Πρόκειται για τον Γάλλο Ετιέν Μπαλιμπάρ, τον Ιταλό Σάντρο Μεζάντρα και τον Γερμανό Φριντερ Οτο Γουόλφ.
«To δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ ή η “μακρά πορεία” της Ευρώπης προς μια Ενωση της αλληλεγγύης», είναι ο τίτλος του άρθρου.
Οι τρεις φιλόσοφοι αναλύουν τις συγκρουόμενες δυνάμεις που οδήγησαν στο αδιέξοδο της ελληνικής κρίσης και επιχειρούν να διαγνώσουν κατά πόσο και η επιλογή του Έλληνα πρωθυπουργού «για τη λιγότερο καταστροφική λύση προς το κοινό όφελος Ελλάδας και Ευρώπης» συμβάλλει στη γενικότερη προσπάθεια «ανάληψης ευθυνών», που θα μπορούσε να οδηγήσει στη «γέννηση και άλλων κινημάτων για την αλληλεγγύη» των λαών στην Ευρώπη.
Σε ό,τι αφορά στα μέτρα, οι συντάκτες τα θεωρούν «ουσιαστικά ανεφάρμοστα» και υπογραμμίζουν ότι «παρ’ όλα αυτά θα
γίνουν το αντικείμενο μιας τόσο βίαιης επιβολής (περάσματος) που η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο συγκρουσιακή από αυτήν της προηγούμενης πενταετίας. Μιλήσαμε για τελεσίγραφα, dictat, και αυτή η δραματοποίηση βασίζεται σε μαζικά στοιχεία», τονίζουν οι συντάκτες και παραθέτουν την ανάλυσή τους:
Το πρώτο στοιχείο είναι, ότι ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έφθασε στις Βρυξέλλες μετά το δημοψήφισμα με ένα πρόγραμμα «του οποίου είχε ακόμα την πρωτοβουλία και ήλπιζε να αναπτύξει μια πολιτική προς όφελος του λαού του, οι συνομιλητές του επιδόθηκαν στο να καταστρέψουν αυτήν την προσπάθεια, (…) με αποτέλεσμα ένα «αντι-πρόγραμμα», ερήμην κάθε οικονομικής λογικής που αποβλέπει στο «διαμελισμό της ελληνικής οικονομίας».
Το δεύτερο στοιχείο, που είναι ακόμα πιο σοβαρό, σημειώνουν οι συντάκτες, είναι ότι «τα μέτρα που θέτουν υπό κηδεμονία (τη χώρα) θεσμοθετούν ένα προτεκτοράτο στο εσωτερικό της ΕΕ.
Η Ελλάδα δεν είναι κυρίαρχη, όχι όπως θα είχε από κοινού μοιρασθεί την εθνική κυριαρχία στην περίπτωση μια Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, αλλά «με την έννοια υποταγής στον εξουσιαστή».
Το τρίτο στοιχείο βρίσκεται στην ανάλυση των τριών για το ποιος είναι σήμερα «ο εξουσιαστής», «το αφεντικό» στην Ευρώπη.
Μιλούν για «μια εκτελεστική εξουσία απόκρυφη ( αδιαφανή) και άτυπη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει παραχωρήσει την εξουσία στο Eurogroup, που δεν προκύπτει από καμία Συνθήκη και δεν υπακούει σε καμία νομοθεσία. Ο πρόεδρός του ( σήμερα Γερούν Νταισεμπλουμ) λειτουργεί ως εκπρόσωπος του ισχυρότερου των κρατών» υπογραμμίζουν οι φιλόσοφοι και θέτουν το ερώτημα :
«Κατά πόσο αυτός ο τρόπος λειτουργίας δεν είναι παρά η μάσκα του γερμανικού ιμπεριαλισμού;»
Παρ’ ότι αναγνωρίζουν οι συντάκτες, ότι «η γερμανική ηγεμονία είναι προφανής», εντούτοις εκτιμούν ότι «σκοντάφτει σε πολλές αμφισβητήσεις» και πρώτ’απ’όλα από την ΕΚΤ.
Εκτιμούν ότι Βερολίνο και Φρανκφούρτη «δεν ταυτίζονται ούτε στην ιδεολογία ούτε στα συμφέροντα».
Μια άλλη διαφοροποίηση προέρχεται από τη Γαλλία.
Για μεν τη Γερμανία «οι πολιτικοί λόγοι της αδιαλλαξίας τους ήταν πάντα πιο ουσιαστικοί (βασικοί) από τους οικονομικούς λόγους.
