Μιαν άνοιξη πριν από 86 χρόνια ο μετέπειτα νομπελίστας ποιητής και τότε διπλωμάτης, Γιώργος Σεφέρης, έγραφε σε κάποιο από τα ημερολόγια του, «ο κοινός τόπος, αναγκαία προϋπόθεση κάθε τίμιας συζήτησης».
Είναι πια προφανές ότι στις μετεκλογικές συζητήσεις για τον δήθεν σχηματισμό κυβέρνησης, που συνάμα είναι και σφόδρα προεκλογικές κάτω από μια νέα επιμήκη επικοινωνιακή τέντα, δεν υφίσταται κοινός τόπος. Συνεπώς οι καρικατούρες των συζητήσεων που διεξάγονται δεν μπορούν να πείσουν ούτε τους εύπιστους, πως είναι τίμιες.
Τότε λοιπόν γιατί γίνονται και μάλιστα με τέτοια σοβαροφάνεια από τον δεύτερο εντολοδόχο που περιφέρει το μεγάλο εκλογικό κέρδος του κόμματος του σαν άγιο μυστήριο; Γιατί καμώνονται και οι συντετριμμένοι του δικομματισμού ότι του παραχωρούν ανοχή διακυβέρνησης;
Κανείς δεν θέλει να χρεωθεί τη νέα προσφυγή στις κάλπες είναι το πρώτο ζητούμενο για όλους και το δεύτερο είναι να προϊδεάσουν οι μνημονιακοί ότι οι αντίπαλοι τους κιοτεύουν μπροστά στην ευθύνη. Το δημοψηφισματικού τύπου αποτέλεσμα των εκλογών, πολλοί και κυρίως οι νικητές ποντάρουν πως θα διαφοροποιηθεί προς όφελος τους εάν αυτές επαναληφθούν και μάλιστα γρήγορα.
Είναι όμως έτσι, ή θα επιβεβαιωθεί το ρητό, «πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι», όπως θεαματικά έγινε από το Φθινόπωρο και μετά με τους Γ. Παπανδρέου , Αντ. Σαμαρά , Ευ. Βενιζέλο και Γ. Καρατζαφέρη; Θα δούμε σύντομα αν ο δοσομετρητής του εκλογικού σώματος διευρύνει τους κοινούς τόπους ώστε να γίνουν, τουλάχιστον, τίμιες συζητήσεις.