Οι λύκοι κι αν εγέρασαν…

Λύκους έχει πια από Θεσσαλία και πάνω. Μιλώ για τους κανονικούς.
Της τηλεόρασης και της πολιτικής αδιόρθωτους, δηλαδή μιντιάκηδες δημοσιογράφους και πολιτικάντηδες δυστυχώς έχει παντού και τους περισσότερους εδώ που τα σκουπίδια βρωμάν πιο πολύ. Στην Αθήνα.
Τι μ’ έπιασε κι επανέρχομαι πριν καλά καλά φύγει το καλοκαιρινό μαύρισμα; Μα οι επικείμενες εκλογές κι ο ανασχηματισμός. Και τα δύο είναι θέματα καλά για σκέψη αλλά και για σπέκουλα. Οι λύκοι μας, οι επίσημοι καφενόβιοι κάνουν παραδοσιακά το δεύτερο. Έτσι μας έστειλαν και στο ΔΝΤ που τώρα ζητάν να καταδικάσουμε!

Άσχετο αλλά δεν μπορώ να το αφήσω. Στις Σπέτσες αυτό το Σαββατοκύριακο είχε εφτά γάμους! Φτώχεια…, μιζέρια… Νέα μορφή τουρισμού ; Τα γαμονήσια. Αποδείξεις έκοψαν στο νησί; Τις φορολογικές δηλώσεις των νιόπαντρων να τις κοιτάξουμε λίγο; Και των κουμπάρων!

Μας καλούν να ψηφίσουμε στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές υπέρ ή κατά του μνημονίου. Να στείλουμε το μήνυμα! Ποιοι; Ο κόκκινος Πάνος, οι Τσιπραίοι και οι υπόλοιποι γαλάζιοι. Ανάλγητοι, κυνικοί αδιόρθωτοι! Σε τι θα βελτιώσει τη ζωή μας , την καθημερινότητά μας το μήνυμα; Γιατί να ψηφίσω; Κι αν πάω γιατί να μην διαλέξω κανένα σεμνό άνθρωπο που τους δημοτικούς φόρους θα τους κάνει χρήσιμα πράγματα για τα σχολεία, την καθαριότητα, το φωτισμό και την ασφάλεια; Όλα αυτά δεν είναι ζωή και μνημόνιο;
Γιατί τα παχιά τα λόγια και το «στείλτε το μήνυμα», το πώς δηλαδή θα φουσκώσει η τσέπη του κάθε παπαρολόγου συνιστούν δική μου επιλογή;

Αν δεν βρω στον καινούργιο δήμο και στην περιφέρεια σοβαρό άνθρωπο, δεν θα πάω να ψηφίσω.
Έχω κι άλλο λόγο για την αποχή. Σκέφτομαι εκείνο το χάρτη το βράδυ των εκλογών. Με το μπλε, πράσινο, κόκκινο και ροζ χρώμα. Αυτό το χάλι δεν μπορώ να το ξαναδώ. Αν ψηφίζω κόμματα , δηλαδή ποιος θα με κυβερνήσει, να το ξέρω και να το σκεφτώ. Και για το μνημόνιο και για το ποιοι μας έστειλαν σε αυτό και άλλα πολλά.
Αν πάλι πάμε για δημάρχους, εκείνο το χάρτη και όλη την αερολογία που θα προηγηθεί και θα κυκλοφορήσει άφθονη δεν θα την αντέξω. Δεν θα ψηφίσω και αυτό θα είναι το μήνυμα. Να σβήσει τα κεράκια ο Πάνος και ο Τσίπρας μόνοι τους. Άντε με το Βενιζέλο παρέα και τον αυτοδιοικητικό Σκανδαλίδη.

Προβλέπω δυο εξαίρετοι άνθρωποι να πάνε χαμένοι. Οι δυο κύριοι, ο Καμίνης και ο Μπουτάρης. Τους χλευάζουν ήδη οι καναλοδημοσιογράφο, γιατί δεν ξέρουν τους κανόνες και τα τερτίπια της τηλεόρασης. Το πως δηλαδή να λες ψέματα με ευχάριστο τρόπο. Όταν τους ρωτούν σκέφτονται πριν απαντήσουν. Απαντούν «αφελώς» δηλαδή χωρίς τον κυνισμό του υπολογισμού , του κόστους. Μιλάν με λόγο αποδεικτικό, χωρίς κλισέ και ατάκες. Αίσχος οι απαίδευτοι!! Μόνο 12 χρόνια πετυχημένος συνήγορος του Πολίτη είναι ο Καμίνης. Και σκέφτομαι αφελώς κι εγώ. Τι περισσότερο και τι λιγότερο από συνήγορος του πολίτη πρέπει να είναι ο δήμαρχος. Και στις συνθήκες που ζούμε ποιος ξέρει καλύτερα από το Συνήγορο του Πολίτη, τα θέματα διαφθοράς, μιζαδορίας, αδιαφάνειας και κατασπατάλησης πόρων από εκείνον που τα πληροφορήθηκε από τους ίδιους τους πολίτες, τα εξέτασε σε βάθος και τα τεκμηρίωσε και τα διεκδίκησε;
Μπράβο στον Παπανδρέου που τον επέλεξε. Όμως μάλλον μόνο κι αβοήθητο, στα βρώμικα και βαθιά τον έριξε, θυσία για την αριστερή διεύρυνση που θα επικαλείται. Αν χάσει έχασε, αν κερδίσει κερδίσαμε. Κρίμα.
Γιατί ναι στο δικό μου το μυαλό ο Δήμαρχος είναι Συνήγορος του Πολίτη και στενοχωριέμαι που δεν ψηφίζω Αθήνα για να τον υποστηρίξω με ψυχή και να το ρίξω δαγκωτό.
Και πάλι κρίμα γιατί στην μπουρδολογία περί στείλτε μήνυμα και ψήφο για το μνημόνιο, θά ‘θελα εγώ ο αιθεροβάμων έναν ηγέτη, που να τους διαολοστείλει και να βάλει Καμίνηδες και Μπουτάρηδες παντού κι όπου δεν τους έχει να μην προτείνει υποψήφιο. Και να υπερασπιστεί έτσι τις θυσίες και τις περικοπές του κόσμου, γιατί η ελπίδα είναι μια νέα Ελλάδα, όχι μια καινούργια από τα παλιά. Ασύντακτος, μισός, χωρίς κατάληξη ο πρωθυπουργός.

