Όμως, όσο σωστές κι αν είναι οι διαπιστώσεις δεν βοηθούν στην προσπάθεια για έξοδο από τα μνημόνια που όντως είναι η μεγαλύτερη απειλή για την οικονομία και για τη χώρα, ιδίως σήμερα.
Η απάντηση βρίσκεται στους συσχετισμούς δύναμης, στη σύμπηξη συμμαχιών, στην ενδυνάμωση του εσωτερικού μετώπου και στην ύπαρξη εθνικού σχεδίου το οποίο θα αντιπαρατεθεί στις προτάσεις των δανειστών. Μία έντιμη συμφωνία ή μία συμφωνία υποταγής εξαρτάται από τα προηγούμενα και οι ελληνικές κυβερνήσεις, μηδέ της σημερινής εξαιρουμένης έκαναν μεγάλα λάθη που οι πιστωτές αξιοποίησαν για να επιβάλουν σκληρά μέτρα.
Καμία κυβέρνηση, ούτε του Παπανδρέου, ούτε του Παπαδήμου, ούτε των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν παρουσίασε ένα συγκροτημένο και ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, προώθησης των μεταρρυθμίσεων και αλλαγής εκ βάθρων της χώρας.
Καμία κυβέρνηση δεν προσπάθησε να συντάξει το εθνικό αφήγημα, αλλά άφησε τους πιστωτές να αλωνίζουν. Υποτάθχηκαν σχεδόν μοιρολατρικά στις νεοφιλελεύθερες συνταγές που τελικά αποδείχθηκαν δηλητήριο αντί για φάρμακο.
Και τώρα που οι πιστωτές επιμένουν στις ίδιες φαρμακερές συνταγές τι κάνει η κυβέρνηση; Εκπόνησε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο που θα το αντιπαραθέσει στους πιστωτές; Επεξεργάστηκε μεταρρυθμιστικό και αναπτυξιακό πρό0γραμμα με αρχή μέση και τέλος; Αρχισε ο μεταρρυθμιστικός βομβαρδισμός που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός;
Όχι βέβαια. Στην ίδια λογική των αποσπασματικών μέτρων, της καθυστέρησης, της κωλυσιεργίας επιδόθηκε και η παρούσα κυβέρνηση προτάσσοντας «κόκκινες γραμμές» οι οποίες δεν είναι δα και καμία επανάσταση, αλλά είναι το μίνιμουμ προφανούς που πρέπει να κάνει για να αποτραπεί η επιστροφή στην ύφεση.
Σωστά αντιστέκεται η κυβέρνηση. Αλλά ορθότερα θα έπραττε αν παρουσίαζε εθνικό σχέδιο, αντί τις γέφυρες, τη «δημιουργική ασάφεια» και το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα.
Ένα σχέδιο θα της επέτρεπε να οικοδομήσει συμμαχίες και να βρει στηρίγματα εντός της Ε.Ε. και να μην έχει απέναντί της στο Eurogroup της Ρίγας τους άλλους 18 υπουργούς Οικονομικών.
Πως από την αρχική, έστω έμμεση στήριξη με δηλώσεις, Γάλλων, Ιταλών, του Γιούνκερ, κατορθώσαμε να τους έχουμε όλους απέναντι; Πως καταφέραμε αντί ενισχύσουμε τις συμμαχίες να τις αδυνατίσουμε ψηφίζοντας το νομοσχέδιο που απελευθερώνει το Σάββα Ξηρό; Ηταν στρατηγικά σωστό;
Υπάρχει στρατηγική και τι υπηρετεί αυτή; Η απάντηση είναι πως εκ πρώτης όψεως η στρατηγική είναι ανύπαρκτη ή υπάρχει κρυφή στρατηγική που υπηρετεί άλλους σκοπούς.
Γιατί μπορούμε να δεχθούμε πως η απειρία προκάλεσε ρήξεις στο εξωτερικό αντί για συμμαχίες. Στο εσωτερικό μέτωπο δεν είναι δυνατόν να ζητάς στήριξη και να προχωράς σε ειδικά δικαστήρια. Δεν είναι δυνατόν να προκαλείς σφοδρές αντιπαραθέσεις αντί να καλείς όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε εθνικό διάλογο, σε εθνικό μέτωπο με μία μίνιμουμ πλατφόρμα ώστε να αντιμετωπιστούν τα άμεσα προβλήματα.
Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία στη βάση των ¨κόκκινων γραμμών¨ να συμπήξει εθνικό μέτωπο; Τόσο από την άποψη της τακτικής, όσο και της στρατηγικής κερδισμένη θα ήταν.
Κέρδος θα είχε αν υπήρχε συμφωνία, κέρδος και στην περίπτωση που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις αρνιόταν την πραγματική στήριξη.
Ας μην απορεί και ας μην εκπλήσσεται η κυβέρνηση με την αντίδραση των πιστωτών οι οποίοι όσο θα βλέπουν πως η στήριξη στην κοινωνία μειώνεται (όπως δείχνουν τα γκάλοπ) τόσο θα αυξάνουν την πίεση.
Εφόσον συνεχίζει στην ίδια ρότα (και τώρα δεν υπάρχει χρόνος για συμμαχίες και στηρίξεις) θα πληθαίνουν τα δυσάρεστα μέτρα που πρέπει να λάβει με την παρούσα συμφωνία.
Ας ελπίσουμε, όμως, να πάρει το μάθημά της και να αναζητήσει στηρίγματα στο εσωτερικό, αλλά και το εξωτερικό της χώρας για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Η μοναχική πορεία της κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που σχεδόν καθημερινά γίνεται πιο αδύναμη (όπως φανερώνουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης), δεν συνιστά σε καμία περίπτωση την καλύτερη διαπραγματευτική τακτική.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163