Ο κ. Παπανδρέου αποφεύγει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν θα είναι και αύριο πρωθυπουργός.
Καλώς ή κακώς, δίκαια ή άδικα η παραμονή του στην πρωθυπουργία έχει θεωρηθεί, όχι μόνο από τον κ. Σαμαρά, αλλά και από σημαντικό αριθμό στελεχών του ΠΑΣΟΚ, ως αποτρεπτικός όρος για την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο.
Δεν δεσμεύεται, δεν το λέει. Γιατί ; Το ξέχασε;
Ο κ. Σαμαράς επαινέθηκε δημόσια, στην Ελλάδα και στη σύνοδο των G20, ανακούφισε φίλους αλλά και κομματικούς αντιπάλους, όταν δήλωσε πως θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση.
Χθες βράδυ, με αφορμή τις ακροβασίες Παπανδρέου, απέσυρε στην ουσία τη δήλωσή του. Οι όροι που έβαλε για να ψηφίσει υπέρ της σύμβασης ισοδυναμούν με απόρριψή της.
Δεν το γνωρίζει;
Ο κ. Σαμαράς αποδεικνύεται ο καλύτερος φίλος του κ. Παπανδρέου κι αντίστροφα.
Η εικόνα που δίνουν είναι σαν τα δυο μαλωμένα παιδάκια που παίρνουν τα κουβαδάκια τους και παίζει το καθένα μόνο του.
Η εικόνα τους είναι αποκαρδιωτική, γιατί η Ελλάδα βρίσκεται στην δεδομένη κατάσταση. Ουσιωδώς χρεοκοπημένη, ταπεινωμένη, με το σύνολο του Δυτικού κόσμου, αλλά και Κίνα και Ρωσία να μας κοιτούν με περιφρόνηση έως οργή.
Και με την αγωνία της επαιτείας, με καταληκτική ημερομηνία τις αρχές Δεκέμβρη
Αποδεικνύεται πως οι δύο ηγέτες, παρά τις περί του αντιθέτου συνεχείς διαβεβαιώσεις τους, ασχολούνται μόνο με ζητήματα πολιτικής τους επιβίωσης. Πουθενά η Ελλάδα, στην άκρη η ευθύνη.
Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν δηλώνει ξεκάθαρα πως αποχωρεί από την διακυβέρνηση; Στερώντας έτσι κι από τον κ. Σαμαρά κάθε δυνατότητα υπεκφυγής;
Γιατί ο κ. Σαμαράς δεν κάνει το πρώτο βήμα στην έξοδο από την κρίση; Να θεωρήσει δεδομένη την παραίτηση Παπανδρέου και να δηλώσει τι θα κάνει εάν αυτή ισχύσει. Να δεσμευθεί ενώπιον της Βουλής, ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας.
Είναι αστείο το βάρος να μεταφέρεται στις πλάτες ενός ανθρώπου, του προέδρου της Δημοκρατίας. Πολύ λίγα μπορεί να κάνει. Απλά θα διαπιστώσει το αδιέξοδο και θα ευχηθεί για την υπέρβασή του. Δεν φτάνει.
Οι δύο αρχηγοί με τη μυωπική στάση τους, δίνουν μεγάλη ευκαιρία στους βουλευτές των κομμάτων να διαδραματίσουν καίριο ρόλο, να απεμπλακούν από την πειθαρχία των κομματικών στρατών.
Έχουν πια το λόγο, την ευκαιρία και τη νομιμοποίηση.Έχουν τη δύναμη, με την άρνηση της ψήφου τους ή την παραίτησή τους, να υποχρεώσουν σε θετικές εξελίξεις. Ας το κάνουν από κοινού. Με υπογραφές με κείμενα, με δηλώσεις.
Να καταλάβουν, να αποδείξουν, τουλάχιστον αυτοί, πως πρώτα είναι η Ελλάδα.
Ας πάνε μαζί, τα ονόματα που ακούγονται ο κ. Λοβέρδος, η κ. Β. Παπανδρέου, η κ. Διαμαντοπούλου, ο κ. Χατζηδάκης, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ο κ. Δένδιας στον κ. Παπούλια.
Για την Ελλάδα θα «εκτεθούν» , το κοινό συμφέρον υπηρετούν. Τους χρειαζόμαστε.
Διαβάστε
Ηγέτες κατώτεροι των περιστάσεων εγκλωβισμένοι στις μικροπολιτικές τους στρατηγικές
