Κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα και κρίση μου έλεγαν: Κάλχα θυμήσου τη γεωστρατηγική. Μέχρι που πριν σαράντα χρόνια, άκουσα εκείνον τον πρωθυπουργό με τα πλούσια φρύδια (μου διαφεύγει το όνομα. Α, ρε Αλτσχάιμερ που θα πας δεν θα βρεθεί το φάρμακο;) να λέει «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Μπα τι είν’ τούτο που ακούνε τα αυτάκια μου. Εγώ πριν και μετά από την εκστρατεία στην Τροία είχα μάθει πως «η Δύση ανήκει σε εμάς». Τι, τόσο άλλαξαν τα πράγματα;
Σιγά-σιγά το αποδέχθηκα μέχρι που είδα να μιλάνε οι Αμερικάνοι και οι δικοί μας να κάθονται περίπου σε στάση προσοχή ή σαν παιδάκια τιμωρημένα στη γωνία.
Κι ήρθε εκείνος με τις ελιές (που να πάρει, τι κακό αυτό με τα ονόματα) να μας ψιθυρίσει στο αυτί πρώτα και μετά πιο δυνατά πως «ανήκομεν εις την Ευρώπην».
Κι αυτό μέχρι την εκλογή Τσίπρα το είχα εμπεδώσει. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που εκείνοι οι βόρειοι οι Γερμανοί (τι φυλή κι αυτή. Δεν θυμάμαι να υπήρχε στα χρόνια του Αγαμέμνονα γιατί θα εκστρατεύαμε εναντίον τους και θα τους καταλαμβάναμε) με Σόιμπλε και Μέρκελ δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα και όλο το δάχτυλο μας κουνάνε.
Κι ήρθε ο Αλέξης και θυμήθηκε πως υπάρχουν Αμερικάνοι, Ρώσοι και Κινέζοι. Δεν το έδειξαν βέβαια, αλλά φρίκαραν όλοι.
Λες να κάνει η Ελλάδα καμία κωλοτούμπα κατά Ρωσία ή Κίνα μεριά; Πλάκα θα είχε, μήπως Μέρκελ και Σόιμπλε μάθουν κι΄ αυτοί τι σημαίνει γεωστρατηγική.
Θες να κάνεις τον αρχηγό κύριέ μου; Θα πληρώνεις. Αυτό σημαίνει γεωστρατηγική. Όχι μόνο να εισπράττεις.
Αντε, γιατί με τη φόρα που πήρα θα θυμηθώ τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιουστινιανό, τον Βασίλειο το Βουλγαροκτόνο…
Και, Βαρουφάκη μία συμβουλή. Ψιθύρισε στο αυτί του Σόιμπλε πως για να παριστάνει τον αρχηγό πρέπει να πληρώνει, να δούμε τη φάτσα του. Θα έχει πολύ γέλιο…
