξίωμα ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνική Λύση, Σπαρτιάτες, καθώς και η πλειοψηφία των ανεξάρτητων βουλευτών.
Τα 50 «παρών» προήλθαν από τους βουλευτές του ΚΚΕ, της ΚΟ «Νίκη», της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας. Απουσίαζαν ο πρόεδρος της ΚΟ «Νίκη», Δ. Νατσιός, ο βουλευτής του ιδίου κόμματος, Ν. Βρεττός και η ανεξάρτητη βουλευτής Ρ. Χρηστίδου.
Έτσι, ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι πλέον ο 14ος κατά σειρά Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας κι αναλαμβάνει καθήκοντα κατά την εικοστή (Κ’) περίοδο Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Όπως βλέπετε στις παρακάτω φωτογραφίες από τη Βουλή, ο κ. Τασούλας αμέσως μετά την εκλογή του, δέχτηκε ένα μεγάλο χειροκρότημα, καθώς και τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, του Σωκράτη Φάμελλου και του Νίκου Βούτση, αλλά και άλλων βουλευτών, με τους οποίους μάλιστα έβγαλε και selfies.
«Σε αυτή την αίθουσα δεν υπάρχουν γαλάζιοι, πράσινοι ή κόκκινοι» – Όλη η ομιλία του
Στην πρώτη του ομιλία ως Πρόεδρος της Βουλής, ο κ. Κακλαμάνης εμφανίστηκε ενωτικός, καλώντας τους βουλευτές να μείνουν μακριά από στεγανά και μικροπολιτικές.
«Όλη μου η μακρά διαδρομή, από τη νεολαία της ΕΡΕ στα μαθητικά μου χρόνια μέχρι και την ημέρα αυτή, επισφραγίζεται σήμερα για να ολοκληρώσει έναν κύκλο όπου έζησα και έπραξα σύμφωνα με έναν ακλόνητο κώδικα αξιών. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς αναδιπλώσεις, χωρίς “ναι μεν, αλλά”. Πάντα με οδηγό την πίστη στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Πάντα με θάρρος, με αδιαπραγμάτευτο το αίσθημα του δικαίου, με πολλή δουλειά και με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης μου.
Αυτό εξάλλου με δίδαξε και το λειτούργημα που επέλεξα να ασκήσω στη ζωή. Αυτό μετέφερα στην πολιτική μου διαδρομή. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι το τέλος της.
Όταν πριν από μερικούς μήνες είχα ερωτηθεί τι είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο από την κοινοβουλευτική εμπειρία του Προεδρείου, είχα απαντήσει πως “αισθάνομαι σαν πατέρας που του λείπουν τα παιδιά του”.
Γι’ αυτό λοιπόν, τώρα που ξαναβρίσκω όλους εσάς από αυτή τη θέση, θέλω να μου επιτρέψετε να σας απευθύνω δυο λόγια “πατρικά”.
Ο καθένας από εμάς που βρίσκεται σήμερα στην αίθουσα αυτή κρατά στα χέρια του δύο πολύτιμα δώρα. Το πρώτο είναι η τιμή και συνάμα το ειδικό βάρος της ψήφου από τον ελληνικό λαό, ο οποίος του έδωσε το δικαίωμα να βρίσκεται σήμερα εδώ. Ένα δικαίωμα που γεννά όχι ίσες, αλλά πολλαπλάσιες υποχρεώσεις απέναντί του.
Το δεύτερο δώρο έχει ταξιδέψει από τα βάθη του χρόνου, μέσα από μια μακραίωνη, περιπετειώδη πορεία για να βρεθεί τελικά στα χέρια μας.
Πρόκειται για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ως μετεξέλιξη της Αθηναϊκής, την οποία κληθήκαμε εμείς να υπηρετήσουμε.
Πριν από εμάς, το ίδιο δώρο, στα ίδια έδρανα ακούμπησαν τα ινδάλματά μας. Τα ιερά τέρατα της πολιτικής από όλες τις παρατάξεις, που κόσμησαν αυτήν την αίθουσα. Και μόνο αυτή η σκέψη αρκεί για να αντιληφθούμε το βάρος της ευθύνης που φέρει η κληρονομιά μας…
Είναι αλήθεια πως πολλά έχουν αλλάξει από τότε και σίγουρα θα αλλάξουν ακόμα περισσότερα, όμως ο κινητήρας της Δημοκρατίας εξακολουθεί να τροφοδοτείται από το ίδιο καύσιμο: την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Από αυτή την αφετηρία μεταφέρεται και αντανακλάται στο Κοινοβούλιο.
Γι’ αυτό άλλωστε η Βουλή, ως κορυφαίο πολιτειακό όργανο, δε νοείται ως κάτι μονοσήμαντο ή επιδερμικό. Δεν είναι ένα στείρο νομοθετικό όργανο ή μια πολιτική παλαίστρα, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός με διευρυμένη αποστολή και ιδιαίτερη φυσιογνωμία.
Υπό αυτή την έννοια το κοινοβουλευτικό σώμα, εκτός της τυπικής του αποστολής, κατέχει και έναν κοινωνικά φορτισμένο ρόλο: αυτόν της διαπαιδαγώγησης. Γιατί ως “καθρέφτης” αντανακλά το εκλογικό σώμα και την ίδια στιγμή αντανακλάται ως παράδειγμα ήθους και πράξης στον λαό. Εκεί ακριβώς έγκειται και η πολλαπλάσια ευθύνη μας: στη διάπλαση του ατομικού και συλλογικού ήθους μέσα από το δημόσιο παράδειγμά μας.
