Στις αρχές του ’09, χρόνου σημαδιακού δεδομένου ότι η χώρα μπήκε σε τροχιά χρεοκοπίας, υπουργός πρώτης γραμμής, της προ εκλογών κυβέρνησης εμφανιζόταν απεγνωσμένος σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για το εύρος της ανεξέλεγκτης διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα.
Όριζε μάλιστα την έκταση της, από τα κλασσικά μέτωπα των εφοριών και της πολεοδομίας ως τα εκσυγχρονισμένα των δημοτικών επιχειρήσεων, των εξωχώριων εταιρειών, των μη κυβερνητικών οργανώσεων και της τραπεζικής διασποράς επισφαλών δανείων προς κύκλους επιρροής.
Στην παρατήρηση ότι οι διαπιστώσεις είναι καθυστερημένες και σκανδαλώδης η έλλειψη πρωτοβουλιών πάταξης, η απάντηση ήταν πως βρίσκεται κανείς, έστω και αρμόδιος, στη φάση που δεν ξέρει από πού να αρχίσει. Και μάλιστα με ένα κάθετα διαβρωμένο δημόσιο ελεγκτικό μηχανισμό που υπερασπίζει με νύχια και με δόντια κάποιες… Θερμοπύλες προνομίων και συγκάλυψης ανομιών.
Μερικούς μήνες αργότερα άλλαξε η κυβέρνηση και ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, έκανε τη περίφημη δήλωση για την δυσκολία διακυβέρνησης σε μια χώρα που επικρατεί διαφθορά, ταυτιζόμενος στην ουσία με τις προηγούμενες μη φωναχτές διαπιστώσεις πολιτικών του αντιπάλων.
Η διαφθορά, όπως και άλλα πράγματα στη ζωή θέλει δυο πρόθυμους πόλους για να αναπτυχθεί και κανονική πλειοδοσία μεταξύ των διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας προκειμένου να γιγαντωθεί, όπως συνέβη στην χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Όπου οι κυβερνήσεις θεμελίωναν τις βάσεις του κομματικού εκμαυλισμού από τη μια και από την άλλη έστηναν κατ επίφαση μηχανισμούς ελέγχου.
Χιλιάδες εταιρείες συστάθηκαν για λίγες εβδομάδες και μήνες για να αρπάξουν διαθέσιμα των προϋπολογισμών, όπως εκατοντάδες δημοτικές επιχειρήσεις και μη κυβερνητικές οργανώσεις, με διαδικασίες καταεξευτελισμού του όρου, απομυζούσαν κονδύλια ως δομές λείανσης κομματικών γραναζιών.
Και δεν μιλάμε για τις δομές εκείνες που υποτίθεται ασκούσαν παραδιπλωματική επιρροή σε κρίσιμες υποθέσεις γύρω από θέματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής αλλά για εκείνες που επινοήθηκαν για να εξοφληθούν, με χρήματα όλων μας, τα γραμμάτια της εκάστοτε κυβέρνησης. Οι κλασσικές τακτοποιήσεις, βλέπετε, είχαν πεπερασμένο αριθμό και πάντα η ζήτηση ήταν αύξουσα.
Στη φάση των θεαματικών και τροχιοδεικτικών εκκαθαρίσεων που γίνονται τώρα, με πλουραλισμό είναι αλήθεια, από τα τραπεζοδάνεια ως το λαθρεμπόριο και τις …κυβερνητικές οργανώσεις, στήνονται χοροί ξεκαθαρίσματος διαφόρων λογαριασμών, χώρια που επιτυγχάνεται, όπως εκτιμάται, εκτόνωση του λεγομένου λαϊκού αισθήματος.
Ο αρμόδιος υπουργός Νικ. Δένδιας προανήγγειλε κομψά την περασμένη εβδομάδα ότι υπάρχει στοκ έτοιμων υποθέσεων από την οικονομική αστυνομία, που μάλλον θα αναρτώνται στην δημόσια αξιολόγηση όπως θα τρέχουμε προς τις εκλογές. Και θυμήθηκα στα τέλη του ’10 άλλον έναν υπουργό πρώτης γραμμής που έλεγε κατ ιδίαν πως αν δεν στηθεί οικονομική αστυνομία που θα περνά σύντομα χειροπέδες θα υπάρχει αποτυχία στην πιο σημαντική κυβερνητική προτεραιότητα του τομέα.
Η ουσία είναι πως το σύστημα θέτοντας τις βάσεις της διαφθοράς έχασε τον έλεγχο σε μια κλασσικού τύπου κηδεμονία άσωτων τέκνων από ανάξιους γονείς. Αυτή είναι η πεπατημένη και ο πειρασμός που πρέπει να αποφύγουν όσοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν σύντομα αλλιώς θα βρεθούν στον ίδιο φαύλο κύκλο του συστήματος που κατακεραυνώνουν τώρα.