Οι Financial Times εκτιμούν πως, μετά τον ακρωτηριασμό της ελληνικής κυριαρχίας, οι επικείμενες εκλογές σε Ελλάδα και κυρίως σε Γαλλία θα κρίνουν την επιβίωση της ευρωζώνης.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα το ευρωπαικό πλοίο δεν έχει βουλιάξει ακόμα λόγω του Ιταλού νέου προέδρου της ΕΚΤ Μ.Ντράγκι, λόγω του αντικαταστάθηκε ο ”αναποτελεσματικός” Μπερλουσκόνι και γιατί όλες οι πλευρές έβαλαν μυαλό και έκλεισε το κούρεμα.
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο ”Η ελληνική διάσωση και οι γαλλικές εκλογές”
Ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Μέχρι και τον Νοέμβριο, εν μέσω της αναταραχής στην αγορά ομολόγων, ελάχιστοι Ευρωπαίοι πολιτικοί ήταν σίγουροι ότι η ευρωζώνη θα μπορούσε να επιβιώσει αλώβητη μέχρι τα Χριστούγεννα. Τώρα δεν υπάρχει η ίδια αίσθηση πανικού. Η καταιγίδα, όμως, δεν έχει κοπάσει, ενώ προβλέπονται θυελλώδεις άνεμοι στο μέλλον. Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης, πάντως, αν μη τι άλλο εξασφάλισαν ότι το πλοίο της νομισματικής ένωσης δεν θα ανατραπεί στο άμεσο μέλλον.
Αρκετοί είναι οι παράγοντες που συνέβαλαν στη σταθεροποίηση της ευρωζώνης το τελευταίο τρίμηνο:
Ο πρώτος είναι ο Mario Draghi, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος εφάρμοσε πρόγραμμα μεγάλων φθηνών δανείων για τις τράπεζες. Η κίνηση αυτή μείωσε τις εντάσεις για το χρηματοοικονομικό σύστημα της Ευρώπης και οδήγησε σε πτώση του κόστους δανεισμού για τις κυβερνήσεις. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η ΕΚΤ δεν ένιωσε την ανάγκη την προηγούμενη εβδομάδα να παρέμβει στη δευτερογενή αγορά αγοράζοντας κρατικά ομόλογα.
Ο δεύτερος είναι η αντικατάσταση του αναποτελεσματικού Silvio Berlusconi από τον μεταρρυθμιστή Mario Monti στην πρωθυπουργία της Ιταλίας. Αυτή η κίνηση καταλάγιασε τους φόβους των επενδυτών ότι η κρίση χρέους θα μπορούσε να πλήξει και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης και να προκαλέσει κατάρρευση του ευρώ.
Ο Μ. Monti δείχνει σθένος στην αντιμετώπιση των εγχώριων οικονομικών δυσκαμψιών της Ιταλίας. Έχει επίσης συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας του διαλόγου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τονίζοντας την ανάγκη για εξισορρόπηση της λιτότητας με οικονομική ανάπτυξη και για ενίσχυση του μόνιμου μηχανισμού στήριξης της ευρωζώνης.
Τρίτον, οι διαπραγματευτές από όλες τις πλευρές επέδειξαν αίσθηση λογικής με την επίτευξη της συμφωνίας για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και την παροχή νέου δανείου, ώστε να αποτραπεί η χρεοκοπία της Ελλάδας. Όλοι έκαναν συμβιβασμούς, από τους ομολογιούχους του ιδιωτικού τομέα μέχρι τις κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Βορρά, που δέχονται πιέσεις από τους ψηφοφόρους τους να μην ξεγελαστούν διοχετεύοντας περισσότερα χρήματα στο απύθμενο ελληνικό πηγάδι.
