Την ώρα που οι Αμερικανοί σήκωναν τη σημαία στην Κούβα ύστερα από 54 χρόνια, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης σήκωνε την παντιέρα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και προς τη μοναχική πορεία της σε ένα κόσμο ταραγμένο, σε ένα δύσκολο παγκόσμιο περιβάλλον που επί ποινή μιζέριας και φτώχειας δεν σηκώνει μοναχικούς καβαλάρηδες, ιδίως μικρούς.
Αν αυτή δεν είναι η μεγαλύτερη ειρωνεία της ιστορίας, τότε θα λέγαμε πως δεν μπορούμε να διαβάζουμε τα ιστορικά γεγονότα, ούτε να αντιλαμβανόμαστε την κίνηση της ιστορίας.
Φίλε Παναγιώτη καλή η ιδεολογική καθαρότητα, καλή και η ουτοπία, αλλά όταν η ιστορία άλλα προστάζει ίσως να έπρεπε να ρίξουμε μία ματιά στην πραγματικότητα, ιδίως όταν αποφασίζουμε για το μέλλον ενός λαού.