Η πολιτική ως η «μεγίστη τέχνη» και η «καλλίστη αρετή», κατά τον Σωκράτη, απαιτεί σήμερα από εμάς τις ηθικές και διανοητικές αρετές του Αριστοτέλη: θάρρος, εγκράτεια, προσφορά, μεγαλοψυχία, σύνεση, δικαιοσύνη, σεβασμό.
Αυτές είναι οι απαρέγκλιτες αρχές που πρέπει να συγκροτούν το σύγχρονο κοινοβουλευτικό ήθος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να δώσουμε το παράδειγμα, λειτουργώντας ως διαμορφωτές του κοινοβουλευτικού πολιτισμού και κατ’ επέκταση της ελληνικής συνείδησης. Τόσο ο καθένας ξεχωριστά, όσο και συνολικά ως Σώμα, μπορούμε να αναλάβουμε μαζί κοινωνική δράση, πέρα από τα στενά κοινοβουλευτικά μας καθήκοντα. Η Βουλή των Ελλήνων έχει τόσο τη δύναμη, όσο και την υποχρέωση να το πράξει, όπως έκανε και στο παρελθόν. Με κοινές πρωτοβουλίες, με φρέσκιες ή δοκιμασμένες ιδέες και με το βλέμμα στραμμένο στη μεγάλη εικόνα της Ελλάδας, μακριά από στεγανά και μικροπολιτικές.
Αλλά πάνω από όλα με ενότητα, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο στις παράξενες εποχές που ζούμε. Κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε πως “η Ιστορία διδάσκει ότι οι Έλληνες ό,τι κερδίζουν στον πόλεμο το χάνουν στην ειρήνη. Παράδειγμα το 1920, το 1940 και τόσα άλλα. Και το χάνουμε γιατί έχουμε την κακή συνήθεια να καθιστούμε τα εθνικά μας θέματα αντικείμενο έντονων πολιτικών ανταγωνισμών, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τη μορφή της πατριδοκαπηλίας και καταλήγουν σε διχασμούς”.
Σήμερα λοιπόν, από τη θέση αυτή, σας προκαλώ ανοιχτά να τον διαψεύσουμε όλοι μαζί.
Γιατί αν βλέπατε σε αυτή την αίθουσα αυτό που βλέπω εγώ, θα ήσασταν σίγουροι ότι μπορούμε. Στην αίθουσα αυτή λοιπόν, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μικροί ή μεγάλοι, γαλάζιοι, πράσινοι, ή κόκκινοι… Υπάρχουν απλώς 300 πρόσωπα που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για τον ελληνικό λαό. Αρκεί να το θέλουν. Αρκεί να συνομολογήσουν την πίστη τους στα γνήσια δημοκρατικά ιδεώδη, στην ανθρωπιά, την ακεραιότητα και την φιλοπατρία. Ίσως πείτε πως είμαι ρομαντικός. Όμως προσωπικά, λόγω εμπειρίας, προτιμώ να τάσσομαι στο πλευρό του Καβάφη που έγραφε πως πρέπει “να βλέπουμε κι αθώα κάποτε τα πράγματα, και ήπια”, και όχι “στες ραδιουργίες μας (να) πρέπει να πάμε πάλι —να ξαναπιάσουμε την ανιαρά πολιτική μας πάλη”…
Οι καιροί που έρχονται θα γεννήσουν νέες προκλήσεις. Και όλοι εμείς καλούμαστε να αναμετρηθούμε με δυο αράδες από το έργο του μεγάλου Αλεξανδρινού.
“Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις αν δεν μπορείς,
με δισταγμό και προφυλάξεις να τες ακολουθείς.
Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι”.
Σας ευχαριστώ».
Συγκίνηση και θερμά λόγια στην τελετή παράδοσης από τον Κώστα Τασούλα
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας παράδοσης – παραλαβής ο Νικήτας Κακλαμάνης μίλησε με τα θερμότερα λόγια για τον προκάτοχό του Κώστα Τασούλα.
«Χαίρομαι ιδιαιτέρως που διαδέχομαι έναν παλιό φίλο και συνάδελφο, τον Κωνσταντίνο Τασούλα, που έβαλε το στίγμα του ως Πρόεδρος της Βουλής», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Κακλαμάνης.
Και συνέχισε: «Αγαπητέ μου Κώστα, να σου ευχηθώ ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία στο νέο σου ταξίδι ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
«Θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι όλο αυτά τα ωραία που έχουν ξεκινήσει, θα ολοκληρωθούν, και θα ήθελα να μας κάνεις την τιμή να τα εγκαινιάσεις», είπε ο νέος Πρόεδρος της Βουλής, απευθυνόμενος στον κ. Τασούλα.
«Η Βουλή είναι σαν δεύτερο σπίτι μου, μην σας πω σαν πρώτο σπίτι μου», τόνισε ακόμη ο κ. Κακλαμάνης βαθιά συγκινημένος.
«Η παρουσία μου εδώ είναι πολύ περισσότερο συναισθηματική παρά τυπική. Ο κ. Κακλαμάνης εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής επάξια κι αντάξια», δήλωσε από την πλευρά του ο κ. Τασούλας.
