Δεν είναι εταίροι, δεν είναι δανειστές. Είναι κοινοί εκβιαστές. Και μάλιστα ανεύθυνοι εκβιαστές ενός λαού που ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπωρείται αφάνταστα την τελευταία εφταετία, ενός λαού που έκανε και κάνει θυσίες και μάλιστα πετυχαίνει τους στόχους, όπως φάνηκε τα τελευταία χρόνια.
Οι αδίστακτοι εκβιαστές, ΔΝΤ και Γερμανία και πιο συγκεκριμένα Σόιμπλε και λοιπά γεράκια όπως τους αποκάλεσε και ο Τζάνι Πιτέλα των Ευρωσοσιαλιστών, βρέθηκαν δυστυχώς το τελευταίο διάστημα στο ίδιο στρατόπεδο, αφού συνέπεσαν πλέον στις επιδιώξεις τους.
Οι άθλιοι της Ευρώπης παρά την επίτευξη συμφωνίας στα 5,4 δις. του τρίτου μνημονίου, επιχειρούν να βάλουν στην κλίνη του Προκρούστη τη χώρα μας με αστεία επιχειρήματα που φτάνουν ακόμα και ως την αμφισβήτηση της Κομισιόν και της Eurostat.
Οι επιδιώξεις Λαγκάρντ, Τόμσεν συμπίπτουν πλέον και εξυπηρετούνται από τα σχέδια Σόιμπλε για τη νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης που θέλει τις χώρες του Νότου, ενδεχομένως και της Γαλλίας εκτός του χώρου του κοινού νομίσματος. Οι τρεις έχουν συμπήξει μία άτυπη συμμαχία, που φτάνει στο προκλητικό σημείο να παραγνωρίζει ακόμα και την απειλή που συνεπάγεται για την Ευρώπη ένα Grexit ακόμα και ένα Brexit, το οποίο μπορεί να ακολουθήσει το Swexit.
Η ανευθυνότητά τους κινείται πλέον στα όρια της ιστορικής παράνοιας, αφού με τις εμμονές και τις πράξεις τους απειλούν την ύπαρξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Οι δηλώσεις τους υπέρ της Ευρώπης είναι υποκριτικές αν τις συγκρίνουμε με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση και ειλικρινείς αν λάβουμε υπόψη τα σχέδιά τους για μία άλλη Ευρώπη, την Ευρώπη που ονειρεύονται ανιστόρητοι Γερμανοί οι οποίοι νομίζουν πως η ιστορία δεν έχει γυρίσματα και ανατροπές και θα κινείται διαρκώς σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες.
Μία ματιά στην ίδια την Ευρώπη των προηγούμενων λίγων αιώνων θα τους πείσει πως όχι απλώς κάνουν λάθος, αλλά πως αγνοούν την κίνηση της ιστορίας και την εξέλιξη των λαών.
Αλλά αυτό ελάχιστα ενδιαφέρει τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ και τον Τόμσεν, γιατί γι΄ αυτούς ο ευρωπαϊκός ορίζοντας ταυτίζεται με το δικό τους κοντό και πεπερασμένο πολιτικό ορίζοντα.
Όπως κοντός και πεπερασμένος είναι ο ορίζοντας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ανιστόρητη είναι η συμπεριφορά του γιατί περιορίζει την εξέλιξη στα πολιτικά –ούτε καν βιολογικά- όρια των πρωταγωνιστών του σήμερα.
Αδυνατούν οι σημερινοί ανιστόρητοι ηγέτες να αντιληφθούν το πολύ απλό, ότι δηλαδή όταν δεν διασφαλίζουν το μέλλον της πατρίδας δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να έχουν μέλλον.
Αντί να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να αντιμετωπίσουν από κοινού, ειλικρινά, χωρίς μπλόφες και δεύτερες σκέψεις την εθνική απειλή, επιδίδονται σε μικροπολιτικά, ανεύθυνα επικοινωνιακά παιχνίδια σε μία προσπάθεια να προωθήσουν τις θέσεις, να εμφανιστούν κερδισμένοι στα επόμενα γκάλλοπ και να κερδίσουν κάποιους ψηφοφόρους παραπάνω στις επόμενες εκλογές. Λες και θα έχει αξία η νίκη στις εκλογές όταν αυτή αφορά σε μία ρημαγμένη χώρα, σε ένα κατεστραμμένο τόπο. Λες και θα βγουν κερδισμένοι αν καταγάγουν μία Πύρρειο νίκη.
Αντί οι άφρονες και ανιστόρητοι πολιτικοί ηγέτες να συνεργαστούν, να συνεννοηθούν, να συμβαδίσουν (ας επιλέξουν όποιο ρήμα θέλουν) για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, γιατί δυστυχώς εχθρικά αντιμετωπίζουν την πατρίδα ΔΝΤ, Σόιμπλε και άλλα γερμανικά γεράκια, όταν με τις πράξεις τους την καταστρέφουν, επιδίδονται σε ηλίθιους εσωτερικούς ανταγωνισμούς λες και οι πολίτες είναι ανόητοι και δεν θα τους θεωρήσουν όλους συλλήβδην υπεύθυνους αν η χώρα κατρακυλήσει στο γκρεμό.
Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω ποια ευχαρίστηση, ποια ηδονή, ποια ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους θα τους προσφέρει η κατάληψη της εξουσίας σε μία χώρα κατεστραμμένη, ποια ανάταση θα αισθανθούν οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες της χώρας αν κερδίσουν την πολιτική μάχη, αλλά η χώρα καταστραφεί.
Ειλικρινά είναι δυνατόν μετά τόσες περιπέτειες και ανατροπές να μην αντιλαμβάνονται ο Αλέξης, ο Κυριάκος, η Φώφη, ο Σταύρος και ο Βασίλης πως δεν έχουν κανένα μέλλον πολιτικό αν η χώρα ηττηθεί κατά κράτος; Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται πως η συντριπτική ήττα που επιζητούν να επιβάλλουν το ΔΝΤ και τα γερμανικά γεράκια θα στείλει τη χώρα στο περιθώριο της ιστορίας, εντός ή εκτός ευρώ; Είναι δυνατόν να μην μπορούν να βρουν έναν τρόπο συνεννόησης για να διατηρήσουν την πατρίδα στην ευρωπαϊκή οικογένεια; Αλήθεια συναισθάνονται τον κίνδυνο ή μήπως νομίζουν ότι πρόκειται για ένα ακόμα καπρίτσιο των επικυρίαρχων;
Δυστυχώς σε μία ακόμα ιστορική καμπή η χώρα φαίνεται πως βαδίζει με το βηματισμό που στο παρελθόν την οδήγησε σε εθνικές καταστροφές, κι΄ενώ ο Τιτανικός βυθίζεται αυτοί καθισμένοι στο μπαρ απολαμβάνουν την ορχήστρα…
