Το «εμπόριο» των κανονικών ανθρώπων

Το ότι ή χώρα και οι κανονικοί άνθρωποι της είναι εκτός κανονικότητας τα τελευταία χρόνια και βιώνουν ελλείψεις σε όλο το φάσμα των συνθηκών σύγχρονης διαβίωσης είναι απολύτως αισθητό πρώτα στους ίδιους και ίσως μόνο σ αυτούς.
Σε αντίθεση βεβαίως με όσους εκ της πολιτικής, των θεαμάτων, του πλούτου, της δημοσιότητας και όλων αυτών που γυροφέρνουν το κοινωνικό ναυάγιο συνεχίζοντας να πλουτίζουν, να ματαιοδοξούν, να υποκρίνονται ασύστολα και να δοξάζονται με την εκμετάλλευση του.

Αυτοί ή αυτές σουλατσάρουν εκ τους ασφαλούς στο τοπίο των δραματικών αφηγήσεων και των συμβάντων και διαγκωνίζονται γελοιοποιούμενοι πάνω στην πλατφόρμα της αντικανονικότητας και της ασέβειας προς τα τμήματα εκείνα της κοινωνίας για τα οποία δήθεν κόπτονται. Αλλά τα οποία τμήματα ουσιαστικά αρμέγουν, άλλοι για ψήφο και άλλοι με κάθε λογής ιδιοτέλειες, ναρκισσισμούς και φοβίες.

Είναι προβεβλημένα τα σχετικά επεισόδια των τελευταίων ημερών και δεν αποκλείεται να πυκνώσουν όσο το κοινωνικό διάλυμα θα στεγνώνει και θα εξαϋλώνεται στην πορεία προς τις εκλογές και προς την υποσχόμενη, με όποιες εκδοχές της, κανονικότητα παρουσιάσουν οι διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας.

Οι κανόνες και η σύνεση είναι δυο εξαιρετικές έννοιες πάνω τις οποίες βασίστηκαν και αναπτύχθηκαν ολόκληροι πολιτισμοί, καθώς επενδύουν στις αξίες του μέτρου και της σκέψης. Προφανώς, οι έννοιες αυτές αγνοήθηκαν διαχρονικά και συστηματικά για να φτάσουμε ως εδώ.

Πρόσφατο κλασσικό παράδειγμα η πρεμούρα για τις αγορές και την «κανονικότητα» της επιστροφής στον κόσμο των δανεικών, άμετρα, πανάκριβα και ασύνετα. Υπό αυτό το πρίσμα οι σχετικές πρωθυπουργικές δηλώσεις θα μπορούσαν να αποτελούν επίδειξη αυστηρής αυτοκριτικής και μετάνοιας, αν δεν κινούνταν στο πλαίσιο μιας επικοινωνιακής συμβατότητας.
Πάντως, πριν από την επιστροφή στην κανονικότητα μάλλον είναι αναγκαίος ο επαναπροσδιορισμός της. Και σίγουρα κανονικότητα δεν είναι η κατάσταση που μας οδήγησε μαθηματικά έστω και καθυστερημένα στη χρεοκοπία. Όσο αγνοούν αυτή την ανάγκη οι πόλοι διεκδίκησης της εξουσίας, η κανονικότητα θα τους εκδικείται. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο αντικανονικό απ’ ο, τι απλώς έχουμε συνηθίσει.