Πολιτικά κάτι υποψιάζομαι, τώρα με τον περί μνημονίου λόγο. Πολλές συντεχνίες μαζεύονται και οργίλες ζητούν αντάρτικο. Με καπεταναίους κάτι πρώην θερμόαιμους που ούρλιαζαν περί κακού Δημοσίου και σπάταλου. Κάτι τέως υπέρ, του κάθε μνημονίου και των απολύσεων.
Μου μοιάζει λοιπόν πως τώρα που ήρθε η ώρα στο ξεκαθάρισμα του κακού ιδιωτικού, του μικρομεσαίου , μικροαστού λαμόγιου, τα Επιμελητήρια εξεγέρθηκαν και ο καπετάν Μίχαλος ανακάλυψε την ύφεση και μας καλεί να στείλουμε μήνυμα.

Είναι λέει ντροπή ο πρωθυπουργός να παρακαλά τους υπουργούς να κατέβουν υποψήφιοι. Εγώ πάλι ανάποδα βλέπω και μου αρέσει και χαιρετώ πως είναι η πρώτη φορά που η διαπραγμάτευση αυτή, που πάντα γινόταν και καλώς υπάρχει, τώρα χωρίς υποκρισίες και φούμαρα για καθήκοντα και αποστολές , γίνεται καθαρά και φανερά.
Να αποφασίσουμε τελικά τι θέλουμε. Δεν μπορούμε να καταγγέλλουμε τους πολιτικούς για υποκρισία και ξύλινο λόγο κι όποτε τολμάνε να συζητήσουν ανθρώπινα και καθαρά, με το θάρρος της γνώμης τους, να τους ξανακαταγγέλλουμε γιατί δεν πειθάρχησαν, κοίταξαν το συμφέρον τους και τα υπόλοιπα.

Ήττα για τον πρωθυπουργό κατά τη γνώμη μου είναι η αδυναμία να πείσει πως ο Καλλικράτης συνιστά μεταρρύθμιση και πως οι αρμοδιότητες και οι πόροι θα μεταβιβασθούν σύντομα. Το γνωστό Ελλαδικό χάος και την παροιμιώδη Παπανδρεική ασάφεια φοβούνται οι άνθρωποι και αρνούνται. Δεν εμπνέει ούτε πείθει. Αυτό είναι το έλλειμμα.

Εκτός από κουτσομπολίστικη διάθεση, ο μόνος άλλος λόγος που ο ανασχηματισμός και τα πρόσωπα ενδιαφέρουν τόσο, είναι γιατί κανείς, δηλαδή ο πρωθυπουργός, δεν λέει τι είναι ο ανασχηματισμός. Γιατί τον κάνει, τι επιδιώκει, σε τι δεσμεύεται.
Αν αυτά τα έλεγε και μετά ανακοίνωνε τα πρόσωπα, το βάρος της προσοχής και του σχολιασμού θα έπεφτε στα λεγόμενα του. Αυτό θα ήταν Πολιτική.
Τώρα εκ των προσώπων προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις και τα σκοπούμενα του μεγάλου Μανιτού. Αυτά είναι μικρο-πολιτικά και παραθυράτα. Ο άρχοντας κρύβεται ο ηγέτης δεν υπάρχει, οι αυλικοί και οι στρατηγοί σφάζονται στην ποδιά του ως απόδειξη του μεγαλείου του. Κουταμάρες.
Πάλι θα χάσουμε ενέργεια και χρόνο στις τελετές παράδοσης-παραλαβής, ψάχνοντας για αιχμές, διαμαρτυρίες και διαφωνίες. Σαν αλιείς δήθεν μαργαριταριών που ενδιαφέρουν πλέον μόνο τους περίπου δυο χιλιάδες δημοσιογραφικο-πολιτικούς κύκλους.
Δυστυχώς ο Παπανδρέου δεν τα αλλάζει όλα, όπως του αρέσει να λέει τάχα πως έχει την εντολή και την αποστολή. Αυτά τα λίγα, νοηματικά στοιχειώδη, να άλλαζε στον τρόπο άσκησης της πολιτικής, θα είχε ελπίδα να επιδράσει σε αντιλήψεις και νοοτροπίες. Όσο κινείται στα γνωστά λιμνάζοντα νερά, θα εισπράττει είτε εξαναγκασμένη αποδοχή είτε ήττες από λόγο και νοήματα μιας πιο αυθεντικά συντηρητικής και σκουριασμένης σύγχυσης, που κινείται φαιά κι αριστεροδέξια.

Τάσος Γιαλίδης