Αν οι πολιτικοί μας δεν ήταν ανιστόρητοι λαϊκιστές η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από την κρίση, η οικονομία τώρα θα αναπτυσσόταν και οι πολίτες, ιδίως οι συνταξιούχοι, θα είχαν γλιτώσει πολλές από τις περικοπές των εισοδημάτων.
Αν δεν ήταν ανιστόρητοι θα γνώριζαν τι έκανε ο Ανδρέας Ζαίμης το 1898 και θα μπορούσαν να πορευτούν διαφορετικά, οδηγώντας και τη χώρα ταχύτερα μακριά από τον αργό θάνατο της μακροχρόνιας κρίσης.
Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από την ιστορία του Γ.Β. Δερτιλή και θα το αφιερώσω πρωτίστως στο Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά και δευτερευόντως στον Αλέξη Τσίπρα.
Γράφει λοιπόν ο Γ. Β. Δερτιλής για τη διαπραγμάτευση για το χρέος μετά την αποτυχημένη απόβαση στην Κρήτη το 1897 και την ανάληψη της κυβέρνησης από τους Ζαίμη και Ράλλη οι οποίοι διαδέχτηκαν το λαϊκιστή Δηλιγιάννη:
“Στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις συνεργάτης του Ανδρέα Ζαϊμη είναι ο υπουργός Οικονομικών και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας Στέφανος Στρέιτ.
Ο συνδυασμός πείθει τους εκπροσώπους των δυνάμεων και του Διεθνούς Ελέγχου. Αντιμετωπίζουν επιτέλους ανθρώπους καταρτισμένους και σοβαρούς.
Μέσα σε ένδεκα μόλις μήνες , η κυβέρνηση υπογράφει συνθήκη ειρήνης, εγκαταλείπει την υπερφίαλη και πρόωρη απαίτηση για ένωση της Κρήτης. Συνεννοείται όμως με τις Δυνάμεις να απαιτήσουν από την Τουρκία την αυτονομία της Κρήτης με Ελληνα πρίγκιπα ως ύπατο αρμοστή.
Επιπλέον διαπραγματεύεται τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος και ολοκληρώνει την αναδιάρθρωση του χρέους, συμπεριλαμβάνοντας και τις τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που απαιτεί η οθωμανική αυτοκρατορία.
Επτά χρόνια, η δραχμή, που είχε υποτιμηθεί κατά 50% θα ανακτήσει την ισοτιμία της με το γαλλικό φράγκο. Το 1907 μάλιστα η τιμή της θα υπερβεί την τιμή του χρυσού φράγκου, γεγονός πρωτοφανές για την ιστορία της χώρας.
Εδώ, ο πολίτης μέσα μου εξανίσταται και αναρωτιέται: Μήπως θα έπρεπε, μετά την έναρξη της σημερινής κρίσης, η κυβέρνηση σε συνεννόηση με την αντιπολίτευση να είχε προτείνει ένα αντίγραφου του συμβιβασμού Ζαίμη-Στρέιτ στους εταίρους μας, εφαρμόζοντας αμέσως τις μεταρρυθμίσεις;
Ο Ζαίμης πέτυχε σε ένδεκα μήνες όρους παρόμοιους με αυτούς που όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά χρειάστηκαν επτά χρόνια άκαρπων διαπραγματεύσεων για να τους δεχθούν, καθυστερώντας κουτοπόνηρα τις μεταρρυθμίσεις, συνδαυλίζοντας τη φυγή κεφαλαίων, αποτρέποντας επενδυτές, φιλονικώντας αδιάκοπα και υποκρύπτοντας το πρόβλημα κάτω από δημαγωγικά προεκλογικά διλήμματα: μνημόνιο ή αντιμνημόνιο και ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε βοναπαρτικά δημοψηφίσματα”.
Στη συνέχεια ο ιστορικός αφού αναφέρεται στις διαφορές των εποχών τονίζει ότι το συμπέρασμα είναι πως “τις μεγάλες κρίσεις μόνο μία υπεύθυνη και μελετημένη πολιτική ηγεσία μπορεί να τις αντιμετωπίσει¨.
Και δυστυχώς, θα προσθέσουμε, μόνο τέτοιες ηγεσίες δεν είχε η χώρα στα χρόνια της κρίσης και οι πολιτικοί προτιμούσαν το λαϊκισμό και τη δημαγωγία, αντί της υπεύθυνης στάσης.
