Ο Ρέγκλινγκ διαβεβαιώνει ότι τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα αποφασιστούν μετά τη λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018.
Το ίδιο λέει ο Ντάισελμπλουμ, ο Σόιμπλε και κάθε ειδικός ή μη για να μην πω κάθε…πικραμένος. Και αυτομάτως έρχονται στο νου δεκάδες ερωτήματα.
Άραγε τί νόημα έχει η λήψη μέτρων από τώρα ώστε να επιτευχθούν πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% το 2019 και το 2020 ενδεχομένως και αργότερα, γιατί όπως λέει το ΔΝΤ το χρέος δεν είναι βιώσιμο;
Ποιος γνωρίζει ποια θα είναι τα μεσοπρόθεσμα και τα μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος και πως θα διαμορφωθεί το προφίλ του; Κανείς ασφαλώς.
Τότε, προς τί οι πιέσεις του ΔΝΤ για πρόσθετα μέτρα αν το πρωτογενές πλεόνασμα παραμείνει στο 3,5%; Και γιατί να παραμείνει στο 3,5% αν προωθηθούν οι ρυθμίσεις, αφού δεν θα είναι αναγκαία τόσο υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να επιτευχθούν οι στόχοι;
Ποια παιχνίδια άραγε παίζει το ΔΝΤ, εκτός από το ύπουλο παιχνίδι του Πόουλ Τόμσεν, που θέλει το ΔΝΤ εκτός του ελληνικού προγράμματος και για να το πετύχει βάζει τρικλοποδιά στην Ελλάδα; Ποιο άλλο παιχνίδι παίζει ο Σόιμπλε, που δεν ξέχασε το Grexit και ακόμα το επιδιώκει, ο άθλιος;