Παρόντος του Κώστα Σημίτη στην εκδήλωση των Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, με θέμα "Σοσιαλδημοκρατία και Μεταρρυθμίσεις στην Ευρώπη και στην Ελλάδα της κρίσης" και με αφορμή την πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά για μια ακόμη τονίστηκε η ανάγκη διαμόρφωσης ενός σύγχρονου μεταρρυθμιστικού προγράμματος ως προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και την ενότητα των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και του "προοδευτικού Κέντρου".
Ωστόσο αυτό που προκάλεσε αίσθηση ήταν η παρέμβαση του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος τάχθηκε υπέρ μίας διαδικασίας για το…ελληνικό “Επινέ”, δηλαδή υπέρ της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα στο χώρο της κεντροαριστεράς από μηδενική βάση ουσιαστικά.
Για την ιστορία αξίζει να σημειωθεί ότι δύο συνέδρια-σταθμοί σημάδεψαν την πορεία του σοσιαλιστικού/σοσιαλδημοκρατικού χώρου στη Γαλλία:
– Το 1969 στο Issy-les-Moulineaux, στις νότιες παρυφές του Παρισιού, το SFIO (Section Française de l’ Internationale Ouvrière), το κόμμα του Ζαν Ζορές και του Λεόν Μπλουμ, μεταξύ άλλων αλλαγών αποφάσισε και τη μετονομασία του σε PSF (Parti Socialiste Français)
– Το 1971 η διαδικασία αυτή ανασύστασης/επανίδρυσης στο χώρο της γαλλικής Αριστεράς κορυφώθηκε με ένα ακόμη συνέδριο, στο Épinay-sur-Seine, στις βόρειες παρυφές του Παρισιού, όπου ανέλαβε γραμματέας του κόμματος ο Φρανσουά Μιτεράν και υιοθετήθηκε η στρατηγική του Κοινού Προγράμματος της Αριστεράς, της συνεργασίας δηλαδή με το τότε ισχυρό Κομουνιστικό Κόμμα Γαλλίας.
– Το συνέδριο του “Επινέ” κυοφόρησε ουσιαστικά το κοινό πρόγραμμα με τους κομμουνιστές που οδήγησε στις εκλογές του 1974 τις οποίες έχασε οριακά ο Μιτεράν απέναντι στον Ζισκάρ και στον θρίαμβο μετέπειτα του ’81 που διασφάλισε την ηγεμονία της σοσιαλιστικής αριστεράς για 15 χρόνια. να σημειωθεί ότι στην κυβέρνηση Πιέρ Μορουά του ’81 συμμετείχαν για πρώτη φορά μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο σε δυτική χώρα, πέντε κομμουνιστές υπουργοί!
Με βάση λοιπόν αυτό το ιστορικό παράδειγμα ο πρώην γραμματέας της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ χωρίς να απαξιώνει το προηγούμενο της Ελιάς, τόνισε ότι “ο βασικός πυλώνας θα πρέπει να είναι το πρόγραμμα και μετά τα πρόσωπα, τα οποία θα πρέπει να μιλούν με την κοινωνία,γιατί πολλά πρόσωπα του χώρου μας έχουν απαξιωθεί”, επισημαίνοντας την ανάγκη να μην επικεντρώνεται η όλη διαδικασία στον νέο ηγέτη και τον τρόπο εκλογής του.
“Δεν πρέπει να θεωρηθεί η διαδικασία ιπποδρομία ενός υποψηφίου αρχηγού, χωρίς έπαθλο” είπε χαρακτηριστικά και σχολιάζοντας εμμέσως πλην σαφώς την πρωτοβουλία Γεννηματά πρόσθεσε “Η ΝΔ είχε κόμμα και έβγαλε αρχηγό από τη βάση, εμείς αντιθέτως πάμε να φτιάξουμε παράταξη και ας μη βιαζόμαστε, μπορεί το νέο να γίνει γρήγορα μπορεί να γίνει και αργά”.
Από τη πλευρά της η Άννα Διαμαντοπούλου σημείωσε την ανάγκη για “κάτι καινούριο, που θα πατάει σε “υγιή στοιχεία”, παρατηρώντας ότι δεν είναι οι ιδεολογίες που χρεοκόπησαν, αλλά οι εποχές που άλλαξαν και ως εκ τούτου θα πρέπει οι ιδεολογίες να επανακαθοριστούν.
Στο πλαίσιο αυτό ανέφερε ότι “στην Ελλάδα χρεοκόπησαν οι πολιτικές του λαϊκισμού από όποιον και αν εφαρμόστηκαν”, παρουσιάζοντας ως αντίδοτο ένα “Κίνημα Μεταρρυθμισμού”, που θα στηριγμένο όχι στην άρνηση του μνημονίου, αλλά σε ό,τι είναι αληθινό, υλοποιήσιμο, εφικτό.
“Νέος φορέας της Σοσιαλδημοκρατίας με τις υπάρχουσες δομές δεν συγκινεί κανέναν” υπογράμμισε και κατέληξε λέγοντας ότι η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ θα δημιουργήσει ένα ισχυρό “αντι – ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα” και πως αν γίνει αυτός ο νέος φορέας, θα πρέπει να είναι ένας ισχυρός πόλος εξουσίας και όχι ένα σχήμα του 6 – 8% μόνο για την αναπαραγωγή βουλευτικών εδρών.
