Οι Ευρωπαίοι στην πραγματικότητα δεν θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ και ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία γιατί φοβούνται πως το κόστος ενός Grexit θα έχει απίστευτα μεγάλο κόστος, ενώ μπορεί να φτάσει ακόμα και στη διάλυση του σημερινού οικοδομήματος.
Αλλά παρότι αυτός φαίνεται πως είναι ο φόβος τους δεν λειτουργούν ορθολογικά. Δεν προτείνουν ένα σχέδιο που θα βοηθήσει τη χώρα να ορθοποδήσει, να αναπτυχθεί και να ξαναβρεί μία ισότιμη θέση στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ώστε και αυτοί να πάρουν πίσω τα δανεικά.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα το επόμενο ερώτημα συμπυκνώνεται στο ποιες είναι οι βαθύτερες επιδιώξεις των Ευρωπαίων.
Η πρώτη απάντηση που έρχεται αυθόρμητα είναι πως δεν θέλουν μία Ελλάδα ισχυρή οικονομικά, ανεξάρτητη και με ισχυρή φωνή, αλλά μία χώρα εξαρτώμενη πλήρως από αυτούς, μία χώρα που θα βρίσκεται διαρκώς στον αναπνευστικό σωλήνα, ώστε οι ίδιοι να καθορίζουν διαρκώς τις εξελίξεις όχι μόνο εντός της Ελλάδας, αλλά και μέσω αυτής στην ευρύτερη περιοχή.
Επιπροσθέτως η ισχυρή και διαρκώς αναβαθμιζόμενη γεωπολιτικά θέση εξαιτίας των αναταράξεων στην ευρύτερη περιοχή και στην Τουρκία, φαίνεται πως τους στρέφει προς την επιλογή να διατηρήσουν τη χώρα εντός του ευρώ, αλλά χωρίς να της δώσουν τη δυνατότητα να αποκτήσει την οικονομική πρώτα ισχύ, που θα της επιτρέψει να έχει δική της φωνή και αν χρειάζεται δική της πολιτική φωνή.
Ποιο άλλο σενάριο μπορεί να παραθέσει κάποιος όταν οι προτάσεις τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην όξυνση της κρίσης, στην περαιτέρω φτωχοποίηση, στην άνοδο της ανεργίας και στην καταστροφή του οποιουδήποτε ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος έχουν σήμερα οι ελληνικές επιχειρήσεις;
Οι προτάσεις που έδωσε ο Γιούνκερ στον Τσίπρα ανοίγουν το δρόμο προς την καταστροφή, είναι το διαβατήριο για την κόλαση, όπως γράφαμε σε προηγούμενο σημείωμα. Όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως ολόκληρης της χώρας.
Παραταύτα έχουν το θράσος να απειλούν γιατί δεν γίνονται αποδεκτές οι θέσεις τους. Θέσεις που δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές όχι μόνο από τον Τσίπρα, αλλά από κανένα Ελληνα πολιτικό, από κανένα πολίτη.
Στη σημείο αυτό βλέπουμε δυστυχώς πως ενώ όλα τα κόμματα θα έπρεπε να πουν ένα μεγαλοπρεπές και αποφασιστικό όχι στο σχέδιο των δανειστών, ενώ η κυβέρνηση θα έπρεπε να κατεβάσει μία εθνική πρόταση για εθνική συνεννόηση, στη Βουλή δεν είδαμε παρά τον παλιό θίασο επί σκηνής, δεν παρακολουθήσαμε παρά τη γνωστή αποκρουστική παράσταση, μία από τα ίδια, μία από τα παλιά, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τα κόμματα.
Αντί να αναζητήσουν κοινή φόρμουλα, μία εθνική βάση για τη διαμόρφωση κοινού σχεδίου, αναλώθηκαν στις γνωστές πολιτικάντικες κορώνες, ελιγμούς και εξυπνακίστικά λεκτικά σχήματα με στόχο να εκθέσουν τους αντιπάλους. Λες και αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες (δυστυχώς όμως ενδιαφέρει τα στενά κομματικά ακροατήρια και σε αυτά απευθύνθηκαν οι αρχηγοί).
Πάντως, όποιος παρακολούθησε τη συζήτηση στη Βουλή την Παρασκευή κατέληξε σε ένα απλό συμπέρασμα: Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και χωρίς καμία εξαίρεση είναι αδιόρθωτο και προπαντός κατώτερο των κρίσιμων στιγμών και των περιστάσεων. Ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα κομματικά μαντριά.
Κρίμα γιατί μπροστά στον κίνδυνο ενός Grexit ή μιας υποβαθμισμένης θέσης της χώρας εντός της ευρωζώνης δεν βρήκαν το κουράγιο, δεν είχαν τη διορατικότητα και τη γενναιότητα να ξεφύγουν από τα στερεότυπα του παρελθόντος και να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων που απαιτεί το εθνικό συμφέρον και η αντιμετώπιση των εθνικών κινδύνων, δεν είχαν το θάρρος να προτάξουν το εθνικό του κομματικού, δεν είχαν τη γενναιότητα να μιλήσουν με μία φωνή για το καλό της πατρίδας, να λειτουργήσουν ως εθνικοί ηγέτες αντί ως κομματάρχες…
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163