Αν αφήναμε την πολιτική ή επί το ακριβέστερον τις πολιτικές σκοπιμότητες κατά μέρος, η χώρα θα είχε βγει προ πολλού από τα μνημόνια και οι πολίτες θα γλίτωναν από πάρα πολλές συνέπειες τις οποίες τώρα δυστυχώς υφίστανται και μάλιστα πολύ σκληρά και άδικα.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν το πολιτικό θάρρος, να υπερβούν τον εαυτό τους και το λαϊκισμό τους. Το αποτέλεσμα ήταν να διαιωνίζεται μια κατάσταση φαύλη, σάπια και άρρωστη, η χώρα να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και οι πολίτες να πληρώνουν ένα πολύ, μα πάρα πολύ βαρύ τίμημα.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη σημερινή κυβέρνηση. Ο Αλέξης Τσίπρας, οι υπουργοί του, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του, οφείλουν να κάνουν τουλάχιστον δύο πράγματα.
Πρώτον. Να διαπραγματευθούν για να αποφύγουν εκείνα τα μέτρα που προκαλούν ύφεση στην οικονομία. Είναι εκείνα τα μέτρα, που πλήττουν και τους πλέον αδύναμους πολίτες. Πρόκειται για τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Όμως μία αέναη διαπραγμάτευση αποτελεί τη σίγουρη συνταγή της αποτυχίας. Άρα να επιταχύνουν το τέλος της διαπραγμάτευσης.
Δεύτερον. Να προχωρήσουν τάχιστα σε βαθιές μεταρρυθμίσεις. Να αλλάξουν ριζικά τους Θεσμούς, τη Δικαιοσύνη, το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν την πυρίτιδα. Πολιτικό θάρρος και σκληρή εργασία απαιτούνται.
Βεβαίως, το καλύτερο θα ήταν να συμπράξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, όσο το δυνατόν περισσότερες, για να βγει η χώρα το συντομότερο δυνατό από το τέλμα. Όμως, επειδή στον πολιτικό ορίζοντα ουδόλως φαίνεται μία τέτοια λύση, η κυβέρνηση έχει ιστορικό καθήκον να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες και να προχωρήσει μόνη της.
Οι απαντήσεις υπάρχουν, οι λύσεις είναι στο τραπέζι, μία ακόμα τη δίνει σήμερα το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής με την έκθεση της για το χρέος. Εκείνο που απαιτείται να κάνει κυβέρνηση, είναι να απαλλαγεί από ιδεοληψίες που χαρακτηρίζουν ορισμένους και να κάνει στροφή στον ορθολογισμό και στην πραγματιστική προσέγγιση της παρούσας κατάστασης.
Κάποιοι θα μιλήσουν για κωλοτούμπα, άλλοι για συμβιβασμούς, άλλοι για προδοσίες, για ξεπούλημα.
Όμως αυτοί δεν είναι πάρα χαρακτηρισμοί κενοί περιεχομένου, όταν τοποθετηθούν δίπλα στην αναγκαιότητα για σωτηρία της χώρας. Και εκείνος που θα σώσει τη χώρα, κάνοντας ακόμα και κωλοτούμπες, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν είναι κωλοτούμπας αλλά σωτήρας της χώρας.
Μόνο που η κυβέρνηση οφείλει να επιταχύνει. Είναι προτιμότερη μια κακή λύση τώρα, από μία …χειρότερη αργότερα. Οφείλουμε όλοι να καταλάβουμε, ότι όσο καθυστερεί η λύση τόσο χειροτερεύουν οι συνθήκες, η διαπραγματευτική ικανότητα μειώνεται λόγω της χειροτέρευση της κατάστασης και επομένως η τελική λύση δεν μπορεί παρά να είναι χειρότερη. Όταν έχεις απέναντι σου υπέρτερους και προπαντός ηγεμονικούς και ιδεοληπτικούς, όπως το ΔΝΤ, αντιπάλους, είναι προτιμότερος ακόμα και ένας έντιμος συμβιβασμός, ακόμα και υποχώρηση θα λέγαμε, από τη συντριβή της χώρας και του μέλλοντος του λαού.
Η στάση του Λένιν και η συμφωνία του Μπρεστ-Λιτόφσκ με τους Γερμανούς, είναι ένα ιστορικό παράδειγμα μιας τέτοιας υπεύθυνης στάσης.