Πλεόνασμα μίσους, έλλειμμα συνεννόησης

 Δεκαετίες μετά , όπως καταγράφεται στο παρελθόν και όπως πιθανότατα επισημανθεί και στο μέλλον το «ενδιάθετο μίσος» είναι εδώ και σημαδεύει μια κρίσιμη προεκλογική περίοδο στην οποία ο κόμπος είναι για τα καλά στο χτένι .

Μια μετακαταναλωτική περίοδο χρηματοοικονομικής ισχαιμίας , τεράστιων ποσοστών ανεργίας , πνιγηρής φορολόγησης για μη έχοντες και δραματικής όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων . Περίοδο στην οποία κυριαρχεί το εμφανές και το ενδιάθετο μίσος ,που διατρέχει τον δημόσια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα . Διαχέεται σαν τοξίνη με ρητορικούς ακτιβισμούς της κακής ώρας και με παλαιοκομματικές συνθηματικές ατάκες εκατέρωθεν. Τις παπαγαλίζουν οι υποψήφιοι ,στροβιλιζόμενοι σαν τα μπαλάκια του τζόκερ πριν κάτσουν στο λάκκο της νέας τους έκθεσης ή πριν κάνουν έναρξη επαγγέλματος στο νέο στίβο της αναδιάταξης του κομματικού σκηνικού . Και τις αφομοιώνουν στο ακροατήριο πολίτες που οι μεν νιώθουν πως ότι είχαν να χάσουν το έχασαν και οι δε νιώθουν πως απειλούνται να χάσουν και αυτό που τους απέμεινε .

Κάπως έτσι φαίνεται πως οικοδομούνται τα μέτωπα της αντιπαράθεσης σε μια εποχή που υποχωρούν άτακτα οι ιδεολογικές φόρμες και τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων δείχνουν εν πολλοίς να καθορίζουν οι ατζέντες μνημόνιο- αντιμνημόνιο . Αυτές οι ατζέντες σαν χωνευτήρι αφομοιώνουν και εν τέλει δημιουργούν ετερόκλητες και ανατριχιαστικές συμμαχίες με υλικά από όλες τις εκδοχές του πολιτικού φάσματος . Συνάμα δημιουργούν τις συνθήκες μιας οξύτατης πόλωσης όπου καλλιεργείται το κοινωνικό μίσος και η γενικευμένη αίσθηση πως αυτά που στερείται ο ένας του τα έχει υφαρπάξει ο άλλος .

Διχασμένο λοιπόν το εκλογικό σώμα χτίζει τα μπλοκ της επόμενης μέρας όπου νέοι και παλιοί σχηματισμοί αξιώνουν την ρυθμιστική ιδιότητα σε μια διελκυστίνδα εκφοβισμού από τη μια πλευρά και άγνοιας κινδύνου από την άλλη . Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να δικαιωθούν και να διασωθούν οι στρατηγικές , αλλά όχι απαραιτήτως η κοινωνία και οι άνθρωποι για τους οποίους όλοι κόπτονται . Το δραματικό , ίσως, είναι πως δεν αποκλείεται να συρθούν εκ των υστέρων σε μια αναγκαστική συνεννόηση μέσα από ένα ρεσιτάλ γενικευμένων μεταστροφών και αναδιάταξης της αλυσίδας των αληθειών και των ψεμάτων εκατέρωθεν .

Ίσως είναι η μόνη ελπίδα για να περιοριστούν αυτές οι ροές του φανερού και του ενδόμυχου μίσους που μετατρέπουν μια χώρα , από την αίθουσα του κοινοβουλίου της ως το τελευταίο καφενείο σε σκηνικό αρένας με το απελπιστικό περιεχόμενο , όλοι εναντίον όλων.