Για δε τη Γαλλία υπερίσχυσε η άποψη ότι, ο μόνος τρόπος για να περάσουν τα επιπλέον μέτρα στο λαό, ήταν να τα φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, «άλλωστε ο Φ. Ολάντ είχε την εμπειρία ανατροπής των εκλογικών του υποσχέσεων …» θυμίζουν οι συντάκτες.
Πιστεύουν όμως, ότι όπως παρατήρησε και ο Γιάνης Βαρουφάκης, «η ουσία ευρίσκετο στη θέληση του Ολάντ «να αντισταθεί στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσε η Γερμανία την ελληνική κατάσταση με απώτερο στόχο να πειθαρχήσει τη Γαλλία».
« Τη μοιραία νύχτα, ( 13 Ιουλίου) ο Φ. Ολάντ κέρδισε κρατώντας την Ελλάδα στο ευρώ, έχασε όμως στις προϋποθέσεις (τα μέτρα) και είναι πιθανόν η νίκη του να μην τον οδηγήσει πολύ μακριά» εκτιμούν.
«Είναι προφανές ότι όλα αυτά που έγιναν εις βάρος των Ελλήνων δεν έχουν λύσει κανένα πρόβλημα που παραμένουν στην καρδιά της κρίσης και μάλιστα την επιβάρυναν(…) και κάθε λύση σκοντάφτει στο άλλο μεγάλο ερώτημα που αφορά στο μέλλον της Ευρώπης» τονίζουν.
Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, οι τρεις φιλόσοφοι υπογραμμίζουν «την ανάπτυξη των ανισοτήτων που έχει μετατραπεί σε σχέσεις κυριαρχίας, με τη δημιουργία ενός χάσματος στο εσωτερικό της Ένωσης που οι αρχικές της αξίες ήταν η μείωση των πανάρχαιων εχθροτήτων και το άνοιγμα των προοπτικών για την ευημερία και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς».
Η 13η Ιουλίου επεσήμανε επίσης τη σοβαρότητα του προβλήματος γύρω από την έννοια της δημοκρατίας και της νομιμοποίησης που συνεπάγεται για τις αποφάσεις, τονίζουν.
Οι συντάκτες επικρίνουν «την ανησυχητική προπαγάνδα» που οργανώθηκε και «που σφυροκοπούσε τους φορολογούμενους διαφόρων χωρών με την ιδέα ότι «δεν σταματούν να πληρώνουν για τους Έλληνες». Προπαγάνδα που συνδαυλίζει τα ξενοφοβικά πάθη και τα αποτελέσματα επικαρπώνεται η άκρα δεξιά.
Οι τρεις φιλόσοφοι θεωρούν ότι είναι «κεφαλαιώδους σημασίας» το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να πει την αλήθεια. Χρειάσθηκε όμως να κάνει ανασχηματισμό και να αναγγείλει εκλογές υψηλού κινδύνου. Κάτω από τέτοιες πιέσεις, το ερώτημα είναι εάν θα αντέξει η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ώθηση για τη διάλυση προέρχεται από τα έξω, καθώς επίσης και από τους μαρξιστές, που ανέκαθεν αντιμετώπισαν το Grexit ως μια ευκαιρία για να αδράξουν.(…)
«Ας προσθέσουμε ένα και μόνο λόγο» καταλήγουν οι συντάκτες: «Ο Αλέξης Τσίπρας το είπε ξεκάθαρα: Η λύση που αναγκαστήκαμε να πάρουμε δεν ήταν η καλύτερη, ήταν η λιγότερο καταστροφική για την Ελλάδα και την Ευρώπη».
«Αυτή η δέσμευση στην υπηρεσία του κοινού συμφέροντος μας δημιουργεί μεγάλες ευθύνες» υπογραμμίζουν οι συντάκτες και προσθέτουν: «Έως τα τώρα θα πρέπει να το ομολογήσουμε ότι η υποστήριξή μας δεν ήταν στο ύψος των περιστάσεων. Η μακρά όμως πορεία για μια αλληλέγγυα και δημοκρατική Ευρώπη δεν σταμάτησε στις 13 Ιουλίου του 2015. Συνεχίζεται ακόμα και στην Ελλάδα, συγχρόνως με άλλα κινήματα που φορτισμένα με την ελπίδα θα πάρουν τη σκυτάλη. Η ενότητα είναι δύναμη» καταλήγουν.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163