Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι του Τσίπρα και η στροφή προς το ρεαλισμό

Το πόση μπορεί να είναι χρονικά κανείς δεν μπορεί να το προσδιορίσει. Διότι ο παρών πολιτικός χρόνος είναι τόσο πυκνός, τα ζητήματα που αναμένεται να βρεθούν ενώπιον της νέας κυβέρνησης τόσο σημαντικά και τόσα πολλά, που πραγματικά ο πολιτικός χρόνος συμπιέζεται στο ελάχιστο δυνατό.

Τούτων λεχθέντων, βλέπουμε πως υπάρχουν δύο μεγάλοι αντίπαλοι. Ο ένας είναι εξωτερικός και ο άλλος εσωτερικός. Ο εκτός συνόρων της χώρας αντίπαλος είναι οι Γερμανοί και εκείνοι που ασπάζονται το γερμανικό δόγμα για τη λιτότητα.
Στο εσωτερικό ο αντίπαλος είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και αν θελήσουμε να το προσδιορίσουμε οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα.

Τώρα που ο νέος πρωθυπουργός θα κάνει τις πολιτικές επιλογές (έχει ήδη αρχίσει να τις κάνει και ένα δείγμα σε επίπεδο συμβολισμού έδωσε με την ομιλία του στα Προπύλαια) θα αρχίσουν και οι τριγμοί εντός του κόμματος.
Οι διαφορές –ιδεολογικές και πολιτικές- είναι γνωστές, έντονες και μεγάλες- οι δυσκολίες και κυρίως το μέγεθος των αντιδράσεων θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των βουλευτών που εκλέγουν η αριστερή πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη και οι αριστερόστροφες συνιστώσες των τροτσκιστών, αναρχικών και κομμουνιστικών τάσεων.

Αν προεκλογικά η διαχείριση ήταν πιο εύκολη για τον Αλέξη Τσίπρα, γιατί τόσο οι αντιδράσεις όσο και οι απαντήσεις εκδηλώνονταν στο επίπεδο της ρητορικής, τώρα τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί η ρητορική αντικαθίσταται από την πράξη η οποία είναι καθαρή και δεν επιδέχεται τις λεκτικές ακροβασίες και αποχρώσεις της ρητορικής.

Περνώντας στους δύο αντιπάλους του Αλέξη Τσίπρα να επισημάνουμε ευθύς εξαρχής ότι όσοι ελπίζουν σε καλή θέληση της Γερμανίας ή ακριβέστερα της Μέρκελ και του Σόιμπλε, μάλλον θα απογοητευθούν, αφού αντιμετωπίζουν το ΣΥΡΙΖΑ ως κίνδυνο οποίος μπορεί να μεταδοθεί στην Ισπανία πρωτίστως με τους Podemos, στην Ιταλία, τη Γαλλία, αλλά και άλλες χώρες όπου οι φωνές για χαλάρωση της λιτότητας ενισχύονται, μηδέ της ίδιας της Γερμανίας εξαιρουμένης βλέποντας τις θέσεις των σοσιαλδημοκρατών.

Η απάντηση στο ζήτημα είναι αυτό που δεν έκανε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Η σύμπηξη μετώπου μεταξύ των δυνάμεων, κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων που επιδιώκουν τη χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής για να μπει η Ευρώπη στο δρόμο της ανάπτυξης.

Το αρνητικό στοιχείο σε αυτή την περίπτωση είναι ο χρόνος. Ενώ τα γεγονότα τρέχουν με ιλιγγιώδη πολιτικά ταχύτητα, η διαμόρφωση συμμαχιών και στηρίξεων είναι χρονοβόρα διαδικασία.

Θα συμφωνήσουμε ότι στην Ευρώπη κάτι αλλάζει και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να εγκαταλείψουν οι Γερμανοί την ιδεοληπτική προσέγγιση της λιτότητας η απόσταση είναι τεράστια και δύσκολα γεφυρώνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η πορεία των διαπραγματεύσεων για το χρέος και το νέο πρόγραμμα που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνήσει, αν καταφέρει να πείσει για το τέλος του μνημονίου, (δεν είναι απίθανο από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικοί και θεσμικοί παράγοντες που θεωρούν πως η τρόικα αποτελεί εκτός των άλλων και θεσμική εκτροπή για την Ευρώπη) και να μεταφέρει το διάλογο στο επίπεδο των θεσμικών οργάνων της Ευρώπης, θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τόσο την κατάσταση στο εσωτερικό του, όσο και τις αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Που σημαίνει ότι είναι τεράστιας σημασίας όχι μόνο στο σκέλος της ουσίας, αλλά και της διαμόρφωσης της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα.

Να μην ξεχνάμε ότι για το χρεός το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν αποκλείεται να μην βρεθεί απέναντι στη νέα κυβέρνηση, αλλά στη χειρότερη περίπτωση να είναι ουδέτερο, αφού υποστηρίζει τη μείωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Οι εξελίξεις στο εξωτερικό είναι αυτές που θα καθορίσουν και τη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και μπορούν να μειώσουν ή να αυξήσουν τις πιθανότητες της αντίδρασης από τις συνιστώσες.

Πάντως, παρακολουθώντας την Κυριακή το βράδυ τόσο τον Αλέξη Τσίπρα όσο και τα στελέχη του, η πορεία προς το ρεαλισμό και προς πιο ρεαλιστικές θέσεις άρχισε. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι θετικά. Αλλά δεν παύει να είναι σε επίπεδο ρητορικό. Μένει να το διαπιστώσουμε στην πράξη και στην πολιτική.

Με δεδομένες τις αντιθέσεις –ιδεολογικές και πολιτικές- που σε ορισμένα ζητήματα είναι διαμετρικά αντίθετες,  κρίσιμος παράγοντας εδώ είναι ο εσωτερικός συσχετισμός δυνάμεων και η ισχύος του Τσίπρα και των ανθρώπων του, της προεδρικής πλειοψηφίας θα λέγαμε..