Περασμένα μεσάνυχτα πήρα ταξί από την πιάτσα που βρίσκεται στην Πανεπιστημίου στη συμβολή της με τον πεζόδρομο της οδού Βουκουρεστίου προκειμένου να επιστρέψω στο σπίτι μου μετά από μια εξαιρετική συναυλία στο γήπεδο BANDMIGTON για τα 15 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑΣ Νέας Ιωνίας.
Ο οδηγός του ταξί μίλαγε γελώντας με ένα συνάδελφό του, βάζει μπρος τη μηχανή και με ρωτάει που πάμε. Στην πορεία τον ρώτησα προς τι το γέλιο και μου απαντά ότι συζητούσε με τον συνάδελφό του για τις πολιτικές εξελίξεις και την εμφάνιση Σαμαρά στο Άγιο Όρος.
“Πήγε να πάρει τη ευλογία της Παναγίας αλλά δεν τον σώνει τίποτα” μου απαντά με ύφος σοβαρό πλέον και χωρίς να προλάβω να πω κάτι συνεχίσει: “Με το δικό μας γκάλοπ ο Σαμαράς και η κυβέρνηση του είναι τελειωμένη υπόθεση”.
“Δηλαδή;” του λέω. “Δεν υπάρχει ούτε ένας επιβάτης από το καλοκαίρι ειδικά και μετά που να λέει ότι θα ψηφίσει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή τον Σαμαρά, καλά τον Βενιζέλο τον έχουν ξεγραμμένο…. “.
Και συνεχίζει: “Μην δίνεις σημασία στα γκάλοπ του Μπόμπολα και των άλλων…. Το δικό μας γκάλοπ δίνει πρώτον τον Τσίπρα, ακολουθεί η Χρυσή Αυγή και μετά το χάος…Α και κάπως ΚΚΕ τελευταία….”.
“Μα καλά -λέω- ούτε ΝΔ, ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε Κουβέλη;” και μου απαντά: “Ούτε για δείγμα, δεν ξέρω, ο κόσμος θα ρίξει χοντρό μαύρο, το ‘χει αποφασίσει να ρίξει το βόλι στις εκλογές και γι’ αυτό δεν βλέπεις να γίνεται λαμπόγιαλο η Αθήνα. Αν θες με πιστεύεις… Εκτός και αν μας λένε ψέμματα και το γυρίσουν μπροστά στην κάλπη….”.
Σπεύδω να πω ότι κάπως έτσι την “πατάνε” στο τέλος και οι δημοσκόποι γιατί οι πολίτες μπροστά την κάλπη νοιώθουν ίσως βαριά την ευθύνη και αλλάζουν στάση. Και αφού πιάνουμε εν τάχει κουβέντα για τον Πάγκαλο και τη “μεγάλη κουβέντα” που είπε ότι “μαζί τα φάγαμε” και άρα “όλοι φταίμε” για την κρίση ξαναβάζει τα γέλια μου λέει: “Τώρα ο κόσμος δεν χαμπαριάζει… Η κρίση του άνοιξε τα μάτια….Τι χειρότερο να πάθει…;”.
Κάπως έτσι τελείωσε η σύντομη κουβέντα με τον ταξιτζή. Φθάσαμε έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας. Το ταξίμετρο έγραψε 5 ευρώ. Του τα δίνω, μου κόβει απόδειξη χωρίς να το ζητήσω. “Καλή τύχη φίλε…” μου λέει και τότε χαμογελώντας του απαντώ: “Καλό βόλι…”.
