Τούτους τους μήνες, τούτες τις μέρες ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνουν το τέλος της μεγάλης αυταπάτης ή αν προτιμάτε είναι σε πορεία προς το τέλος της μεγάλης αυταπάτης.
Ο πρωθυπουργός και στελέχη (όχι όλα δυστυχώς) συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως εκλογές μπορεί να κερδίζονται με το λαϊκισμό, όμως η χώρα δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί με λαϊκισμό, ανεφάρμοστες και μη ρεαλιστικές υποσχέσεις. Η εποχή της εφόδου στα ανάκτορα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και σταδιακά παραχωρεί τη θέση της σε μία ρεαλιστική προσέγγιση της πολιτικής και δη της διακυβέρνησης της χώρας.
Η λύση για τα κόκκινα δάνεια και η αντιπαράθεση τόσο στη Βουλή όσο και στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις με τους αντιεξουσιαστές, αντιπροσωπεύουν σε συμβολικό επίπεδο, αλλά είναι και σε πραγματικό το διάβα ενός ακόμα Ρουβίκωνα που οδηγεί στον κυβερνητικό ρεαλισμό. Στην κυβέρνηση έχουν αντιληφθεί πλέον πως προεκλογικά συνθήματα του τύπου «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» όχι μόνο δεν είναι εφικτά, αλλά δεν είναι ούτε και δίκαια. Γιατί δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από μία σκληρά δοκιμασμένη κοινωνία πως είναι δυνατόν μαζί με το σπίτι του ανήμπορου δανειολήπτη, του άνεργου και εκείνου που έχει πληγεί από την κρίση, θα προστατευτεί και το σπίτι του μπαταξή, του φοροφυγά με καταθέσεις στην τράπεζα, του κατ΄ έξιν κακοπληρωτή.
Και ξέρετε γιατί δεν είναι εφικτό ούτε δίκαιο; Διότι το βάρος για τη ρύθμιση του μπαταξή εν τέλει το πληρώνουν οι υπόλοιποι πολίτες. Τέρμα λοιπόν οι μαξιμαλιστικές αυταπάτες που εν τέλει πλήττουν τους ευσυνείδητους πολίτες. Και ας το βάλουν στο μυαλό στο ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση, αλλά οι πολίτες πως η συμφωνία για τους πλειστηριασμούς είναι στις σημερινές συνθήκες μία καλή συμφωνία.
Οι συγκρούσεις με τους αντιεξουσιαστές και τους μπαχαλάκηδες, ιδίως τώρα που συνέπεσε με την υπόθεση Πανούση αποκαλύπτει με τον πλέον εναργή τρόπο, πως ο ΣΥΡΙΖΑ που ασκεί κυβερνητικό έργο, κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να πορεύεται μαζί τους. Μπορεί να συνδιαλέγεται, όπως επιτάσσει η δημοκρατία μας, αλλά σε καμία περίπτωση να συναλλάσσεται μαζί τους. Όχι γιατί είναι κατ΄ ανάγκη κακό, αλλά γιατί δεν είναι εφικτό.
Ο χώρος αυτός βρίσκεται απέναντι στην εξουσία και τολμώ να πω και απέναντι στην κοινωνία. Το τέλος της μεγάλης αυταπάτης δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και υποχρεωτικά απώλεια του ριζοσπαστισμού. Σημαίνει όμως ενηλικίωση και συνειδητοποίηση ότι οι ριζοσπαστικές ιδέες δεν εφαρμόζονται με έφοδο στα ανάκτορα, αλλά με σταδιακή, επίπονη και επίμονη πρακτική, πορεία και διακυβέρνηση νέου τύπου της χώρας. Αρκεί βεβαίως ο ριζοσπαστισμός να μην απορροφηθεί σταδιακά από το σύστημα και στο τέλος απονευρωθεί.