Αν υποπτευτώ κύριε Στρατούλη μου ότι δεν θα πάρω τη σύνταξη στην ώρα μου ή θα πάρω μικρότερη, θα χάσω κάθε εκτίμηση που είχα στο πρόσωπό σας.
Τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα ανελλιπώς κάθε μήνα παίρνω το λεφτά μου και έτσι μπορώ να πηγαίνω σε κανένα ταβερνάκι να πιω καμιά ρετσίνα.
Ναι, βρε ρετσίνα πίνω. Τι άλλο να πιω. Με τις συντάξεις που μας άφησε η τρόικα, πάλι καλά που πίνω και ρετσίνα. Βέβαια παλιά, στα χρόνια του Αγαμέμνονα, έπινα Ντομ Περινιόν. Αλλά περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.
Δεν σας το κρύβω ότι τελευταία είχα αρχίσει και φοβόμουν πως πάει θα το χάσω το ταβερνάκι. Κόψε από την επικουρική, κόψε δεν ξέρω εγώ τι άλλο θα τη θυσίαζα τη ρετσινούλα που έπινα τρεις χιλιάδες χρόνια.
Ακουσα και εκείνον το Ρωμανιά χτες το πρωί και πανικοβλήθηκα. Τί εφιάλτης κι΄ αυτός Δία μου. Αλλά ευτυχώς ήρθε ο φύλακας άγγελος των συνταξιούχων, ο κύριος Στρατούλης, και με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά πως στον αιώνα τον άπαντα, όσο θα είναι στην κυβέρνηση για να μην υπερβάλουμε κιόλας, οι συνταξιούχοι όχι μόνο δεν θα χάσουν ούτε ένα ευρώ, αλλά θα κερδίσουν κιόλας (ε, ρε θα αναστενάξουν οι ταβέρνες και τα κρασοπουλιά. Και πούσαι Δία, ετοιμάσου για πολύ τσίκνα…).
Η καρδιά μου πήγε στη θέση της και σκέφτηκα: Αυτός ο Στρατούλης θα πρέπει να έχει πολλά λεφτά για να εγγυάται προσωπικά τις συντάξεις. Γιατί απ΄ ότι ξέρω στα ταμεία υπάρχει πολύ λίγο… σάλιο. Η μήπως ήταν προπαγάνδα για να μας κόβουν τις συντάξεις;
