Λίγες μέρες μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Φέτος δεν πήγε στις διαδηλώσεις. Λέει πως οι μπάτσοι μένουν μπάτσοι, αλλά οι άλλοι χάλασαν, έκαναν τη βία καθεστώς και τις πέτρες μόδα.
Με την άδεια του το δημοσιεύω. Αυτούσιο με τη στίξη, ορθογραφία και λεξιλόγιο.
Κάθομαι κάτω και γράφω τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς που τριγυρίζουν στο κεφάλι ενός δεκαεξάχρονου παιδιού που ζει στην Ελλάδα και βιώνει με τον τρόπο του την κατάσταση, τη λεγόμενη κρίση. Σαφώς από όλες τις οπτικές γωνίες τα πράγματα είναι δύσκολα, όχι όμως απαραίτητα μόνο άσχημα.
Πάνω απ’ όλα είμαι παιδί, και ως παιδί οφείλω έστω και περιστασιακά να αποβάλλω την αρνητικότητα. Να δω τα πράγματα από μια πλευρά πιο θετική. Πείτε το εφηβική αφέλεια, πείτε το άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, δε με ενδιαφέρει βασικά πως θα το πείτε.
Έχω μάτια και βλέπω, μπορεί να μη βλέπω με τον ίδιο τρόπο που βλέπετε εσείς, αλλά αυτό το βρίσκω απόλυτα υγιές.
Βλέπω λοιπόν, πως όχι μόνο καίγομαι εγώ και το μέλλον μου από τα λάθη σας, αλλά συνεχίζεται να μην κάνετε τίποτα για αυτό.
Συνεχίζεται να τρώγεστε μεταξύ σας, να πετάτε το μπαλάκι της ευθύνης ο πρώτος στον δεύτερο, ο δεύτερος στον τρίτο και ο τρίτος πίσω στον πρώτο. Κανείς δεν έχει το σθένος, τα αρχίδια , έστω το φιλότιμο να κάνει ένα βήμα πίσω, ώστε να κάνουμε μετά ένα βήμα όλοι μαζί μπροστά.
Προφανώς η οργή μου είναι τεράστια, δεν το κρύβω, δεν ντρέπομαι για αυτό, το δείχνω με κάθε ευκαιρία, αλλά κουράστηκα. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω τακτική, και η καινούργια μου τακτική είναι απίστευτα απλή. Άπλα δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σας μοιάσει. Να λοιπόν το καλό που μπορεί να κάνει ο τόπος αυτός σε ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα του.
Βλέπετε, είναι τόσο εύκολο. Είναι τόσο εύκολο να αποφύγεις κάτι όταν το σιχαίνεσαι τόσο. Μεγάλωνα και μεγαλώνω, παρατηρούσα και παρατηρώ, ανθρώπους, συμπεριφορές. Όταν βλέπεις κάθε μέρα μπροστά σου κάτι που σου κάνει τόσο κακή εντύπωση, απλά έχεις ένα τέλειο αρνητικό πρότυπο. Ξέρεις τι δε θέλεις να γίνεις ποτέ.
Έβλεπα γύρω μου ψεύτες, έτσι έμαθα την αξία της ειλικρίνειας. Έβλεπα γύρω μου υποκριτές, έμαθα να είμαι ο εαυτός μου. Έβλεπα αναισθησία, έμαθα να νοιάζομαι. Έβλεπα απληστία, έμαθα να μοιράζομαι. Έβλεπα ανθρώπους κολλημένους, έμαθα να προχωράω μπροστά. Έβλεπα ανθρώπους να μιλάνε με υπαινιγμούς, να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, και έμαθα να είμαι ευθύς και υπεύθυνος. Έβλεπα ανθρώπους πιόνια, φερέφωνα, και έμαθα να έχω άποψη. Έβλεπα ανθρώπους στενόμυαλους, και έμαθα να ακούω, όταν έκρινα πως άξιζε τον κόπο. Έβλεπα ανθρώπους κουρασμένους, μίζερους, και έμαθα να έχω αντοχές, να κυνηγάω την ευτυχία δίχως να σταματώ ποτέ.
Σας είδα με χαμόγελο νεκρό, μόνους, να νοσταλγείτε τα κάποτε μεγάλα όνειρά σας, και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη γίνω ποτέ έτσι. Υποσχέθηκα να μάθω να δίνω δίχως αντάλλαγμα, έτσι να χτίσω αληθινές φιλίες, να βρίσκω πάντα τη δύναμη να χαμογελώ, να κυνηγάω τα όνειρά μου μέχρι τέλους. Πάνω απ’όλα όμως σας είδα πλημμυρισμένους από μίσος να έχετε ξεχάσει τι σημαίνει ανθρωπιά. Έτσι λοιπόν, έμαθα να αγαπάω, έμαθα να είμαι άνθρωπος.Είναι επίπονη διαδικασία και το χειρότερο είναι πως δεν τελειώνει ποτέ, αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου.
Χωράνε αμέτρητες αμφισβητήσεις στα λόγια μου, μη σταθείτε εκεί όμως. Σας παρακαλώ, έστω για μια φορά πριν απαντήσετε να ρωτήσετε τον εαυτό σας, τι έχω δει και έχω σχηματίσει τέτοια άποψη. Σκεφτείτε που πρέπει να αλλάξετε τον εαυτό σας πρώτα και θα δείτε πως θα αλλάξουμε όλοι μαζί προς το καλύτερο.
Για την αντιγραφή
Γιάννης Αναστασάκος
22 Μάιου 2012
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163