«Παλιό πολιτικό προσωπικό», «ψεύτης», «αυτοφωράκιας» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που ακούγονται από τα στόματα του Αλέξη Τσίπρα και του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Τα βέλη πέφτουν σαν το χαλάζι, θα λέγαμε γιατί έτσι επιτάσσει η προεκλογική αντιπαράθεση αλά ελληνικά.
Και μπορεί το εκλογικό σώμα λιγότερο ή περισσότερο να φανατίζεται, ανάλογα με το βαθμό σύνδεσης με το κάθε κόμμα, αλλά τους πολιτικούς αυτή η σκληρή αντιπαράθεση δεν τους ακουμπάει καθόλου. Το έδειξε η εγκάρδια συνάντηση που είχαν στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου.
Οπότε κάλλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την προεκλογική αντιπαράθεση σαν θέατρο σκιών ή σε απλά ελληνικά σαν το μπερντέ του καραγκιόζη.
Ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί διαφορετικά θα είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο εμπόδιο για μετεκλογική συνεργασία εάν αυτό είναι το μήνυμα της κάλπης και εάν η διάταξη των πολιτικών συσχετισμών στη Βουλή οδηγούσε σε αυτή την αναγκαιότητα.
Ευτυχώς που οι σχέσεις των πολιτικών αντιπάλων είναι κόσμιες και χαλαρές και αποτελεί αυτό δείγμα προόδου του πολιτικού πολιτισμού και βελτίωσης των συνθηκών του πολιτικού διαλόγου.
Που σημαίνει ότι όσο σκληρή κι αν είναι η πολιτική αντιπαράθεση δεν θα αποτελέσει το εμπόδιο για τη δημιουργία συμμαχικής κυβέρνηση.
Τα προγράμματα και οι διαφορετικές θέσεις θα μπορούσαν να είναι παράγοντας ανασταλτικός. Όχι όμως ικανός μόνος του να αποτρέψει τη συνεργασία από τη στιγμή που υπάρχει το μνημόνιο, γιατί ψηφίστηκε από τα δύο κόμματα και επομένως το πιο σημαντικό μέρος της κυβερνητικής πολιτικής, ηθελημένα ή όχι, είναι συμφωνημένο και κοινό. Άρα, μπορεί να αποτελέσει και τη βάση προγραμματικής συμφωνίας για κυβέρνηση συνεργασίας.
Εκείνο, όμως το εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί και αποτελεί τον μεγάλο πονοκέφαλο, τον μεγάλο κίνδυνο θα έλεγα, όχι μόνο για το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία είναι η τρίτη θέση της Χρυσής Αυγής στη νέα Βουλή.
Τυχόν συνεργασία των δύο πρώτων κομμάτων θα καθιστούσε αυτομάτως τη Χρυσή Αυγή αξιωματική αντιπολίτευση με ότι αυτό συνεπάγεται για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση του νεοναζιστικού μορφώματος στα μάτια της κοινωνίας και τους κινδύνους που γεννιούνται από την ισχυροποίηση μιας οργάνωσης που χρησιμοποιεί τη βία, ευαγγελίζεται αντιδημοκρατικές εκτροπές και ονειρεύεται κατάληψη της εξουσίας για να εφαρμόσει ναζιστικού τύπου πολιτικές.
Θα πρόκειται για τη μεγαλύτερη ήττα, όχι μόνο του πολιτικού συστήματος, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας και της Δημοκρατίας.
Αν από τις κάλπες αναδεικνυόταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη ένα τρίτο κόμμα του συνταγματικού τόξου, τότε θα ήταν πιο εύκολη και εφικτή η κυβερνητική συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Αλλά και χωρίς συμμετοχή στην κυβέρνηση τα δύο κόμματα μετεκλογικά μπορούν και πρέπει να βρουν άλλες κοινοβουλευτικές μορφές συνεργασίας, γιατί αυτό απαιτούν οι συνθήκες, αυτό επιτάσσει η ιστορική συγκυρία και η ανάγκη του λαού και της χώρας να βγούμε από την κρίση το συντομότερο δυνατό και με τους καλύτερους όρους.
Ας επιτελέσουν τα κόμματα το ιστορικό τους καθήκον να καταστήσουν τη χώρα ασφαλή και ισχυρή και ύστερα ας διαγκωνιστούν με τον πιο σκληρό τρόπο στην πολιτική αρένα.