Οι κάλπηδες της οργής παυσιπονούν τις πληγές σου.

Για νοίκι δεν συζητάμε . Ή το μοιράζεσαι ή δεν πληρώνεις.
Ο καφές έχει δύο € και το σινεμά 8. Ένα τη βδομάδα κι από τα δύο.
Κινητό κάρτο και μόνο να σε παίρνουν. Κάτι σαν τηλεγράφημα.
Ψώνια στη λαϊκή , μετά τη μία το μεσημέρι ή στο discount. Το σουπερ μάρκετ είναι ακριβό. Διακοπές στο σπίτι.
Η ζωή αυτή αφορά σε περισσότερα από τρία εκατομμύρια Έλληνες, οι περισσότεροι Αθήνα και μεγάλα αστικά κέντρα. . Ένας στους πέντε από αυτούς είναι νέος , λιγότερο από 25 χρονών.
Ζήσε με 350, 400, άντε 450 € το μήνα.
Όχι γιατί έμαθες αλλά γιατί στα 18, στα 20, στα 25 ή στα 60, 65, 70 όλα άλλαξαν χωρίς να τους έχεις δώσει σημασία.
Ξαφνικά σου πήραν τα λεφτά. Είτε από το μισθό και τη σύνταξη είτε από τα δανεικά της κάρτας είτε από την σταθερότητα της δουλειάς.
Ξαφνικά σου πήραν πίσω το χάρτη και την πυξίδα. Δεν ξέρεις που πάς, που θα είσαι αύριο, δουλειά, μέλλον, ζωή.
Χρειάζεται να αλλάξεις όνειρα, δηλαδή να σου φαίνεται όμορφο αυτό που ήταν άσχημο, να ποθείς ότι περιφρονούσες, να ψάχνεις ότι ξεπέρναγες.
Ζώο χωρίς φωλιά, κυνηγημένο αγρίμι.
Είσαι ανεπιθύμητος, άνεργος τώρα ή σύντομα, ανήμπορος.
Αυτό λέγεται εσωτερική υποτίμηση.
Να υποτιμήσεις τις προτιμήσεις, τις απολαύσεις, τις επιθυμίες. Την τροφή και την αίσθηση.
Και πάλι, σε χρόνο μηδέν, να αγαπήσεις τον καινούργιο σου εαυτό , γιατί η υποτίμηση της ψυχής και η στέρηση της ζωής άλλον άνθρωπο φτιάχνει, να τον αγαπήσεις λοιπόν και να πεις την υποτίμηση διαρθρωτική αλλαγή και να συνηθίσεις και να αρχίσεις πάλι.
Το βουητό του μυαλού, τον εφιάλτη του μηδέν, το φόβο του άγνωστου να τα καταλαγιάσεις σε σκέψη για το κοινό συμφέρον, την ατομική ευθύνη.

Η οργή της ματαίωσης κι η πίκρα της διάψευσης είναι τα απλά, επιβιωτικά, ενεργητικά σου εργαλεία. Του κάθε ανθρώπου που περνά τόσο δύσκολα.
Σε κάθε κατάσταση, με όση μόρφωση, παιδεία, δηλαδή προϋποθέσεις εκλογίκευσης κι αν διαθέτει.
Την πίκρα τη φωνάζεις, την οργή τη δείχνεις.
Τα μοιράζεσαι, σκληρά, σε νέα συντροφικότητα με όποιον βρεις μπροστά σου. Τυφλά, αδιάκριτα, λυτρωτικά γιατί αυτή η μοιρασιά ξεδιψάει, ξαλαφρώνει.
Αγανακτισμένοι; Απελπισμένοι; Αναποδογυρισμένοι; Ανεπιθύμητοι; Αποκλεισμένοι;
Τα Άλφα τα στερητικά αναρίθμητα.

Κάποιοι άλλοι, παλιοί ταγοί, σεβαστοί και επίσημοι, αυτοί που ξέρουν τις γραφές, αυθέντες κι ιερείς, σου μιλάν όχι για το τι έγινε αλλά για το τι πρέπει να κάνεις για να μην έρθουν χειρότερα.
Τι πρέπει πάλι να δώσεις. Να δώσεις την οργή σου, να την παραμερίσεις, να ξεπεράσεις τη ματαίωση, να αποδεχθείς την υποτίμησή σου.
Μαζί τα φάγαμε. Όλοι φταίμε. Σκέψου τα λάθη σου.
Δεν έχουν όλο άδικο και το ξέρεις.
Μόνο που το δικό τους δίκιο δεν μπορείς να το αντέξεις, ακόμη σήμερα.
Έχουν λοιπόν χειρότερο από άδικο. Είναι εκτός θέματος, δεν μιλούν σε σένα, με αυτά που σου λένε η ασφυξία μεγαλώνει και προκειμένου να πνιγείς, απλώς τους διαολοστέλνεις.
Μαζί τους δεν μπορείς να μοιραστείς, είναι ξένοι. Είναι απέναντι.

Οι εκλογές είναι στιγμή, που όλοι μιλάνε ίδια, ζυγίσουν ίσα.
Όλοι λένε ότι έχουν μέσα τους, γράφουν στην κάλπη ότι ποθούν.

Έχεις την ευκαιρία του θυμού, της εκδίκησης, της πράξης που δίνει νόημα σε αυτό που είσαι τώρα, εδώ και τώρα.
Εξάλλου έτσι δεν έλεγαν όλοι ότι πρέπει να κάνουμε; Ζήσε το σήμερα, «βίωσε» , απόλαυσε, ξόδεψε.
Η κάθε εικόνα στο κουτί, η κάθε γραμμή Νίτρου δεν χλεύαζε τη σκέψη, την πρόνοια στο μέλλον, τους κουλτουριάρηδες, τους παπάδες της σκέψης, τους χωροφύλακες της εγκράτειας;

Ξόδεψε λοιπόν την ορμή της οργής σου, «βίωσε» την απόλαυση της εκδίκησής σου, εδώ και τώρα.

Υπάρχουν πολλά κόμματα μιας χρήσης, που ψάχνουν πελάτες της οργής.
Υπάρχουν παλιοί, μόνιμοι συνένοχοι της καταστροφής, που τάχα ήταν πάντα δίπλα στο λαό, απέναντι στο σύστημα και προσπαθούσαν αλλά δεν μπορούσαν.
Υπάρχουν κάλπηδες κάθε είδους.

Μόνο μια σκέψη, όχι για να αλλάξεις αλλά για να τη φυτέψεις γι αργότερα.
Ότι κι αν κάνεις, εσύ ξέρεις πως ο αντίπαλος είναι το κενό μέσα σου, γι αυτό μην τρελαίνεσαι, μην παθιάζεσαι, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Παυσίπονο είναι η ψήφος. Το βουητό την επομένη θα ξανάρθει. Ίσως χειρότερο γιατί οι εκλογές δεν είναι σαν την ασπιρίνη. Δεν τις έχεις κάθε μέρα.

Πέτρος Φιλίππου
23 Απριλίου 2012