Οι πολιτικοί ηγέτες της Αθήνας, επίσης, προέβησαν σε σημαντικούς συμβιβασμούς. Είναι σαφές ότι δεν είναι πλέον δημοφιλείς στο Βερολίνο ούτε στις Βρυξέλλες. Δέχθηκαν, όμως, βαθιά αντιλαϊκούς περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία της Ελλάδας ως προς τη δημοσιονομική της πολιτική, που μάλιστα είναι πρωτοφανείς για τα δεδομένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τότε που υπογράφηκε η συνθήκη της Ρώμης, το 1957.
Από τη γερμανική πλευρά, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι οι προοπτικές της ευρωζώνης τους πρώτους μήνες του 2012 είναι πιο λαμπερές και λόγω ενός τέταρτου παράγοντα: της προόδου που καταγράφεται στην υιοθέτηση αυστηρών κανόνων δημοσιονομικής λιτότητας στη νομοθεσία -αν όχι στο Σύνταγμα- των 17 κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Αξιωματούχοι σε άλλες χώρες της Ευρώπης, πάντως, δεν φαίνεται να συμμερίζονται το γερμανικό επιχείρημα ότι η ανευθυνότητα και η ανικανότητα στη συγκράτηση των δημοσίων δαπανών ήταν το προπατορικό αμάρτημα της νομισματικής ένωσης που διαπράχθηκε από την πρώτη στιγμή της εισαγωγής του ευρώ, το 1999. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, οι εν λόγω αξιωματούχοι συνετά δεν δημοσιοποιούν τις απόψεις τους και προσυπογράφουν την ανάγκη για πιο σφιχτούς δημοσιονομικούς κανόνες. Κι αυτό γιατί εκτιμούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στην κρίση χωρίς γερμανική ηγεσία και γερμανικά κεφάλαια.
Ωστόσο, το νέο δημοσιονομικό συμβόλαιο, που για τους Γερμανούς είναι ιερό, δεν εντέλλεται μία ασφαλή θέση στη σκηνή της ευρωζώνης. Υπό αυτό το πρίσμα, ο πιο σημαντικός παράγοντας που θα πρέπει να παρακολουθήσουμε τους επόμενους 3 μήνες είναι οι προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν νίκη για τον Francois Hollande, τον επικεφαλής των σοσιαλιστών. Ο ίδιος δηλώνει ότι, εάν εκλεγεί, θα διεκδικήσει επαναδιαπραγμάτευση του δημοσιονομικού συμβολαίου, επειδή δίνει ελάχιστη βαρύτητα στο θέμα της ανάπτυξης.
Ο Fr. Hollande πιθανότατα θα έχει ελάχιστα περιθώρια ελιγμών για να αλλάξει τη συμφωνία από ό,τι αφήνει τους Γάλλους ψηφοφόρους να πιστέψουν. Παρ’ όλα αυτά, εύλογα η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel θεωρεί ότι ο Nicolas Sarkozy είναι ασφαλέστερη επιλογή και στηρίζει ανοιχτά τον κεντροδεξιό πρόεδρο της Γαλλίας.
Και σε αυτήν την περίπτωση, πάντως, υπάρχουν εμπόδια καθώς ο Ν. Sarkozy την προηγούμενη εβδομάδα δήλωσε ότι εάν επανεκλεγεί θα θέσει το δημοσιονομικό συμβόλαιο σε δημοψήφισμα. Η σύγχρονη γαλλική ιστορία δείχνει ότι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί.
Όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι κλήθηκαν το 1992 να εγκρίνουν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία καθόριζε την πορεία της Ε.Ε. προς τη νομισματική ένωση, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κρίθηκε στο παρά πέντε: με 51% υπέρ και 49% κατά. Το 2005, οι Γάλλοι ψηφοφόροι απέρριψαν τη Συνταγματική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα οι πολιτικές συνθήκες τους επόμενους μήνες θα κρίνουν την ικανότητα της Ευρώπης να διατηρήσει την κρίση υπό έλεγχο.
Διαβάστε επίσης :