Τί σχέση έχει το γιοφύρι της Άρτας με τη διώρυγα του Σουέζ; Προφανώς καμία. Δυστυχώς για εμάς καμία. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κινούνταν με τη λογική και τους ρυθμούς του γεφυριού της Άρτας (και ασφαλώς της αρπαχτής και της διαφθοράς) και όχι της νέας διώρυγας του Σουέζ που κατασκευάστηκε σε ένα χρόνο αντί για τρία.
Εδώ στη χώρα μας τί γίνεται; Ο αυτοκινητόδρομος Πατρών-Αθηνών-Θεσσαλονίκης-Ευζώνων θα έπρεπε σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό να ήταν έτοιμος το 1996. Και φτάσαμε στο μέσον του 2015 για να παγώσουν άλλη μία φορά οι εργασίες.
Η τεράστια καθυστέρηση αποκαλύπτει, αυτό που όλοι γνωρίζαμε, κατακρίναμε στο καφενείο, αλλά κλείναμε τα μάτια όταν φτάναμε στην κάλπη, την ανικανότητα πολλών κυβερνήσεων να κατασκευάσουν ένα έργο υποδομής εξόχως σημαντικό για την ανάπτυξη της χώρας, ανικανότητα που αντικατοπτριζόταν σε όλους σχεδόν τους τομείς.
Οτι και να πεις οι συγκρίσεις είναι καταλυτικές. Οι Αιγύπτιοι καταφέρνουν έναν άθλο κατασκευάζοντας το τιτάνιο έργο της νέας διώρυγας μόνο σε ένα χρόνο, ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται εντελώς ανίκανο να διαχειριστεί ακόμα και την ολοκλήρωση οδικών αξόνων οι οποίοι σημειωτέον χρηματοδοτούνται από ευρωπαϊκά κονδύλια.
Μα επιτέλους τόση ανικανότητα; Τόση αδιαφορία; Ειλικρινά όταν το σκέφτεσαι με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, αναρωτιέσαι τί στο καλό έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί όλα αυτά το χρόνια; Τί έγιναν τα χρήματα από τόσα και τόσα ευρωπαϊκά κονδύλια που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν αλλάξει τη μορφή της χώρας, τουλάχιστον στο σκέλος των υποδομών; Κι’ εμείς οι πολίτες τί κάναμε; Τόσο τυφλοί και κομματικά υποταγμένοι ήμασταν;
Και το ερώτημα που έρχεται αυθόρμητα στα χείλη είναι: Αυτό το ανίκανο πολιτικό σύστημα μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να την οδηγήσει σε δρόμους ανάπτυξης και ευημερίας; Εχει την ικανότητα και τα εχέγγυα να απαλλαγεί από το αμαρτωλό παρελθόν και να επικρατήσει το εθνικό συμφέρον του κομματικού και του προσωπικού;
Καυτά, σχεδόν υπαρξιακά ερωτήματα.
Το παλιό πολιτικό προσωπικό έδειξε ότι είναι ανίκανο, συν τοις άλλοις βαρύνεται και με τις κατηγορίες από το λαό ότι είναι διεφθαρμένο και η διαφθορά ήταν μία από τις αιτίες που η χώρα μας διακρίθηκε για τα γιοφύρια της Άρτας και όχι τις διώρυγες του Σουέζ.
Αλλά και η νέα κυβέρνηση δεν έδειξε δείγματα ιδιαίτερης ικανότητας. Το αντίθετο μάλιστα.
Στους έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι η απουσία κυβερνητικού έργου σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Η πλήρης ξηρασία αντί του δημιουργικού οργασμού νέων και ενθουσιωδών πολιτικών με όραμα. Τέτοιο τέλμα δεν έχουμε ξαναζήσει.
Είναι αυτό ένδειξη (για να μην πούμε ακόμα απόδειξη) ανικανότητας; Είναι απορρόφηση από τη διαπραγμάτευση; Οφείλεται σε παρεμπόδιση από τους δανειστές; Από τα τρία ερωτήματα το πλέον εύλογο είναι το πρώτο.
Κι εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα. Αν και κατά πόσον ο πρωθυπουργός θέλει και μπορεί να επιλέξει για την κυβέρνηση τους καλύτερους και ικανότερους με κριτήριο τη γνώση και την αξιοσύνη και όχι τα πιο προβεβλημένα στελέχη του κόμματός του με κριτήριο τη θέση στην ιεραρχία.
Αλέξη ελπίζω να κατάλαβες πως η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με τη διακυβέρνηση της χώρας. Τα καλά κομματικά στελέχη δεν γίνονται κατ ανάγκη και καλοί υπουργοί. Στην εποχή της γνώσης, στις κοινωνίες της γνώσης οι ανειδίκευτοι κομματικοί ινστρούχτορες δεν κατέχουν παρά το διαβατήριο της αποτυχίας.
Και απευθύνομαι σε εσένα γιατί είτε το θέλουμε οι Έλληνες είτε όχι, η ιστορία τα έφερε έτσι που μόνο εσύ μπορείς τώρα να βγάλεις τη χώρα από το βούρκο της κρίσης. Αρκεί βεβαίως να αλλάξεις ρότα και να αντιληφθείς πως ο κομματικός βολονταρισμός είναι η χειρότερη παιδική ασθένεια μιας άπειρης κυβέρνησης που δεν πατά γερά στην πραγματικότητα και μόνο δεινά μπορεί να επιφέρει στη χώρα και τους πολίτες. Και από βολονταρισμό άλλο καλό. Κοίταξε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και θα δεις τον ορισμό του βολονταρισμού.