Υπάρχει μια άνευρη κουταμάρα που κατά καιρούς επανέρχεται στην πολιτική επικαιρότητα.
Η συναίνεση γενικώς ως ευχή ή σαν αναστεναγμός ρομαντικού απραγματοποίητου όνειρου.
Όσο περισσότερο η πολιτική ζωή θολώνει τόσο το εντελώς απολίτικο“βρείτε τα” γίνεται δήθεν επιταγή, στα χείλη δημοσιογράφων και παρουσιαστών.
Ποιος να τα βρει;
Ο Τσίπρας κι ο Σαμαράς; Ο Κουβέλης κι ο Βενιζέλος;
Ο Κασιδιάρης κι η Κανέλλη;
Εννοώ πως αν δεν ορίσεις το πεδίο και τους στόχους συνεργασίας , το “βρείτε τα” είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην τα βρουν ποτέ.
Ας δούμε λοιπόν εδώ και τώρα, ποιοι, που και πως, μπορούν να τα βρουν.
Εάν διαπραγματεύεται η χώρα, δηλαδή στις Βρυξέλλες το μνημόνιο, τότε χρειάζεται Εθνικό Συμβούλιο. Από όλους του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανόμενου.
Την ευθύνη διαπραγμάτευσης την έχει η κυβέρνηση, αλλά την γραμμή και τις τακτικές τις συζητά το Συμβούλιο. Γιατί αφορά την Ελλάδα.
Εάν συζητάμε για την διακυβέρνηση, οι ρόλοι είναι διακριτοί και συνταγματικά ορισμένοι. Η αντιπολίτευση, εν ονόματι όλων των Ελλήνων όχι μόνο των ψηφοφόρων της,ελέγχει την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος.
Αυτό σημαίνει πως κάνει κυρίως κριτική στην κυβέρνηση όταν δεν εφαρμόζει το πρόγραμμα της, όχι το πρόγραμμα της αντιπολίτευσης.
Η κυβέρνηση, όταν είναι συνεργασίας ή συνευθύνης ή εθνικής σωτηρίας έχει πάλι θετικό, κριτικό περιεχόμενο. Οι εταίροι είναι υποχρεωμένοι να συμφωνούν άρα να περιορίζουν την ισχύ και την αυθαιρεσία του καθενός ξεχωριστά.
Έτσι έχει νόημα, μπορεί να είναι παραγωγική, αλλιώς είναι τζάμπα λόγια.
Αυτό το τελευταίο θα φανεί αμέσως από τη σύνθεση της κυβέρνησης Σαμαρά.
Κακώς συζητούν , αν συζητούν, Κουβέλης και Βενιζέλος για το πρόσωπο του πρωθυπουργού. Είναι ερώτημα που διχάζει, δεν ενώνει. Πως να πεις όχι στον νικητή των εκλογών , όταν μάλιστα δεν το προτείνει ο ίδιος;
Πολύ πιο παραγωγικό θα είναι να ελεγχθεί ο αριθμός και η ποιότητα, η σύνθεση της κυβέρνησης. Ικανοί, ενήμεροι, ολιγάριθμοι και αποφασισμένοι πως εδώ πλέον δεν παίζουμε.
Οι νεκραναστημένοι που ξεπρόβαλαν Κυριακή βράδυ στα τηλεοπτικά πλάνα των δηλώσεων Σαμαρά δεν μπορεί να έχουν θέση σε σημερινή κυβέρνηση.
Εξίσου σημαντικό θα ήταν να απαιτηθεί η μείωση , δραστική και άμεση, του αριθμού ειδικών συνεργατών και συμβούλων που δικαιούται ο κάθε υπουργός.
Είναι πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού. Πρέπει να υιοθετηθούν.
Η κυβέρνηση υιοθετώντας, αξιοποιώντας προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη ημέρα, έχει την ευκαιρία να υπογραμμίσει πως σκέφτεται με όρους “όλων των Ελλήνων”, με “συνευθύνη” και “εθνική σωτηρία”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόμενος συμμετοχή στο εθνικό συμβούλιο διαπραγμάτευσης ή επικροτώντας μέτρα εκσυγχρονισμού , για παράδειγμα στον έλεγχο προμηθειών ΔΕΚΟ και Δημοσίου έχει να δώσει τη δική του συμβολή στην διακυβέρνηση κάνοντας έτσι αντιπολίτευση του κοινού συμφέροντος.
Επειδή τα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαίωσαν το τέλος της μεταπολίτευσης όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με το ΚΚΕ και με την Χρυσή Αυγή, χρειάζεται να ορίσουμε θετικά το πως θέλουμε να λειτουργούν οι θεσμοί στην νέα περίοδο.
Το ανέλεγκτο του πρώτου κόμματος που οδηγούσε στον πρωθυπουργοκεντρισμό, στην στείρα, τυφλή αντιπολίτευση και στην περιθωριοποίηση των βουλευτών είναι καταστάσεις που επιβάλλεται να αλλάξουν. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα αυτονόητα παραπάνω, δημιουργώντας συγκεκριμένους χώρους και τρόπους συνεννόησης, όχι εκκλήσεις γενικής συμφωνίας.
Οι πολίτες αποφάσισαν. Σειρά των εκπροσώπων να δουλέψουν.