Οταν ο κ. Σαμαράς μαθαίνει ισορροπία

Και από την Καλαμάτα διακήρυξε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι κατά της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Προκαλεί εντύπωση που ένα κόμμα της Ευρωπαϊκής Δεξιάς αρνείται την “βοήθεια” του ΔΝΤ σε καιρούς αδιαμφισβήτητης δημοσιονομικής κρίσης. Πολύ δε περισσότερο που ο κ. Σαμαράς αναφερόμενος στις επιπτώσεις της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ λέει πάνω – κάτω όσα λέει και η Αριστερλα. Μιλά για αντικοινωνικά μέτρα που θα προκαλέσουν τεράστια ύφεση και δεν θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση του χρέους. Ο κ. Σαμαράς αντιπαρέρχεται την παρατήρηση της κυβέρνησης ότι τα “αδελφά” κόμματα της Ν.Δ στην Ευρώπη ήταν τα πρώτα που υποστήριξαν τη συμμετοχή του Δ.Ν.Τ στον μηχανισμό βοήθειας κατηγορώντας προσωπικά τον πρωθυπουργό που πρώτος αυτός επικαλέστηκε το Ταμείο… Ως εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς σε αντίθεση με τον νεοφιλελεύθερο βραχίονα της που θεωρητικά εκπροσωπεί η κ. Μπακογιάννη, ο αρχηγός της Ν.Δ επέλεξε μια πολιτική γραμμή πίεσης προς το ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου. Ο κίνδυνος όμως να βρεθεί εκτεθειμένος είναι μεγάλος. Κυρίως γιατί την άρνηση της συμμετοχής του Δ.Ν.Τ ο κ. Σαμαράς δεν την συνοδεύει με κάποια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση. Οταν τα επιτόκια δανεισμού εκτοξεύονται στο 9% το ερώτημα είναι αν μπορούμε να δανειστούμε τόσο ακριβά κι αν θα βρεθεί κανείς να μας δανείσει. Στα ερωτήματα αυτά ο κ. Σαμαράς και οι επιτελείς του έχουν αμήχανες απαντήσεις. Γι’ αυτό σιγά σιγά χαμηλώνουν τους τόνους της κριτικής χωρίς να τροποποιούν την αρχική γραμμή. Η αμηχανία της ηγεσίας της Ν.Δ μπροστά στο ερώτημα που θα βρεθούν δανεικά, δείχνει ανάγλυφα και τα όρια των πολιτικών επιλογών που έχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τη στιγμή που η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση στέλνει την Ελλάδα στη μέγγενη του Δ.Ν.Τ και βολεύεται πίσω απ’ αυτό για να ικανοποιηθεί και η δική της απαίτηση για νέα σκληρά μέτρα, στερεύουν οι εναλλακτικές επιλογές στο συγκεκριμένο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Γι’ αυτός και ο αντιπολιτευτικός λόγος του κ. Σαμαρά δεν συγκινεί την κοινωνία. 

Οι βασικές στρατηγικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Νομισματικής Ένωσης (ευρώ) δεσμεύουν. Οι όποιες εναλλακτικές επιλογές ξεφεύγουν από τα όρια που θέτουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη. Θα ήταν μάλλον παράδοξο να ζητηθεί από τη Νέα Δημοκρατία και τον κ. Σαμαρά, να αμφισβητηθεί αυτό το πλαίσιο ώστε να προταθούν λύσεις που να το υπερβαίνουν. Κάτι τέτοιο δυσκολεύεται να κάνει ακόμα και η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά. 

Στη δική της λογική κυριαρχεί ακόμα το τεράστιο δημόσιο χρέος. Οταν σε λίγο καιρό βρεθεί αντιμέτωπη με το εξίσου τεράστιο ιδιωτικό χρέος που δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί ίσως καταλάβει ότι και οι δικές της προτάσεις πρέπει να βγουν έξω από το σημερινό οικονομικό πλαίσιο ώστε να συνιστούν πράγματι ελπίδα σωτηρίας για τα εκατομμύρια των υποχρεωμένων πολιτών που θα οδηγούνται στα όρια της εξαθλίωσης…