Τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν ξέρω!
Οι πλατείες κάτι κάνουν, αλλά «η χούντα που δεν τέλειωσε το 73» είναι μέτρο ενδεικτικό της παντοειδούς εξαθλίωσης του Συντάγματος.
Πόσο φταίξαμε για να μας εκπροσωπεί ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς ; Όχι το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Σε ενοχικό, χριστιανικό ή αριστερό φόντο, σημαίνει αναζήτηση της αμαρτίας και υπομονή , σκύψιμο και καρτερία, έως ότου ο ουρανός γίνει πιο γαλανός. Και εμφανισθεί ο Μεσσίας….
Σε πιο εκκοσμικευμένα, άρα εκλογικευμένα πλαίσια πιέζει στον αναστοχασμό και στη δράση της αποτίναξης της σκουριάς των δυναστειών, τζακιών, εκφυλισμένων τελικά επιγόνων , όπου η κούραση ή η παθογένεια των οικογενειακών βαρών καταστρέφουν και τους ίδιους, αφαιρούν τις όποιες δημιουργικές δυνατότητες πολιτικής διαθέτουν αυτά τα κυβερνώντα πρόσωπα διαθέτουν.
Ο Παπανδρέου συζητά ιδιωτικώς με τον Σαμαρά σαν πρόεδρος μη κυβερνητικής οργάνωσης. Να σώσουμε, να φύγω αν χρειασθεί, να τα βρούμε, συμμαθητή Αντώνη. Στο μυαλό του οδηγός, να αποφύγει κι άλλες παραιτήσεις βουλευτών του που θα απέτρεπαν την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.
Ο Σαμαράς δημοσιοποιεί τη σκέψη της παραίτησης, ελπίζοντας- και δικαίως- πως η αίσθηση ξεφτίλας θα τορπιλίσει την συμμαχία κι έτσι θα μπορεί εκ του ασφαλούς, απέξω και σίγουρα, να αναμασά όσα του εξηγεί ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.
Το ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί και η ΝΔ είναι κωμική. Καθεστωτική χρεοκοπία
Και οι Μπαχαλάκηδες νίκησαν τους Αγανακτισμένους. Κινηματική ανυπαρξία.
Α ναι. Κι ένας γέρων με μπαστούνι που ήτανε παλιά κομμούνι, κατέλαβε , αμετροεπώς και εντελώς αντί αισθητικά την πλατεία Αριστοτέλους.
Αυτά ζήσαμε με την αναγκαία τηλεοπτική δραματοποίηση , αυτό είναι η πολιτική θεσμική και κινηματική στην Ελλάδα σήμερα.
Ψυχοδράματα ασήμαντων τελικά ανθρώπων ή ασήμαντα ψυχοδράματα;
Είμαστε μόνοι. Όχι στην απομονωτική λογική εκείνου του απίθανου, ανάδελφου Σαρτζετάκη, αλλά στην μοναξιά της αποξένωσης, που δημιουργείται από τη συνείδηση πως σχεδόν τίποτε πια δεν μας ενώνει. Ούτε καν στις πλατείες, ούτε καν στις οθόνες.
Η μοναξιά προκύπτει από το ότι όλες οι πολιτικές θεωρήσεις, η κάθε γνώμη έχει το ίδιο ακριβώς κύρος. Όχι γιατί την πιστεύεις αναγκαστικά αλλά γιατί η δημόσια κατάντια αναιρεί την νομιμοποιητική λειτουργία του επιχειρήματος.
Δηλαδή ούτε πιστεύουμε, ούτε όμως και ερευνούμε με συλλογικούς όρους.
Το δημόσιο, το κράτος, αντίστοιχα έννοια και θεσμοί του κοινού συμφέροντος, έχουν μεταβληθεί βάναυσα σε συντεχνίες και πελατειακές σχέσεις. Απομυθοποίηση, απονοηματοδότηση, κενό, που το ΠΑΣΟΚ ως κύριος μεταπολιτευτικός εκφραστής της μεταπολιτευτικής, δημόσιας νεωτερικότητας, το υφίσταται σαν απώλεια του λόγου ύπαρξης του.
Η ατομικότητα, το ιδιωτικό, έχει ξεπέσει στην τηλεοπτική εκδοχή του φλύαρου Τίποτα και στην άρνηση της διαχείρισης της διακινδύνευσης, δηλαδή στην κρατικοδίαιτη εκδοχή κάθε οικονομικής δραστηριότητας. Η Ν.Δ. εκφραστής των αξιών και του δυναμισμού της ριζοσπαστικής ατομικότητας, έχει μεταβληθεί σε παγκίτη, αναπληρωματικό παρακολούθημα που εκ του ασφαλούς- χωρίς ρίσκο – χαζεύει τον αγώνα και κάνει στα καφενεία τον προπονητή.
Έτσι σμικρύναμε τις παγκόσμιες αλλαγές, έτσι η επιτάχυνση του κοινωνικού και του ατομικού χρόνου που έφεραν οι ψηφιακές τεχνολογίες, έτσι η διάλυση του διπολισμού, έτσι η ανάδειξη της Ευρώπης σαν ενεργού χώρου στην γεωπολιτική, δικτυακή πολυπολικότητα της παγκοσμιοποίησης, έτσι λοιπόν οι αλλαγές συναιρέθηκαν και εκφράσθηκαν σε δανεικά, επιχορηγήσεις, κατανάλωση, σκοροφάγωμα των υποδομών, «δεν πληρώνω», «έξω οι κλέφτες», «δεν βγάζω δίσκο για πάρτη μου», «στηρίζουμε την Ελλάδα, όχι το ΠΑΣΟΚ» !
Σουρώσαμε τον κόσμο και γίναμε τα κατακάθια του.
Αυτή την εικόνα μεταφέρουν οι πολιτικοί χειρισμοί και οι κοινωνικές αντιδράσεις της εβδομάδας, που τελικά ως καταστάλαγμα, είχαν την υπουργοποίηση του Παντελή Οικονόμου!
Πώς να μη μιλάς για κατάντια και κατακάθια.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163