`Λοιπόν που λέτε σήμερα πέρασα ένα μεγάλο μέρος της ημέρας διαβάζοντας τα δημοσιεύματα για τη συνέντευξη του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στο «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής.
Οποία γαλαντομία, τι κομπλιμέντα, πόση αβροφροσύνη και πόση μεγάλη αγάπη και εκτίμηση απέπνεαν όλα σχεδόν τα κείμενα για έναν ευειδή νεαρό πολιτικό, που εγκατέλειψε την πολιτική όταν ήρθε σε σύγκρουση με τη συνείδησή του.
Ολος ο τύπος μία τεράστια αγκαλιά για τον πρώην στενό συνεργάτη και φίλο του Αλέξη Τσίπρα. Όχι απλώς μία χαλαρή και υποκριτική αγκαλιά, αλλά μία σφιχτή, ζεστή και ωραία αγκαλιά.
Και διαβάζοντας όλα αυτά τα ωραία, μου γεννήθηκε μία απορία και ένα ερωτηματικό που από καρδιάς απευθύνω στον συμπαθέστατο Γαβριήλ.
Μήπως Γαβριήλ αισθάνθηκες κάποια στιγμή ότι σφιχτό, μα πάρα πολύ σφιχτό μέχρι του σημείου να σου κόβει την ανάσα, ήταν το αγκάλιασμα από τα Μέσα που πριν από λίγους μήνες αποκαλούσες συστημικά Μέσα ενημέρωσης;
Και το λέω με ένα παράπονο, μπορεί και λίγη ζήλια, γιατί εμένα τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα κανένα μέσο δεν με αγκάλιασε τόσο σφιχτά και τόσο στοργικά. Και αναρωτιέμαι τι δεν κάνω καλά καλέ μου Γαβριήλ;